Drużyna Spolszczenia

KRYPTERIA założona została przez Siemonsa i Kuschnerusa realną działalność rozpoczęła w 2004 roku, kiedy do zespołu dołączyła wokalistka Ji-In Cho. Zespół szybko zyskał uznanie i kontrakt z wytwórnią Sony.

Pierwsze albumy były mało metalowe i niezbyt interesujące, a zmieniło się to na albumie My Fatal Kiss, wydanym przez Roadrunner Records 28 sierpnia 2009 roku.

KRYPTERIA była jednym z zespołów, przecierających szlaki i poszerzającej pojmowanie gatunku gothic metalu, dodając do tego niemal radiową przebojowość i wiele grup w tamtym okresie podążało tym śladem. Ignition to wyborne, bardzo przebojowe otwarcie, perfekcyjnie łączące radiowość z orkiestracjami, nie popadając w zbytnią infantylność i w podobnym stylu są utrzymane bardzo dobre Never Say Die oraz Shoot Me. Why Did You Stop the World from Turning to mistrzostwo. Wspaniały refren, piękne solo, mocna melodia i wyborny głos Ji-In Cho, która czaruje na całym albumie.

For You I'll Bring the Devil Down, The Freak In Me i Dying to Love to raczej standardowe kompozycje dla gatunku, dobrze zagrane i zaśpiewane, ale bez wyrazu i tutaj uwagę bardziej przykuwają orkiestracje i chóry niż refreny. Znacznie ciekawiej, choć kontrowersyjnie w zwrotkach wypada bardzo energiczny i agresywny Deny, w którym Stumvoll staje na scenie jako główny aktor. Ciekawa realizacja i mocny refren i z bardziej eksperymentalnych utworów jest bez wątpienia najciekawszy. Bardzo źle wypada na albumie tytułowy My Fatal Kiss, w którym metalu jest bardzo mało i przypomina to raczej eksperymentalne koszmary rodem z najgorszych płyt SONATA ARCITCA.

Now Start Spreading The Word to również norma dla gatunku, zrealizowana bardzo dobrze, ale blednie przy wybornej, bardzo nostalgicznej balladzie God I Need Someone. Orkiestracje wplecione wzorowo, ładunek emocji w głosie Ji-In Cho ogromny, piękny refren i gitara. Arcydzieło i to bez sztampowości i bolesnej przewidywalności ballad, szczególnie przy pianinie, które w wielu zespołach są do siebie podobne. Cudo.

Brzmienie wykonane przez gitarzystę zespołu Chrisa Siemonsa dobre, kiedy potrzeba selektywne, nikt tutaj nie wchodzi sobie w drogę, orkiestracje i chóry wplecione na medal. Dobra produkcja bez cudów.

Bardzo dobra, radiowa płyta dla niezbyt wymagającego słuchacza, który nie oczekuje miażdżących orkiestracji i operowego rozmachu, a jedynie muzyki relaksacyjnej, wypełnionej hitami. Cel tego albumu był jasny i został zrealizowany na poziomie.

Na tym albumie współpraca zespołu z Roadrunner Records się zakończyła, sława zespołu jednak nie słabła i w 2011 zostanie nagrany jeszcze jeden album.

Ocena: 8.3/10