Drużyna Spolszczenia

CURSE OF CAIN to debiutant na scenie szwedzkiej, z muzykami ukrywającymi się za pseudonimami i to moda, która w ostatnich latach powraca. Z czasem pewnie skład zostanie rozpracowany, a o samych nagraniach wiadomo tyle, że odbyły się pomiędzy 2017 a 2020 rokiem i kolejne trzy lata zajęło jego wydanie. Tym w maju zajęła się prężnie rozwijająca się wytwórnia Atomic Fire Records.

Wyszedł przyzwoity modern metal, może standardowy i nie poszerzający horyzontów, z mocno osadzonym fundamentem melodic death metalu Goethenburga, co słychać w wielu łagodniejszych partiach i otwierającym The Mark, w którym partie screamo są szorstkie. Skojarzenia ze SCAR SYMMETRY, SONIC SYNDICATE i MERCENARY są jak najbardziej na miejscu, a w to wszystko udało się wpleść VOYAGER z najlepszych lat, jak w znakomitym, nostalgicznym Blame. Wspaniale zaśpiewane, świetnie poprowadzone i autentyczne. VOYAGER już niestety tak nie gra...

Strona techniczna raczej z tych skromniejszych, gdzie solo gitarowe jest przedłużeniem motywu przewodniego, a sekcja rytmiczna tworzy pełen energii plan. Grają dobrze i  z wyczuciem konwencji, współpraca jest dobra, ale myślę, że od tej strony w dzisiejszych czasach można było oczekiwać jednak więcej. Może The Mark i Alive to standard gatunku, tak samo Embrace Your Darkness, ale tutaj na plus wybija się bardziej heavy metalowy refren. Bez wątpienia najlepiej sprawdzają się lepiej w kompozycjach bardziej nostalgicznych, jak właśnie Blame ze znakomicie punktowanym drugim planem. Tak samo znakomity jest Hurt, w którym są nawiązania do Metamorphosis MERCENARY. Wypadają dobrze w najdłuższym Never See The Light, głównie z powodu bardzo skromnych aranżacji i rozmycia głównej osi kompozycji. Refren udany, ale krótki i tutaj przejawiają się problemy kompozycyjne, z którymi boryka się VOYAGER od 2014 roku. Znacznie lepiej w tym stylu wypada podniosły Blood The End, który jest kolejnym killerem zapadającym w pamięć. The Ground i Dead and Buried to jednak tylko gatunkowa poprawność.

Za brzmienie odpowiada Alexander Backlund i bez zaskoczenia postawił na sound typowo szwedzki. Czysto, selektywnie i czytelnie.

Słychać, że to doświadczeni muzycy i największym atutem zespołu jest Soulkeeper. Bardzo przyjemny, czysty wokal bez zbytniego przerysowania i rozemocjonowania, o co nietrudno, jeśli chodzi o ten styl.

Album równy, ale w większości poprawny z paroma wartymi odnotowania hitami, które budzą zainteresowanie i pomagają wybić im się ponad rzeszę innych zespołów.

Ocena: 7.7/10