Drużyna Spolszczenia

tracklista:

1.Fear No One 03:41

2.Scream in Silence 04:04

3.Days of Our Lives 03:24

4.Dr. Kheel 03:38

5.Lords of Our Demise 03:05

6.Speak of the Devil 03:05

7.See Them Burn 03:51

8.Under Attack 03:35

9.Bitter Smile 03:16

10.House in the Sky 03:15

11.Apostando a Perder 03:43 (Bonus track)

rok wydania: 2024

gatunek: melodic heavy metal

kraj: Ekwador

skład zespołu:

Chemel Neme - śpiew

Xavier Diab - gitara

Juan Iturralde - gitara

Andres Miranda - gitara basowa

Luis Neme - perkusja

W roku 2019 doszło do rozłamu w BLACK SUN, który tak znakomicie pokazał się w Europie albumem "The Puppeteer". Chemel Neme oraz dwóch gitarzystów założyło KILL CITY, który zadebiutował w 2021 LP "Last Man Standing" z bardzo przeciętną muzyką z pogranicza klasycznego heavy metalu i hard rocka. Potem nieco o tej grupie ucichło, ale 26 kwietnia wydają nakładem szwajcarskiej wytwórni Doc Gator Records swoją drugą płytę.

KILL CITY, podobnie jak BLACK SUN, to zespół mocno związany z Europą i bardzo dobry mastering wykonał tu fiński Mistrz Svante Forsbäck. Klarowny, selektywny, gdzie trzeba nieco ostrzejszy gitarowo, gdzie trzeba rockowo złagodzony. Oczywiście bardzo dobrze zaśpiewał Chemel Neme i lepiej niż na pierwszej płycie, a przynajmniej bez niepotrzebnych prób różnicowania swojego wokalu. Sprawnie odegrali swoje partie gitarzyści i słychać, że to duet zgrany od lat. Dobra, kompetentna sekcja rytmiczna, grająca tu bez nadmiernych komplikacji.

I to chyba tyle, co można powiedzieć w ramach pozytywów o tej płycie, bo same kompozycje to tuzinkowy i ograny w melodiach zestaw w radiowych długościach, ale radio w ramach melodic heavy metalu potrzebuje hitów, a przynajmniej solidnych refrenów i interesujących melodii głównych. KILL CITY na tym LP nic takiego nie oferuje i przemijają jeden po drugim te niedługie utwory i nic praktycznie w pamięć nie zapada. Są oczywiście pewne przebłyski bardzo dobrej muzyki (znakomity refren w Bitter Smile i sola w tej kompozycji), pewne fragmenty i pomysły na dobry melodic heavy, ale te pomysły pozostają niedokończone, jakby bojaźliwie porzucone i schowane za zachowawczą otoczką ogranych i bardzo wyeksploatowanych motywów i riffów. Melodic heavy metal jest albo melancholijny i nastrojowy, albo wesoły i rozbujany. Tu nie jest taki w żadnej kompozycji na tyle, by uznać, że jest to naprawdę interesujące. Gdy bardziej kierują się w stronę typowego classic heavy, to również nic z tego ciekawego nie wynika. Nudne songi klimatyczne Lords of Our Demise i House in the Sky. Jednostajne, średnie tempa wszystkich niemal utworów tworzą wrażenie monotonii całości.

Jest to lepsza płyta niż toporny debiut, ale to i tak nic specjalnego i chyba ten skład stać na tworzenie lepszej muzyki.

ocena: 6,2/10