For The Demented jest albumem żenującym i zawstydzającym, trudno nawet określić jak bardzo. Bardziej żenujące bywają chyba tylko wypowiedzi znanych person w telewizji publicznej, ale i to nie trwa 48 minut.

Tym razem Waters potrzebował trzech lat na nową płytę i skład został wzbogacony o włoskiego perkusistę, Fabio Alessandrini.

Po For The Demented nie można było mieć dużych oczekiwań, bo dno zostało osiągnięte.

Jak to mówią, czasami trzeba osiągnąć dno, aby się od niego odbić i to stare powiedzenie znajduje tutaj potwierdzenie.

Może i nadal są naleciałości Schizo Deluxe, i to w jego najgorszym wydaniu, jak w nudnym i okropnym The Attitude, I Am Warfare i podobny motyw w refrenie jest też użyty w One Wrong Move, ale i są jakieś namiastki Refresh The Demon, chociaż do poziomu tego albumu jest bardzo daleko. Chociaż w One Wrong Move jest i nawiązanie do Remains i jest to zakończone równie słabym solem.

Reszta kompozycji to znów przekrój twórczości Watersa, jest Set The World on Fire i wariacja na temat Knight Jumps Queen w Lip Service, przeciętne, ale na pewno lepsze niż to, co mieli do zaoferowania trzy lata wcześniej.

Ogólnie jest przeciętnie i bez wychylania się przed szereg, wariacje na temat King of the Kill czy Refresh the Demon, co słychać w Armed to the Teeth i kiedy nie ma agresywnej łupanki a nawiazywanie to chociażby STWoF, jak w Psycho Ward, to słucha się tego nieźle, szczególnie, że jest typowo Watersowe, melodyjne i długie solo. Najgorsze i najbardziej szkodliwe dla Annihilator są właśnie nawiązania do Schizo Deluxe, pustych przedłużaczy bez sol, kiedy nic kompletnie się nie dzieje, ewentualnie jakieś wrzaski i to ich największa bolączka. Każda kompozycja ma coś takiego, ale Dressed up for Evil ratuje chociaż solidne solo i świetny bas.

Są i kompozycje, które nie wywołują większych emocji, jak Riot. The End of the Line może i ograny do bólu przez Watersa i innych, ale słucha się tego znośnie, ale perkusja wyborna.

Fabio Alessandrini to gwiazda tej płyty, gra tutaj po prostu wybornie. Tyle zapału i energii na repertuar tak przeciętny - klasa! Brzmienie plastikowe i sterylne, ale talerze brzmią bardzo dobrze.

Waters śpiewa dobrze i zapał perkusisty chyba się na niego przeniósł, bo gra całkiem niezłe sola i gitarowo ma więcej do powiedzenia niż poprzednio.

Bezpieczny album, który nie wywołuje większych emocji czy obrzydzenia. Jest o niebo lepiej niż poprzednio, ale z kompletnej mielizny wypłynęli na ocean przeciętności.

Może następnym razem będzie lepiej.