O tym zespole już nieco wszyscy chyba zapomnieli, a o Alessandro Del Vecchio było chwilę głośniej w roku 2009, gdy zajął miejsce Ferdy Doernberga w międzynarodowym zespole EDEN'S CURSE. Tymczasem rok 2009 przyniósł też przyjemną niespodziankę w postaci trzeciej płyty i ta niespodzianka jest autentycznie przyjemna. Album ukazał się w grudniu 2009 w Japonii w potem w styczniu 2010 wydał go także 7hard z Niemiec.

EDGE OF FOREVER na czele z Del Vecchio pokazał, jak rasowe, melodyjne granie z hard rockową, niewymuszoną przebojowością połączyć z nieco mocniejszym brzmieniem i jak wykorzystać obecność kilku znamienitych gości, aby płytę ubarwić i wzbogacić. Mimo że muzyka na tym albumie jest łatwo wpadająca w ucho, pełna pozytywnej energii i radości, to w żadnym momencie nie ociera się o miałkie rockowe radiowe granie, ma swoją moc i jest jak najbardziej metalowa. Metal to skrzący się ładnymi refrenami, starannymi aranżacjami i niezwykle pewnym siebie wykonaniem, a efekt znacznie przekracza to, co ten przecież solidny zespół prezentował do tej pory. Del Vecchio tym swoim rozpoznawalnym głosem śpiewa w nieco romantycznym "Distant Voices" z refrenem wspieranym przez gości i to uroczy numer. Takie granie często jest bardzo wymuszone, a tu luz, lekkość, swoboda.
Na całej płycie głęboki bas i bardzo rockowa, zgrabna i dynamiczna gra Jovino, który tu prezentuje się inaczej niż w siłowym graniu w UDO Dirkschneidera. Co do gości. Można tu usłyszeć głosy i Boba Harrisa, i Roberto Tiranti z LABYRINTH i Jaszczurki Schultza. Rockowo, melodic metalowo w "Lonely", gdzie słychać echa MAGNUM chociażby, bardziej emocjonalnie w jakby skandynawskim "Edge Of Life" i tak płynie utwór za utworem, każdy dopracowany, elegancki, w formie z naciskiem na wokalne harmonie i rozległe momentami chórki jak w zrobionym z kolei w amerykańskim stylu "I Won't Call You". Czasem gitara przytnie mocniej, jak w "My Revenge", ale konwencja zachowana jest przez cały czas. W tym wszystkim ładna, pastelowa balladowa kompozycja "What I've Never Seen", z pianinem i niemetalową aranżacją tła oraz z ogromnym wyczuciem zrobiony cover "What A Feeling", tym razem bez nacisku na metalizację tego słynnego utworu. Gorzej tu wypada nieco "Eye Of The Storm", bo mieszanie średnio ciężkich riffów z raczej rockową melodią nie wyszło najlepiej. Za to bardzo solidnie i ostrzej zamykają ten album "Against The Wall", gdzie wokale są to bardziej agresywne, to znów spokojniejsze, zależy, kto akurat tu przejmuje główny mikrofon.

Bardzo dobry album z melodyjnym heavy metalem, inspirowanym hard rockiem różnych geograficznych orientacji, ale spójny i utrzymujący uwagę właściwie przez cały czas. "Distant Voices" zasługuje na miano prawdziwego przeboju, a wszyscy solidnie przyłożyli się do realizacji tej płyty, w tym także spece od obróbki materiału, bo tu wszystko jest na swoim miejscu.
Wszystkiego jest tu akurat. I bardzo dobrych melodii, i solówek w sam raz, i klawiszy.
Niczego nie ma w nadmiarze. Dopracowany, elegancki, wyważony i przemyślany w szczegółach album.

Tracklista:

1. Feeding the Fire 04:29

2. Birth of the Sun 04:16

3. Prisoner 05:32

4. Whatever Comes 03:03

5. Mother of Darkness 07:15

6. Bloodsucker 04:49

7. The Road We Walked On 06:00

8. Dance into the Fire 05:08

9. Gates of Hell 05:02

10. I Won't Be a Fool No More 04:55

Rok wydania: 2004

Gatunek: Melodic Heavy Metal

Kraj: Włochy

Skład zespołu:

Bob Harris - śpiew
Alessandro Del Vecchio - śpiew, instrumenty klawiszowe

Matteo Carnio - gitara

Christian Grillo - gitara basowa

Francesco Jovino - perkusja
oraz
Jeff Scott Soto - śpiew ("Prisoner")
Igor Gianola - gitara (3,8)
Marcel Jacob - gitara - (3)

Gdy Alessandro Del Vecchio zakładał EDGE OF FOREVER nie był jeszcze ani sławny, ani nawet specjalnie rozpoznawalny w samych Włoszech. Jednak gdy MTM Music wydał debiut jego formacji "Feeding the Fire" to już poszło z górki.

Wypada się pokłonić przed elegancją stylu tego zespołu. Po prostu. Takich mega killerów w stylu melodic heavy metal inspirowanych hard rockiem jak I Won't Be a Fool No More po prostu jest bardzo mało. Te fenomenalne wielogłosowe harmonie wokalne! Te Hammondy Alessandro! Mega Moc!  Japonia w pewnym momencie oszalała, gdy Nippon Crown wydał własną japońską wersję tej płyty. Harris był wokalistą znikąd, inni podobnie, ale przecież dla Jovino był to początek oszałamiającej kariery w UDO, PRIMAL FEAR, JORN i SINNER. Fantastyczne zgranie tej ekipy jest legendarne i przecież nie tylko w I Won't Be a Fool No More.
Ta płyta to kopalnia wybornych rock/metalowych hitów i tu nie ma słabych utworów. Po prostu nie ma i utwór za utworem, a EDGE OF FOREVER zdumiewa tym wyczuciem konwencji sięgając w tych nastrojowych kompozycjach gdzieś nawet do lat 70tych oraz do pomp rocka w najlepszej tradycji MAGNUM i to słychać w Feeding the Fire oraz w Birth of the Sun. Przepięknie wsparł zespół Jeff Soto (AXEL RUDI PELL, YNGWIE MALMSTEEN RISING FORCE) w Prisoner, gdzie zagrali mocniej za sprawą gitar Igora Gianola z  UDO i Marcela Jacoba (YNGWIE MALMSTEEN RISING FORCE), który był także głównym producentem tego albumu. Tak, sławne nazwiska wsparły nowy zespół z Włoch i duet Soto - Harris jest wyborny w tej kompozycji pełnej żaru i dramatyzmu. Whatever Comes jest słabszy, fakt, ale kto się może oprzeć melancholijnej potędze Mother of Darkness z fenomenalnymi klawiszami i wieloplanowymi aranżacjami ? Ileż emocji dostarcza ta kompozycja, ileż wzruszeń... Harris wznosi się tu na wyżyny swoich umiejętności, a refren jest zaśpiewany po arcymistrzowsku. Szybszy, pełen wysmakowanej gry gitarowej Bloodsucker przypomina najlepsze numery w tej manierze Malmsteena i RAINBOW (Hamondy!) no i te melodie są przecudownej urody ! No i to solo w Bloodsucker. Matteo Carnio, z którym Alessandro grał wcześniej także w FURY'N'GRACE jest tu skromny, ale jak już zagra... Rockowy feeling w radiowym songu semi balladowym The Road We Walked jest przeogromny. Coś z JORN, coś z MAGNUM. Piękne i pięknie malowane ciepłymi riffami i pianina. a potem to zaraz pzrechodzi w rytmiczny i wysmakowany rockowo Dance into the Fire. No jeszcze jest ten majestatyczny, lekko neoklasyczny Gates of Hell w najlepszej tradycji.. szwedzkiej? A może nie tylko muzykę Malmsteena tu słychać? Co by się nie powiedziało, po prostu chwyta za serce.

Wszystko jest tu przepiękne, także sound, a pracę przy masteringu wykonał tu sam Micke Lind. Nic z mdłego hard rocka, nic z prymitywnej classic heavy metalowej toporności. Maestria realizacji. Eleganckie wykonanie otrzymało nader elegancką oprawę. Melodic metalowa sensacja roku 2004, choć bardzie doceniona przez fanów hard rocka i AOR, niż zwolenników JUDAS PRIEST i IRON MAIDEN...

W roku 2005 EDGE OF FOREVER zaprezentował w tym składzie kolejny album "Let the Demon Rock 'n' Roll" jednak już z repertuarem zdecydowanie hard rockowym i średniej klasy. Płyta nie cieszyła się zbyt dużą popularnością i muzycy z zespołu zajęli się innymi projektami, by powrócić z nową płytą, ale już bez Harrisa w roku 2009.

ocena: 9,8/10

new 3.08.2019