Kolejny nowy zespół metalowy z Kanady i oczywiście z frankofońskiego Quebec, a konkretnie z Montrealu. Tych zespołów jest i było tam mnóstwo, a ten się w zasadzie niczym nie wyróżnia.
Poza jednym.

Na wydanej w listopadzie przez Metalodic Records z Boucherville (też Quebec) płycie gra absolutnie encyklopedyczny przykład melodic power i, co więcej, wychodzi to tym debiutantom bardzo dobrze. Ta płyta jest kwintesencją grzecznego, idealnie ułożonego melodic power, absolutnie wtórnego i odtwórczego, co wcale nie przeszkadza w spędzeniu miłych chwil z muzyką tego zespołu. Wszystko jest tu na miejscu. Są odpowiednio podane galopadki, jest zgrabna perkusja, napędzająca całość, jest też klawiszowy podkład i tło jest pianino i jest kompetentny wokalista. W przypadku wokalu można mieć pewne obiekcje, głównie związane z małą siłą głosu Alexisa Woodbury. Tyle że tak delikatnym graniu to wystarcza i stanowi on tu raczej jeden z elementów muzyki niż sprawia wrażenie wiodącego. Riffy w kompozycjach są zgrabne, układają się w nietrudne do zapamiętania melodie, ale nie takie, które mogłyby stanowić tło do prywatki metalowej czy samochodu. Wciąż jest tu klimat fantasy, baśni, coś z grania niemieckiego i szwedzkiego, a wszystko to sympatyczne i miłe dla ucha. Utwory są ozdobione zwiewnymi, lekkimi refrenami, wzbogaconymi o chórki, które wykonane są znakomicie i okazuje się, że pozostali członkowie zespołu tez umieją zaśpiewać. Te chórki i klawisze to ozdoba albumu, a i sola gitarowe zgrabne i ciekawe na ogół, choć bez silenia się na nadmierne wysuwanie przed szereg.
Samo otwarcie w postaci czegoś na kształt instrumentalnego intro "Omen" takie sobie, nic nie zwiastuje, ale potem mamy trzy bardzo dobre numery pod rząd i w czwartym z kolei "Heavenly Hell" panowie bardzo ładnie to galopują, to nieco romantycznie zwalniają przez prawie 9 minut i okazuje się, że potrafią utrzymać uwagę także w dłuższej kompozycji. W "A Genius Who Believes" jest i solo klawiszowe, i patenty gitarowe znane od dawna, ale takie, których zawsze w porządnym wykonaniu słucha się z przyjemnością, podobnie jak pełnego naiwnej szczerości "The Key". Na koniec najdłuższy "The Desert Fox", tak trochę w tym umiejscowieniu skandynawski, a muzycznie kontynuujący to jest na tym albumie wcześniej. No co można zrobić w czasie 11 minut? Zagrać melodyjnie, nieco epicko i wzniośle, wykonać kilka zgrabnych solówek i parokrotnie zmienić lekko tempo, aby się to nie nużyło oraz wpleść orientalny motyw. Taki bardzo lajtowy SABATON jest w tym, także w odniesieniu historycznym. Nie nuży.

Lekka, zwiewna płyta z delikatnym, mięciutko podanym melodic power. Także brzmienie jest lekkie i dostosowane do charakteru samych kompozycji.
Werdykt? Fajne, i tak się powinno grać taką muzykę.
Nie jest to dzieło epokowe, kipiące niezapomnianymi killerami. To nie szkodzi.