KRUX nagrywa rzadko. To dopiero trzecia płyta, ale za każdym razem gdy ta ekipa gwiazd szwedzkiego metalu różnych gatunków stawia się w studio, powstaje coś interesującego odmiennego od standardowo pojmowanego doom metalu. Album wydała wytwórnia GMR Music Group w listopadzie.

Mimo że zespół jest prowadzony przez basistę i lidera CANDLEMASS Leifa Edlinga, to muzyka KRUX w znacznej mierze jest wypadkową muzycznych doświadczeń wszystkich członków zespołu. Wokal Levena nie jest wokalem typowym dla doom, klawisze Westholma także, a gra gitarzystów związanych z licznymi grupami parającymi się bardziej ekstremalnymi formami metalu to nie styl wynikający z tradycji BLACK SABBATH. Swoistość i progresywność KRUX wynika z innowacyjności rozwiązań muzycznych. Edling nie chciał tworzyć drugiego CANDLEMASS, poszedł dalej i śmielej zaczął w KRUX łączyć gatunki, tworzyć inny klimat oraz inne tła i plany drugie, które na albumach tej grupy mają znaczenie ogromne.
"Trójka" KRUX jest albumem monolitycznym, a zarazem złożonym. Złożonym w wieloplanowej realizacji pozornie monolitycznych, podobnych do siebie kompozycji utrzymanych w średnich i średnio wolnych tempach, gdzie melodia ma jakby znaczenie drugoplanowe, a klimat niepokojący i duszny wysuwa się na plan pierwszy. Wokal Levena jest agresywny, sola gitarowe pokręcone jak w "The Hades Assembly". Spokój miarowo toczących się doomowych kompozycji jest pozorny, bo to wszystko nieustannie pulsuje podskórnie, zmienia się w tłach zimnych, bezdusznych klawiszy jak w najdłuższym "Prince Azaar and the Invisible Pagoda", stanowiącym centralny punkt płyty. Transowość jest bez przerwy łamana, plan drugi nagle staje się pierwszym, pojawia się pustka z rzadka wypełniana dźwiękami to basu to klawiszy. Leif Edling w pewnych rozwiązaniach melodycznych nie jest w KRUX w stanie uciec od CANDLEMASS, ale jednocześnie bardzo zbliża się do tego, co w stopniu komplikacji i zaskakiwania słuchacza proponował ABSTRACT ALGEBRA, a co do perfekcji doprowadził poniekąd konkurencyjny MEMENTO MORI. Jest to album na pewno wypełniony mistyczną atmosferą, która przenika nawet stosunkowo prosty i bardziej heavy metalowy "The Death Farm". Jest i na swój sposób epicki i wkraczający na obszary heavy/doom epic w "A Place of Crows".
KRUX ma swoją własną wizję. Jest ona trudna do ogarnięcia i zrozumienia od razu, bo KRUX odrzuca minimalizm doomowy jako fundament swoich kompozycji. Tak jak odrzuca go w ponurym i połamanym "Emily Payne (and the Black Maze)".

KRUX jest zespołem, gdzie nikt nie jest postacią pierwszoplanową. Siła tego zespołu polega między innymi na zjednoczeniu i ustawieniu na jednym poziomie wszystkich instrumentów i wokalu, bardzo istotnego, ale jednak często stanowiącego dodatek do gitarowych partii przesuwających się na równoległych planach. W sferze realizacji zadbano o ekspozycję niezwykłego brzmienia instrumentów klawiszowych, natomiast ciężar gitar jest umiarkowany i nieco mniejszy niż na albumach poprzednich. Specyficznie potraktowano sola gitarowe, które są lekko cofnięte w stosunku do planu pierwszego.
Muzyka albumu "III" jest chyba najtrudniejszą w odbiorze w dorobku grupy. Nie jest to granie eksperymentalne, ale jednak zespół stoi gdzieś poza podziałami gatunkowymi, daleko wychodząc poza ramy reguł doom metalu.