LORIEN to nie istniejący już zespół hiszpański, śpiewający po angielsku. Założony w 1996 roku przez rodzinny skład panów Tordera wziął swą nazwę z literatury Tolkiena, a i muzycznie postawił sobie za cel przedstawienie w melodyjnej, powerowej i zabarwionej nieco średniowiecznym folkiem opowieści fantasy, częściowo inspirowanych twórczością tego pisarza. Sporo lat upłynęło, zanim po serii licznych nagrań demo pojawiła się ta pierwsza płyta i bardzo dobrze, że się w końcu pojawiła, w czerwcu 2002 nakładem baskijskiej wytwórni Goimusic.

Głębokie, ciepłe gitary, samo brzmienie w sam raz - ani za lekkie, ani za ciężkie, klawisze użyte z umiarem i we właściwych miejscach i do tego południowa lekkość i zgrabność wykonania. Jeśli się czegoś przyczepić, to najwyżej jakby nieco suchej perkusji, bas natomiast brzmi bardzo dobrze i czasem w wysuniętych partiach to słychać wyraźnie.
Wokalista Tordera owszem nieco manieryczny, ale taka maniera tu pasuje, to wszakże minstrel wyśpiewujący niezwykłe baśniowe opowieści w zamkowych salach. W wysokich partiach brzmi dobrze, nie ma ich zresztą aż tak wiele. Duch fantasy i falconerowy, krużgankowy folkowy klimat wszechobecny.
Udane rozpoczęcia utworów już na początku w Ballad Of The Knight, który od pieśni barda przechodzi w rycerski power metal w średnim tempie z gitarowymi ozdobnikami w tle. Merlin The Wizard najlepszy właśnie w tych momentach folkowych, bo w częściach tradycyjnie power metalowych nie wykracza poza utarty, ale bardzo dobrze zrealizowany schemat. Don't Be Afraid jest znakomity. Wstęp symfoniczny potem rozkręca się, to zwalnia, gra na emocjach, a i pianino w tle doskonale wpasowane. Wokalnie bezbłędny nawet w najwyższych partiach. Cudeńko. The Silent Mermaid chyba najbardziej oparty na klasycznych falconerowych patentach, do tego z duetem wokalnym mieszanym i pięknym delikatnym refrenem. Żeńskie partie wokalne na tym albumie zaśpiewała gościnnie zaproszona wokalistka Elena Martinell. The Voice Of Saruman też jest dobry, ale to najbardziej standardowy melodic power metal na płycie i brak tu jakiegoś punktu zaczepienia, aby ocenę trochę podnieść. The Island Of The Dragon symfonicznie rozpoczęty ma siłę w riffach, ciekawie tu gra sekcja rytmiczna. Mamy rycerską podniosłość i wielogłosowy niemal folkowy refren. Aurora Borealis ma pewne cechy progresywne, a melodia jest bardzo chwytliwa, wydaje mi się, że to jednak najchłodniejszy utwór na tym LP. Eternal Life ma cechy nagrań HELLOWEEN z dodatkiem bardziej tym razem wyeksponowanych klawiszy. Tylko w tym utworze mam pewne zastrzeżenia do wokalisty, bo te podjazdy pod Kiske zupełnie niepotrzebne.

Ciepły, bogato zaaranżowany i dobrze brzmiący album mimo skromnego budżetu przeznaczonego na jego produkcję. Zespół ten proponuje tu więcej, niż typowi przedstawiciele gatunku grający melodyjny metal z elfami i goblinami w tle i jest wart polecenia fanom opowieści snutych w zamkowych komnatach.

Drugi i ostatni zarazem tolkienowskiego LORIEN z Hiszpanii śpiewającego po angielsku ukazał się trzy lata po debiucie, ponownie nakładem Goimusic, w marcu.

Można zauważyć, że w stylu muzycznym zespołu nastąpiły pewne zmiany. Utwory są znacznie krótsze, prostsze, mniej rozbudowane i z mniejszą dawką zarówno elementów epickich, jak i folkowych. Gitary stały się nieco cięższe, o głębszym brzmieniu, przy czym produkcja albumu stoi na bardzo dobrym poziomie i główny akcent położono na selektywność w ustawieniu poszczególnych instrumentów. Poprawione zostało przede wszystkim brzmienie perkusji. Wokalnie jest jeszcze delikatniej niż poprzednio i ktoś mógłby powiedzieć, że na granicy kiczu. Wysokie zaśpiewy mogą czasem lekko śmieszyć, jednak taka jest uroda tego zespołu, gdzie wokalista jest przecież średniowiecznym wędrownym minstrelem, czy jak kto woli bardem.
"From the Forest to the Havens" jest zwrotem w kierunku melodyjnego power metalu, chociaż w tym przypadku słowo power nabiera bardzo umownego znaczenia. Można by powiedzieć, że w części kompozycji wykorzystano stylistykę fińską, dostosowaną jednak do południowego temperamentu i gracji wykonania. Folkowych wstawek jest tu mało, najwięcej tego słychać w Now I Ask Myself i Light Of Valinor. Dużo melodyjnych solówek gitarowych, także i klawiszowych, przy czym tym razem nie mają one za zadanie budowanie klimatu, a raczej dopełniać melodiami grę gitarzysty. Sporadycznie słychać zagrywki neoklasyczne np w Graceful Pixies, a motywy rycersko krużgankowe w wyrazistej formie jedynie chyba w Breath Of Salvation.
Płyta jest lekka, czasem nawet za lekka i za słodka, jak w nieco pretensjonalnym Light is Only Light, za to ballada - pieśń barda lub trubadura jak kto woli, I Can't Find Your Home wręcz przecudownej urody i z najlepszymi wokalami Todaro na tym albumie.

Wykonanie pełne ciepła i staranne, brzmienie wygładzone, ale warto posłuchać jak tu gra basista David Ruiz.
Płytę kończy klimatyczne Outro, niestety kończy też przygodę z tym zespołem, który rozwiązany został w sierpniu 2006 roku, a jego kontynuacją poniekąd jest NIVAIRA założony przez Davida Tordera i wspomagany przez większość muzyków, jacy występowali w LORIEN.
Piękna, miękka i delikatna odmiana FALCONER.