Zespół zaprezentował się w stylistyce typowej i podlegającej zazwyczaj surowym ocenom na zasadzie porównań, więc za odwagę należą się wyrazy uznania.
Za samą muzykę... no cóż - trzeba po prostu być wielkim fanem hansenowskiego power metalu.
Jest to w prostej linii odwzorowanie pomysłów GAMMA RAY z ostatnich 15 lat podanych w typowy sposób, gdzie melodie i refreny z chórkami z lat 90 tych uzupełniane są ostrzejszą gitarą GAMMA RAY z XXI stulecia. Szybko z udanymi solami gitarowymi, które są nawet momentami wyjęte z bardziej progresywnych obszarów, czasem jak w "Carved in Stone" wszystko podane jest łagodniej, innym razem drapieżniej, pod JUDAS PRIEST czy nagrania GAMMA RAY z okresu inspirowania się Judasami ("Terrordome"). Przeważnie to są numery bardzo ograne, pytanie "skąd to zostało wzięte?" nasuwa się nieustannie i w zasadzie najbardziej czeka się na te sola gitarowe, dwa, z których zagrał zresztą Hansen.
Wokalista Matias Palm jest taki sobie, trochę pokrzykuje od czasu do czasu, naśladując Halforda i w tych momentach wypada lepiej niż tam, gdzie trzeba faktycznie zaśpiewać jak w łagodniejszym "Pride and Bravery", gdzie wypada po prostu nieinteresująco. W "Killing Ground" zespół próbuje swoich sił w mieszance różnych stylów i heavy powerowe gitary przecinane są melodic metalowymi refrenami i progresywnymi solami efekt jednak trudno uznać za wzbudzający większe emocje. Kompozycje są dosyć krótkie, grupa nie zdecydowała się na umieszczenie w albumie żadnego rozbudowanego kolosa, nie ma także ballady. Jako numer bonusowy wybrano "Sign of the Crimson Storm" RIOT i chyba źle się stało, bo ten cover obnaża ogólną przeciętność zespołu i jego wokalisty w szczególności.

Sekcja rytmiczna chwilami nadmiernie daje na tym LP o sobie znać, choć gra basisty może się podobać. Produkcyjnie album, szykowany od roku 2009, prezentuje się przeciętnie z nieprzyjemnym dla ucha brzmieniem perkusji i pozbawionymi własnej tożsamości gitarami.
"Reverence" to album bez hitów, z co najwyżej poprawnie odegranymi kompozycjami. Odegranymi, bo autentycznej pasji wykonania tu nie ma. Płyta ukierunkowana na ściśle określone grono słuchaczy power metalu z kręgu GAMMA RAY, ale do mistrzów bardzo dużo im brakuje.

Tracklista:

1. Trailblazers 04:12

2. Alliance in Defiance 04:39

3. Clarion Call 04:13

4. The Abyss of Time 04:55

5. Mind's Eye (Reaching Out) 04:50

6. War Within 04:18

7. Midwinter Magic 04:49

8. Devastator 04:27

9. Sin Against the Sinner 03:30

10.The Lucky One (Laura Branigan cover) 03:52

Gatunek: Melodic Power Metal

Kraj: Finlandia

Skład zespołu:

Matias Palm - śpiew

Kasperi Heikkinen - gitara

Harri Leinonen - bas

Henri Pyy - perkusja

MERGING FLARE nagrał jeden LP w roku 2011 i zniknął ze sceny. Pojawił się ponownie w czerwcu 2019 proponując album "Revolt Regime" wydany przez Ram It Down Records z Hamburga i jako kwartet, bo drugi gitarzysta Joni Hattuniemi opuścił zespół jakiś czas temu.

Jeśli w roku 2011 grupa zwróciła na siebie pewną uwagę gościnnym udziałem Kai Hansena i stylizacjami na GAMMA RAY, to tym razem nie ma do zaoferowania zupełnie nic. Co więcej, zupełnie nic w żadnym z podgatunków, jakie tu gra, a gra niemal wszystko i nic przynajmniej dobrze. Co więcej, ta ekipa cofnęła się w rozwoju także pod względem wykonania, które jest tu amatorskie i obarczone licznymi błędami, a Palm, którego jakoś tam dało się słuchać w stylistyce GAMMA RAY, tutaj prezentuje się fatalnie i momentami jest to występ kompromitujący. Także produkcja pozostawia sporo do życzenia i jakiś sensowny mastering tego wszystkiego by się na pewno przydał. Jak na album z Finlandii i rok 2019 jest to po prostu marnie zrobione. Trochę to dziwne, bo ten mastering robił tu sam Stefan Kaufmann i moim zdaniem naprawdę się nie popisał. Ta perkusja brzmi sztucznie, "fiński" bas gdzie zaginął, a gitara nie ma miękkości i gładkości produktów Finnvox Studio. Jeśli się coś gra pod klasykę melodic power z Finlandii, to brzmienie powinno jednak choć w miarę adekwatne do oryginału.
Ta płyta to mozaika różnych stylów, chciałoby się powiedzieć barwna, ale nie można, bo i słabe wokale i niska kultura wykonania oraz brak pomysłu na przynajmniej dobre melodie w poszczególnych konwencjach tworzy raczej szarzyznę niskich lotów. Taki speed melodic power w fińskim stylu Trailblazers to granie banalne i trywialne, nie mówiąc już o braku wkładu własnego. Tandetna, nachalna przebojowość przejawia się w paskudnym pastiszu(?) AC/DC Alliance in Defiance, Clarion Call to bardzo przeciętna podróby OLYMPOS MONS, The Abyss of Time i Midwinter Magic nieudolne naśladownictwo późnego SONATA ARCTICA, Mind's Eye (Reaching Out) gorsza wersja THAUROROD... W War Within szorstko potraktowali narrację późnego STRATOVARIUS i jeśli jeszcze muzycznie nie jest to złe, to wokale Palma kładą to wszystko na obie łopatki.
Devastator to taki heavy/power, jaki bardzo dobrze grał kiedyś BURNING POINT, tu natomiast MERGING FLARE zamiast podkręcić i wzmocnić refren to robi coś zupełnie innego i przeciwnego w anielskich chórkach. Jakieś ślady BLAZON STONE i pirate metalu  w Sin Against the Sinner, ale nawet tego potrafią doprowadzić do końca wchodząc w refrenie ponownie na terytorium OLYMPOS MONS. Pomieszanie z poplątaniem, łaciate to wszystko, a te łaty wzajemnie na siebie zachodzą.
Popowe covery robione "na metalowo" przez zespoły fińskie to mega killery zazwyczaj. Tutaj blade i mdłe plumkanie w The Lucky One...

Jeden jasny punkt to Kasperi Heikkinen i jego praca jako gitarzysty w solach. Gra te sola w najlepszej tradycji Jani Liimatainena, ale piękne fantazyjne i technicznie zaawansowane solo nie wyciągnie przecież do góry kompozycji ogólnie miałkich i zrobionych bez pomysłu.
Trudno mówić tu o jakimś rozczarowaniu, bo ten zespół trudno było zaliczyć nawet do średniej klasy ekip power metalowych z Europy. Jednak faktem jest, że tym razem ekipa spadła jeszcze niżej, stając się na poły cover bandem, a na poły nieudolnym naśladowcą mistrzów, do których nie zbliży się nigdy na odległość mniejszą niż... wymierzcie to krokami sami.

ocena 4,9/10

new 15.06.2019