Irlandzki MOURNING BELOVETH to jeden z najciekawszych ciężko grających zespołów z tego kraju, jednocześnie bardzo blisko stylistycznie związany z pierwszą falą melodyjnego doom/death z nurtu klasycznego MY DYING BRIDE i ANATHEMA. Grupa starował niemal równolegle do klasyków gatunku, jednak dopiero w roku 2000 udało się zarejestrować materiał, który został wydany niebawem jako debiut zespołu.
W pewnym sensie debiut spóźniony, bo muzycznie mamy tu lata 90te w tym gatunku.
Doom/death w wykonaniu Irlandczyków jest melodyjny, prosty, pozbawiony brutalności i oparty na wzorach brytyjskiego i nie tylko, epic doom metalu z odrobiną tradycji celtyckiej. Jest ona jednak tylko lekko zaznaczona, pobrzmiewa gdzieś w echach gitarowych pasaży i snutych na drugim planie opowieści.
Piękne rozpoczęcie albumu w postaci The Mountains Are Mine nakreśla wzór tego, co można usłyszeć dalej. Plącząca w tle gitara, uporczywe powroty do kilku riffów tworzących główną melodię i w tym wszystkim parę razy niesamowita zmiana na epic/doomowy motyw, wplatany w nieoczekiwanych momentach i wykorzystany bardziej w końcowej części.
Moc gitarowa na tym albumie jest ogromna. W In Mourning My Days po delikatnym wstępie akustycznym po prostu obrusza się lawina głazów, miażdżących wszystko na swojej drodze. Lawina melodyjna i dostojna, jak dostojny bywa metal oparty na klasycznych wzorach heavy i do tego czyste partie wokalu pomiędzy growlami w stylu SOLSTICE.
W drugiej części utworu jest też szybsze tempo i muzyka wyhamowuje dopiero w tytułowym kolosie Dust, gdzie prawie przez 15 minut MOURNING BELOWETH torturuje super ciężkim doom/death z pogranicza funeral. Tu wychodzi siła growla Darren Moore oraz znakomita współpraca obu gitarzystów grających naprzemiennie na długich wybrzmiewaniach partnera. Surowość tej kompozycji nieco topnieje, gdy znów pojawia się płacząca gitara z prostym melodyjnym motywem. Doomowe zwolnienia pełne melancholii i elegancji wyborne i jest to ekstraliga stylu brytyjskiego.
Niewiele krótszy Autumnal Fires jest logiczną kontynuacją poprzedniego utworu, jednak ładunek dramatyzmu jest tu nieporównywalnie większy, a przy tym osiągnięty prostymi środkami, zaczerpniętymi z klasycznego epickiego doom. Kapitalne akcentowanie gitarami czystego wokalu i pełna emocji melodia czynią z tego utworu jeden z najznamienitszych numerów zaprezentowanych w tym gatunku. All Hope Is Pleading toczy się jako ponura opowieść na dwa głosy z bardzo ciężkimi, ale niemal transowymi gitarami, tym razem emanującymi ciepłem i wilgotną stęchlizną średniowiecznych lochów. Potem już tylko gitara w pełnym patosu solo i jeszcze na koniec instrumentalne podsumowanie całości w Sinistra.
Płyta absolutnie doskonała. Bez smyczków, klawiszy, elektroniki, symfonii i efektów specjalnych. Tylko gitary i fantastyczne wokale Moore'a.
Klasyczny sound, wyśmienity, dopasowany idealnie do mroczno epickiego stylu obranego na tym albumie.

Absolutne wyżyny gatunku.

Wiele zespołów grających ciężki klimatyczny metal po nagraniu pierwszej płyty rozpoczęło inne muzyczne poszukiwania i nie zawsze uwieńczone zostały one powodzeniem.
Irlandzki MOURNING BELOVETH od stylu i filozofii grania z kapitalnego debiutu "Dust" nie odszedł i na drugiej płycie zaserwował sześć kompozycji, po wysłuchaniu których trudno zebrać się z podłogi. Dołożony został ciężar i odrobina brutalności w brzmieniu co razem powoduje, że riffy mają moc baby, czyli opadającej części kafara. The Words That Crawled już na początku wbija w ziemię, przy czym ta pełna rozpaczy i melancholii muzyka podana w tak ciężkiej oprawie sprawia niesamowite wrażenie. Wciąż w tle towarzyszy płacząca gitara i te proste motywy są chwilami wręcz zniewalające swoim pięknem.
Najkrótszy na płycie It Almost Looked Human to dostojny marsz pogrzebowy, wzruszający i brutalny w swej prawdziwej rozpaczy. Przeszywające czyste wokale w części końcowej to kolejny ukłon w stronę brytyjskiego doom klasycznego. Takim jest też The Insolent Caul, rozpoczynający się długo i przez to jeszcze bardziej intrygujący. Bezwzględny i stanowczy utwór, gdzie długie wybrzmiewania mieszają się z ciętymi riffami. Do tego ponownie średniowieczny klimat tworzony przez czyste wokale w stylu SOLSTICE. Sola albumu są jednak miażdżące growle Moore'a, niepozostawiające złudzeń, że w tej kategorii należy on do najściślejszej czołówki. Spokojny, eteryczny początek Narcissistic Funeral to tylko wstęp do powolnego walcującego, a jednocześnie jakoś roztańczonego w smutnym tańcu utworu, gdzie zespół pokazuje jak w najcięższy z możliwych sposobów wyrazić coś głębszego od typowej death/doomowej melancholii. Tym razem niepostrzeżenie kompozycja nabiera cech monumentalnych, podkreślanych delikatnymi fragmentami powtarzanymi zaraz w przeszywających mocnych zagrywkach gitarowych i czystych partiach wokalnych.
My Sullen Sulcus jest złowieszczy i ponury, budzi lęk już samą gitarą i jej odmiennym tu nieco brzmieniem. Coś z tego grobowego funeral doom death jest w tej kompozycji toczącej się wolno i jakby leniwie, ale pokłady niepokoju pulsują tu cały czas i cały czas oczekuje się, że coś się wydarzy. Coś złego. Tymczasem świetliste czyste wokale nagle rozpraszają ten mrok i to jest najgenialniejsze z możliwych rozwiązań... i jakże przy tym nieoczekiwane. Mrok jednak w końcu powraca i nie pozostawia nadziei. Kapitalne.
Kapitalny jest także na koniec Anger's Steaming Arrows, mocno epicki rodzący się na początku jakby z kilku przeciwstawnych wątków w pewnym momencie połączonych po raz kolejny ciężkim growlem. Potem wyłania się melodia, przy czym ta płacząca gitar na drugim planie nie może się przebić przez pancerne riffy planu pierwszego i efekt jest niezwykły.
Jeśli debiutowi można było zarzucić, że jak na doom death jest chwilami "za lekki", to tutaj brzmienie jest po prostu przytłaczające. Gitara wbija wraz z growlem w ziemię tak mocno, ze nawet sekcja rytmiczna momentami traci tu znaczenie. Album oszczędny w sola, ale gitarowe smaczki w tle mają je tu zastąpić i zastępują perfekcyjnie.
Po raz kolejny Irlandczycy bez uciekania się do chwytów wziętych z gothic metalu nagrali płytę przepełniona klimatem wytworzonym przez gitarową moc i siłę growla wspartego czasem czystym wokalem. Brutalny elegancki smutek i rozpacz.

Perfekcyjny album bez skazy i rysy.
Absolutna klasyka gatunku na poziomie niedostępnym dla większości grup parających się podobnym graniem.