Każdy zapewne przynajmniej raz w życiu był w Wesołym Miasteczku. Nie takim ogromnym profesjonalnym i rozjarzonym światłami, ale w takim małym objazdowym, nieco jarmarcznym, trochę tandetnym i poskładanym z różnych nie zawsze do siebie pasujących elementów. Ma to jednak swój urok i taki urok wędrownego wesołego miasteczka ma ta debiutancka płyta Szwedów. Ma też w sobie coś z pretensji na wielkość, jeśli przestudiować listę znamienitych gości, jacy się tu pojawili w epizodach. Ma również w sobie coś z gabinetu krzywych luster, gdzie nieraz widzimy swoje odbicie zabawnie uwidaczniające nasze cechy zewnętrzne, a nieraz dostrzegamy obrazy niepokojące, na krawędzi paranoidalnych lęków i wizji z sennych koszmarów.
Nie wiem na ile ten zespół grający melodyjny heavy i power metal był świadomy nagrywając te utwory poziomu nowatorstwa, jaki osiągnął. Bo jest to niby muzyka zwykła i typowa, ale jednocześnie jakże momentami intrygująca. ”Bounded by Hate” na początek dziwi i drażni. Schizo melodic power z zakręconymi partiami wokalnymi - raz łagodnie potem cos wykrzyczane, do tego dziwaczne klawisze i super melodyjne solo. Miszmasz, bałagan. Ale dobre. Zastanawia, przykuwa uwagę. Zupełnie z innych powodów przykuwa ją „The Saviour”. Taki idący do przodu typowy melodyjny heavy power z klawiszami zrobionymi pod... RAINBOW. Śmieszne? Owszem, ale też bardzo fajne. Szybki dynamiczny „Seconds Left to Live” świetny... ale absolutnie zwyczajny i czekając na coś dziwnego otrzymujemy tylko bardzo melodyjne solo gitarowe. ”Under the Crossed Bones” to zaskoczenie całkowite. Epicki marszowy heavy metal utrzymany w stylu pirackiego hymnu. Najciekawsze, że brzmi to świeżo i przekonująco, także w długim i kunsztownie opracowanym solo gitarowym.
„So Far Away” zdumiewa nowoczesnym melodic metalowym początkiem, totalnie zaraźliwym i zapadającym w pamięć refrenem oraz wmieszaniem w to wszystko składników niemieckiego melodic power spod znaku GAMMA RAY i i romantycznej solówki w delikatnym wolniejszym fragmencie. „Tormented” typowy heavy power... ale z dziwnym wesołym festynowym refrenem, „Love Bullet” podobnie - ale tu mamy zupełnie dziwacznie brzmiące klawisze w tle. Ta część albumu jest słabsza, ale potem nadciąga „A Dark Room of My Mind”. Pokręcony początek zwiastuje utwór pokręcony i taki dostajemy. Klawisze jak z taniego horroru wprowadzają w nastrój jaki wywołują senne koszmary. Utwór miejscami wolny, miejscami ponury, częściowo wykrzyczany, tchnący obłąkaniem, ale z refrenem tak wybornym, że wzrasta wiara, iż w tym zakresie w gatunku jeszcze nie wszystko zostało wymyślone. „Like a Rock” to zaskakujące ujęcie hard rockowej, dosyć prostej melodii w ramy konwencji heavy power. Znów próba udana i mamy chwytliwy przebojowy numer.
Na koniec znów pomieszanie z poplątaniem i obrazem z gabinetu krzywych luster, czyli „The Madman Inside”. No szaleństwo jest a przy tym najlepszy na tym LP wokal. Jakby z dwóch części złożony jest ten utwór, przy czym pierwsza pasowałaby na mroczny prog metalowy album i dopiero w drugiej mamy melodyjne ciężkie heavy powerowe natarcie.

Wokalista może niewyrobiony, ale głos ciekawy i w średnich rejestrach brzmi bardzo dobrze.
Mocne brzmienie gitar, ciężki bas, głośna perkusja. Zaskakująco dobra produkcja, klarowna i wieloplanowa. Te dalsze plany słychać wyraźnie i stąd pewne smaczki klawiszowe nie umykają uwadze. Cenni goście w tym Chris Amott i boski Apollo Papathanasio gdzieś stawiają kropki nad "i”, dodają pikanterii temu wszystkiemu...
No, dziwna płyta. Nieco tandetna, nieco jarmarczna, ale jakaś taka przez to inna i wciągająca.

To druga płyta zespołu z Halmstad po udanej nacechowanej odrobiną szaleństwa i jarmarcznego wdzięku "Fire, Walk with Me" z 2004 roku. "In Hoc Signo Vinces" nagrywany w różnych studiach w latach 2005-2008 po wielu perypetiach i falstartach w końcu się ukazał w listopadzie 2008 nakładem Lion Music i przyniósł duże rozczarowanie.

To nadal utwory z pogranicza klasycznego heavy metalu i power metalu, jednak tym razem wokalne popisy Christera Elmgrena są nie do zniesienia ze względu na manieryczność silenie się na oryginalność w sytuacji gdy się w zasadzie dobrego głosu do śpiewania nie posiada. Zaproszono co prawda tu sporo gości do chórków i wokali pobocznych w tym Ricka Altzi ,ale ich udział jest symboliczny i cały czas zespół skazuje słuchacza na obcowanie ze swoim swoim frontmanem.
Jeśli wcześniej zespół korzystał z instrumentów klawiszowych dyskretnie i w rozsądnych dawkach to tym razem jest to LP wyładowany tym instrumentem po brzegi , w różnych wariacjach, tonacjach i stylach, zazwyczaj mających się nijak do tego co gra reszta zespołu. No cóż....po intro mamy "Skyrider" z mocno wyeksponowanymi klawiszami i to całkiem dobry początek, a także fajne solo gitarowe i chwytliwa melodia."Dreams They Haunt Me"ma sobie trochę tej melancholijnej i pokręconej konwencji kończącej LP poprzedni i to też jest jeszcze dosyć dobry numer. Potem jednak gwałtownie poziom się obniża i ta muzyka zaczyna irytować i męczyć. "Answer to You, Heart" bardziej w konwencji hard'n'heavy i znów te klawisze... Najdłuższy "Immortal" znów progresywne ciągoty ale istotniejsze jest, że to jakieś całkiem bez życia i chwilami jakby grane na zwolnionych obrotach."Lethal Attraction" to klasyczny heavy, czy nawet melodic metal -bardzo słaby i te nachalne klawisze i efekty stereo drażnią i prezentują się śmiesznie."Children of the Corn" niby w zamyśle na wiadomym scenariuszu z horroru, ale jakieś to bez ikry i do tego doklejone po raz kolejny tym razem pastelowe klawisze. "The Mad Minstrels" zaczyna sie dobrze, aby się następnie rozpłynąć w bylejakości zamulających aranżacji. "The Lake" też nie wychodzi poza przeciętną semi balladę, której żywszy refren słyszeliśmy już wiele razy. Mniej nachalnych klawiszy i tak jest dużym plusem. "Cat Eyes" niby luzacki  ,ale żałosny dosyć w sposobie rozbawienia i rozruszania słuchacza a "Feeding the Predator" taki jak i reszta .....czyli ogólnie irytujący i sztucznie napompowany miałką treścią muzyczną.

Brzmienie przeciętne, wykonanie poniżej oczekiwań a riffów gitarowych godnych wyróżnienia zaledwie kilka i to na początku płyty. Miała to zapewne być płyta "inna niż wszystkie", ale to niestety wyszło po prostu słabo. Jednym słowem album irytujący i zupełnie nieprzemyślany, a czas na te przemyślenia przecież był.