Jak to zwykle bywa z zespołami głębokiego, japońskiego zaplecza, niewiele o Twintail wiadomo. Przyjęło się mówić, że zespół powstał w 1999 roku, ale ile w tym prawdy trudno powiedzieć.

Ich EP z 2006 roku dostało ocenę 4/4 w uznanym japońskim miesięczniku Burrn!, a ich debiut podobno był na szczycie listy przebojów japońskiego Amazona przez całe 3 dni.

Na pochwałę na pewno zasługuje zaskakująco dobre brzmienie jak na produkcję własną - czyste, selektywne, świetnie słychać bas, chociaż cała sekcja może jest aż nazbyt wysunięta, bo momentami lepiej słychać perkusję niż gitary. Dobrze, że chociaż przy solach sekcja jest wyciszana i dobrze słychać popisy gitarzystów.

Technicznie jest to zagrane bez zarzutu. Może to nie są gitarowe Himalaje, ale słychać dobre zgranie zespołu i momentami potrafią błysnąć (jak w drugiej połowie Shin-En No Uta), a sola są ponadprzeciętne, melodyjne i dobrze się ich słucha.

Głównie te popisy windują ocenę, bo nawet kiedy kompozycje trącają oklepaną i przeciętną japońszczyzną jak w Hadashino Genkaku, to gitary ratują tutaj sytuację.

Muzyka to wypadkowa Judas Priest, Loudness, Anthem, jest też i wariacja na temat klasycznego motywu Black Sabbath w Kurogane, jest i coś z Manowar w Shin-en No Uta, który fantastycznie się rozwija w drugiej połowie.

Są tu też kompozycje poprawne, w których jednak czegoś zabrakło, jak w painkillerowym 914, w którym chyba po prostu zabrakło pary i mocy w refrenach i najciekawsze jest tutaj solo.

Oryginalnością nie grzeszą, ale jednak jest coś frapującego w Ghost Pain, Pacific Hurricane i Bokutachino Senjyo.

Yasuhiro Kawakami to niezły wokalista, chociaż raczej rzemieślnik niż prawdziwa gwiazda. Śpiewa dobrze i nie irytuje, trzyma się raczej średnich tonów.

Ogólnie album zapożyczeń zagrany solidnie, ale niepowalający oryginalnością i takich płyt jest wiele.

Słychać, że to zagrane raczej dla zabawy i bez oczekiwań dostania się do Panteonu Wiecznej Sławy.

Z jednej strony dobrze jest mieć realne oczekiwania, z drugiej szkoda, bo wychodzi granie bezpieczne i rutynowe, które poza lokalną scenę się nie wybije.

Pozostaje sprzedaż cyfrowa i płyt na koncertach.

Japońskie zaplecze powraca z nowym repertuarem po trzech latach lokalnego koncertowania.

Ponownie płyta wydana własnym nakładem i zaszła zmiana w składzie, odszedł z zespołu Kenichiro Imae i zastąpił go w 2018 roku Tetsuro Inada.

Tym razem granie bardziej stonowane, heavy metalowe, może nawet niebezpiecznie zbliżające się do j-rocka, jak w otwierającym Suna No Rokaku.

Może i zaszła zmiana na stanowisku gitarzysty, ale sola są solidne  i jest to coś więcej niż przedłużenie motywu przewodniego, chociaż można odnieść wrażenie, że na tej płycie jest skromniej pod tym względem i poszli bardziej w stronę melodyjnego grania. Bardzo pospolitego, niestety.

Oczywiście znów jest Anthem, Loudness, Black Sabbath, to słychać w Toki No Kagi i nie uniknęli tego w Tenma Hajun, ale nie robi to wielkiego wrażenia.

Dlatego chyba tak bardzo zaskakuje tutaj Jushu po 4 grzecznych kompozycjach, gdzie wparowują bezkompromisowo i ostro jak mocniejsze kompozycje Jupiter czy nieistniejącego już Spinalcord, może to przypomina trochę Grief of War. Gitary świszczą, perkusja gęsta i ostra, szkoda tylko, że refren jest raczej średni.

A.D.S to średni instrumental, a Vanishing Point to przeciętnego cukrowania ciąg dalszy. Przy Kaisei Ni Mukae po niezbyt obiecującym początku proponują znów thrashowe tempa, ale znów jest wtórnie i średnio, chociaż sola są dobre.

Po tym jest poprawny i grzeczny The Unknown World i gdyby miał ktoś wątpliwości co do ogólnego ugrzecznienia, wystarczy posłuchać akustycznego, kończącego album Doko Made Mo Sora Wa Aoku, który rozwiewa wszelkie wątpliwości. Sola może są i dobre, ale czy to jeszcze metal to kwestia dyskusyjna.

Brzmienie jest dobre i ponownie świetnie słychać bas, ale nie jest ono już tak ostre i selektywne jak na poprzedniej płycie.

Poza paroma agresywniejszymi wyziewami, w większości jest grzecznie, miło i nudno.

O ile poprzednia płyta mogła dawać jakieś nadzieje, tak tutaj raczej nie ma wątpliwości, że zespół pozostanie raczej towarem lokalnym, zagościła rutyna i wielkiej kariery nie zrobi, ale i nigdy chyba nie chciał.