tracklista:

1.There Are Cameras in the Dolls 06:07

2.Teach Yourself Guitar (Step 2) 04:22

3.As the Crows Peck at Your Bones 06:22

4.The Downfall of Judith King 08:49

5.Mrs Lovett's Pies 05:00

6.Fragmented 05:04

7.The Birth of Judith King 01:02

8.The Plotting of Judith King 06:28

9.The Abduction of Olivia Soams 06:19

10.The Questioning of Olivia Soams 10:11

rok wydania: 2019

gatunek: progressive power metal

kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:

L. Lockser - śpiew

Pete "Paz" Worrall - gitara, gitara basowa, pianino
Consta Taylor - perkusja

Tu nie chodzi o to, że ja nie przepadam za zespołami power metalowymi, z paniami za mikrofonem. Mnie ten odłam metalowej sceny po prostu nie interesuje. Nie interesuje mnie dlatego, że te panie albo tylko po prostu tylko ładnie wyglądają, albo  udają facetów, albo też ten "power metal" to po prostu dociążony gitarowo hard rock lub pop rock, przeznaczony dla dzieciaków skaczących pod sceną, dla których muzyka jako metalowa ma znaczenie drugorzędne.

Płyt wychodzi mnóstwo i jeśli się chce być w miarę na bieżąco, to z poznawania pewnych rzeczy, szczególnie mocno undergroundowych trzeba po prostu zrezygnować. Nazwisko Pete Worrall nic mi do dnia dzisiejszego nie mówiło, trudno bowiem znać wszystkich brytyjskich gitarzystów, szczególnie tych spoza klasycznej power metalowej sceny.

Niebawem, jeszcze zapewne w listopadzie, przewidywana jest premiera drugiej płyty jego zespołu THE SPECTRE BENEATH, a ekipa ta debiutowała albumem "The Downfall of Judith King", wydanym nakładem własnym w sierpniu 2019 roku.

Progresywny power metal bywa różny. Albo zrozumiały tylko dla jego twórców i garstki wybranych, którzy udają ze im się to podoba, bo tak wypada, albo po prostu nudny w powielaniu utartych wzorów czy z braku wyrazistych melodii.

Czasem jednak...

Tak tu mamy przykład, że może być inaczej. Ten album zawiera muzykę, jakiej chyba jeszcze nie było, metalową muzykę na miarę XXI wieku. To koncept, i w takim klimacie, jaki prezentuje okładka, w dokładnie takim. Poetyka sennego koszmaru, czarno białego filmu dokumentalnego kręconego na Wichrowych Wzgórzach, albo gdzieś poza granicami rzeczywistości. L. Lockser, która tu wcieliła się w rolę Judith King jest niesamowita, jest magiczna i perfekcyjna w każdej sekundzie, gdy się pojawia w tej opowieści. Jest perfekcyjna w dramatyczności przekazu, jest zniewalająca w tych momentach zadumy i melancholii. Po prostu roztacza Magiczną Aurę. Śpiewając - hipnotyzuje.

Pete "Paz" Worrall to Guira Hero nowej generacji. Nowej cyber generacji modernistycznej. Jest po prostu obdarzony fenomenalną techniką i ogromną inwencją. Miażdży, dewastuje jak tajfun, gra z niewyobrażalną energią, a sola jakie tu prezentuje to Kosmos. To niespotykana potęga. Powiem tak. Wystarczy posłuchać otwierającego ten album niesamowitego There Are Cameras in the Doll już jest się w to wszystko wciągniętym bez reszty. Także opcji melodii. Te są wspaniałe, tak w kompozycjach szybkich jak i tych wolniejszych, klimatycznych budujących tu nastrój, niezwykły nastrój... Absolutnie cudowne refreny! Opowiadanie o tym co się tu dzieje nie ma sensu, bo tego trzeba posłuchać samego, dać się wciągnąć w tę niezwykłą muzyczna opowieść. Wciąga bez reszty, wciąga w tytułowym, poetyckim absolutnie doskonałym w każdej sekundzie The Downfall of Judith King, głęboko porusza we Fragmented, zachwyca w pełnym delikatności The Plotting of Judith King (co za mrok!, jaka rozpacz!), wywołuje burzę refleksji w monumentalnym stanowiącym finał The Questioning of Olivia Soams.

Doskonałe partie sekcji rytmicznej i dynamiczny styl gry perkusisty budzi podziw i szacunek.

Dodatkowym atutem jest produkcja. Nowoczesna w brzmieniu gitary i ogólnym mixie, ze specyficznym ustawieniem jakby lekko cofniętej perkusji i ekspozycją L. Lockser śpiewającą jakby ponad gitarową ścianą. Sound fantastycznie dopieszczony w partiach delikatnych i onirycznych. Dbałość o szczegóły i niuanse jest tu godna szacunku.

Niesamowita, perfekcyjna, absolutnie doskonała płyta pod każdym możliwym względem.

Niebywałe muzyczne przeżycie!

ocena: 10/10

new 15.11.2020
 

tracklista:

1.Clockwork Heart 04:57

2.Voice in the Static 04:53

3.Broken 05:25

4.Have You Ever Waited for the World to Change? 05:37

5.20 Shillings a Town 06:00
6.The Last Light in the House 05:08

7.The Criminal 06:34

8.The Funeral 05:41

9.The Premature Burial 08:24

10.The Phone Call 02:39
11.The Exhumation 06:15

rok wydania: 2020

gatunek: progressive power metal

kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:

L. Lockser - śpiew

Pete "Paz" Worrall - gitara, gitara basowa, pianino

Consta Taylor - perkusja

27 listopada 2020 odbędzie się oficjalna premiera drugiej płyty THE SPECTRE BENEATH. Zadziwiający zespół z Wielkiej  Brytanii, z zadziwiającą wokalistką i zadziwiającym liderem - gitarzystą.

Pewnych rzeczy powielać nie warto, wchodzić ponownie w te samy obszary także, zwłaszcza jeśli się w takich muzycznych obszarach ma takie arcydzieło jak "The Downfall of Judith King". Tym ta brytyjska ekipa zbudowła swój koncept na innym fundamencie, politycznym, lekko futurystycznym, ale osnutym na realnych, globalnych problemach świata. Pod względem fabularnym nie podają jednak gotowych recept i jest to ponownie poetycki album niedomówień i niuansów.

Jest to także album mocny. Mocny w słowach i w riffach i jeśli ktoś na zawsze zachwycił się riffową potęgą, energią i precyzją wykonania Guitar Hero "Paz" w There Are Cameras in the Dolls z debiutu, to znajdzie takiego metalowego tornado znacznie więcej, bo ta płyta jest bardziej wysokoenergetyczna i dynamiczna od poprzedniej, niczego nie tracąc z progresywnego charakteru całości. Kapitalne, finezyjne zagrywki gitarowe tworzą tu misterną pajęczynę, niesamowicie czytelną i niesamowicie melodyjną. Melodie wstrząsają, hipnotyzują i jest to granie absolutnie transowe. Nośne, na swój sposób przebojowe i bardzo chwytliwe, choć przecież to nie jest album tworzony na metalowe listy radiowych przebojów.

To metal ultra nowoczesny w dobrym tego słowa znaczeniu, wzbudzający nieustanne emocje, trzymający w napięciu od początku do końca. Te wszystkie riffy mają różne pochodzenie - i classic metalowe, i power, i thrash i groove, i alternative. I nie ma tu nic z eklektyzmu większości albumów stawiających sobie za cel oszołomić słuchacza różnorodnością dla samej różnorodności wykorzystanych muzycznych środków. Tu jest jeden styl, metal zlany do jednego tygla i wymieszany w ramach melodyjnego rozpoznawalnego stylu THE SPECTRE BENEATH. Czasem jest bardzo posępnie, bardzo chłodno i tajemniczo, czasem jakby trafiamy do eleganckiego klubu z elitarną modern muzyką.

Tu nie wypada zdradzać szczegółów, tym bardziej, że muzyka tej grupy jest skierowana do każdego słuchacza oddzielnie z wiarą dotarcia do każdej duszy i umysłu. Wstrząsające dramatyzmem refreny nie mogą pozostawić obojętnym. Po prostu nie mogą!

A L. Lockser? Jej tym razem przypadła nieco inna, mniej introwertyczna rola. To tym razem muzyka bardziej zdystansowana od wnętrza duży i jeśli jest tu mroczna rozpacz, to jest ona wyrażona inaczej, bardziej językiem wielkiego miasta i cyberprzestrzeni. L.Lockser jest wspaniała. Jest wspaniała, gdy wzlatuje ponad tę masakrującą stalową, gitarowa ściane i jest wspaniała, gdy dochodzi do głosu jako Malarka Emocji w Broken, czy w przejmującym Have You Ever Waited for the World to Change? Albo w... nie, nie można tu tak od razu zdradzać wszystkiego. Nie można. Przede wszystkim rozwoju tej całej historii. No, może tylko wypada napisać, że brawurowo rozegrany The Exhumation jest fenomenalnym finałem tego albumu. A A L. Lockser tu rządzi jak Cesarzowa. Absolutna moc!

Brzmienie całości jest wyborne. Od głębi planów po sound gitary i perkusji. Masywne i surowe gdy jest taka potrzeba i pastelowe, pełne drobnych dźwiękowych niuansów w partiach romantycznych i nostalgicznych.
 Po raz drugi THE SPECTRE BENEATH zaprezentował muzykę na nieprawdopodobnie wysokim poziomie, genialnie skomponowaną i kapitalnie zaaranżowaną. Ten zespół jest jednym z najbardziej wartościowych odkryć na metalowej scenie światowej, tej która ma większe ambicje, niż tylko grać brutalnie lub pod niewybredną radiową publiczność.
Wspaniały album! Po prostu wspaniały!


ocena: 10/10

new 15.11.2020


przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości Pete Worrall'a i THE SPECTRE BENEATH

Gatunek: Progressive Power Metal

Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:

Stevie - śpiew

Pete "Paz" Worrall - gitara, bas, pianino

Po 3 latach, perturbacjach z wytwórniami i zmianą wokalistki z powodów zdrowotnych wspaniałej poprzedniczki L. Lockser, Pete "Paz" Worrall przypomina o THE SPECTRE BENEATH, po cichu i bez promocji wydając nakładem własnym 14 lipca 2023 roku.

Dyskusji o tym, czy to EP, mini-LP czy pełnoprawny LP nie warto toczyć, skoro nawet sam zespół nie do końca jest pewny jego zdefiniowania. Po części może i słusznie, skoro materiał jest długości standardowego krążka. Jednak napisać coś wypada.

Istotą są tutaj zmiany. Słychać frustrację i złość już w Forsaken... We All Fall, który jest dosłownie przeładowany, w pewnym stopniu nawiązujący do Clockwork Heart, ale różnice słychać już po pierwszej minucie. Stevie to dobra wokalistka i sprawdza się w tych kompozycjach, problemem jest zupełny brak równowagi i płynności i zamiast Progressive Power Metalu z nośnymi melodiami i planami symfonicznymi, które przedłuża wokalistka, tutaj Stevie nie ma okazji dużo zaśpiewać, a nie pomaga w tym jednoplanowe brzmienie, koncentrujące się bardzo mocno na gitarze i perkusji, które oczywiście są bez zarzutu i na wysokim poziomie wykonania, ale nie ma już tutaj tych pasjonujących, płynnych przejść, delikatnie rysowanego planu dalszego. Jest typowy progressive metal amerykański, gdzie głośność i technika mają przykryć brak konkretnego refrenu.

Time Dilation jest tego kolejnym, bardzo dobrym przykładem, gdzie grają ciężko jak NEW EDEN i niezrozumiale idzie to w klimaty delikatniejsze i bardziej jazzowe. To jest błąd, jaki popełniła TO-MERA i to doprowadziło do upadku tej brytyjskiej grupy.

Jednocześnie jest to bardzo skromne w motywach i aranżacjach, przez co te utwory wydają się być podobne do siebie i Refuse of the Past brzmi jak Voice in the Static, ubogacony bardziej brytyjską werwą. Może to i jest dobre, ale czy mogło być gorzej, skoro to kalka oryginału?

Najlepszy jest bezdyskusyjnie As Far as the Eye Can See, chociaż jest to zagrane w stylu bardziej brytyjskiego, konsekwentnego heavy metalu. Stevie tutaj ma okazję się pokazać z doskonałej strony i godne zastępstwo L. Lockster, a to głównie dzięki temu, że nie ma takiego natłoku instrumentów. Do tego dochodzi rewelacyjne, doskonałe i emocjonalne solo Worralla. Tylko mało w tym THE SPECTRE BENEATH, bo i nie ma tu tych niespodziewanych wybuchów czy zmian przejść. Wolę jednak taką dobrze wyważoną kompozycję i skromną niż przeładowaną.