EMETROPIA to debiutant ze Szwecji z nazwiskami nieznanymi dla metalowej sceny, którego początek działalności datuje się na przełom 2016-2017.

Nagrane zostało EP w 2018 roku, bez większych sukcesów i zainteresowania, ale się nie poddawali i 23 lutego 2022 zostanie wydany ich debiut własnym nakładem.

Cztery z dziewięciu kompozycji to materiał z EP Procession of the Kings, który został nagrany na nowo i słychać znaczną różnicę pomiędzy starymi nagraniami. Wallenberg śpiewa o wiele lepiej i znacznie pewniej i orkiestracje są znacznie lepiej zaaranżowane.

Muzycznie to EPICA z lat 2005-2009, z bardzo konkretnymi cytatami, co słychać już w Seasonal Warfare. Nie jest to muzyka w żaden sposób odkrywcza, zespół z tym się nie ukrywa i stara się to nadrabiać typowo szwedzkim, solidnym wykonaniem i nawiązania do DRAGONLAND w That Fateful Night są bardzo udane.

Lord of the Blizzards to nawiązanie do EDENBRIDGE w linii prostej i również zagrali to bez kompleksów, lekko i zwiewnie, ale dominuje EPICA i The First Leaf Falls nie pozostawia co do tego żadnych wątpliwości. Ładne wspominki lat minionych i dobrze tutaj grają z nostalgią.

Potknięciem jest Fall's First Storm, w którym próbują pogodzić EPICA z NIGHTWISH i momentami brzmi to niestety koszmarnie. Nie ma tutaj solidnego łącznika, a jedynie bardzo miałka melodia i refren kompletnie oderwany od orkiestracji.

Są na tym albumie chwile, kiedy brakuje konkretnie nakreślonej i wybijającej się melodii i dobrymi przykładem tego są The Old Gods i Procession of the Kings, które są solidne, ale bardzo powszedni i niewybijający się na tle sceny skandynawskiej.

His Final Endeavor to tradycyjny dla albumów gatunku punkt kulminacyjny. 11 minut muzyki symfonicznej, połączonej z progressive inspirowanej EPICA. Solidnie, szczególnie w części środkowej, gdzie jest solidna melodia i dobra współpraca z chórami. Jeden z najlepszych utworów na tej płycie.

Brzmienie autorstwa Michele Guaitoli bezbłędne. Soczysta perkusja z syczącymi talerzami, orkiestracje wypełniające dalsze plany, gitara o idealnej ostrości i bardzo dobre rozplanowanie wszystkich instrumentów, w którym słyszalny jest bas.

Od strony technicznej jest solidnie i jest to poziom, jakiego od tego albumu należało oczekiwać. Nie wybijają się ponad schemat EPICA, przejścia są płynne, sola skromne, a gitary gęste.

Lisa Wallenberg okazuje się bardzo dobrą wokalistką o mocnym głosie, który bez problemu przebija się przez ścianę gitar i orkiestracje, jest w nim odpowiednia dawka mocy i ciepła. Nie ma tutaj pisków i bardzo wysokich zaśpiewów, co potrafi być męczące i za to ogromny plus. Wypada ona znacznie lepiej od kompozycji, które są raczej z tych odtwórczych i niezbyt odkrywczych.

EMETROPIA nie przeciera nowych szlaków, ale jest w tym potencjał i grupa ma umiejętności, wystarczy tylko dopracować kompozycje, aby refreny były konkretniejsze, a melodie lepiej nakreślone.

Fani pierwszej połowy działalności EPICA powinni być zadowoleni.