KAPEL MAISTER z Buenos Aires założone zostało w roku 2000, na fali popularności NIGHTWISH i rozrastającej się sceny fińskiej. EP z 2003 wzbudziło lokalnie zainteresowanie i zespołowi udało się podpisać kontrakt z lokalną poważną wytwórnią Icarus Music, która wydała debiut w 2005 roku.

Immortal Kiss... Jakie to jest znakomite rozpoczęcie albumu, ze wspaniałymi ozdobnikami neoklasycznymi w wykonaniu Gonzalo Solgarian, jak wysmakowane i perfekcyjnie dopasowane są plany klawiszowe, również neoklasyczne, ozdobione znakomitymi refrenami w stylu STRATOVARIUS. Jeszcze więcej neoklasyki jest w Never Too Far, nie sposób się nie zachwycać tymi ozdobnikami, świetnym, ciepłym basie Guillermo Da Rosa i soczystą grą Nicolas Ferrero.

Wokalistki są wyjątkowo dwie i obie panie śpiewają i uzupełniają się cudownie, nie ma żadnej sztuczności, manieryczności czy silenia się na soprany i inne wysokie zaśpiewy. To piękne, melodyjne głosy, delikatne jak poranna rosa i perfekcyjnie dobrane do tego typu muzyki. Świetna środkowa część w stylu NIGHTWISH w Never Too Far i z jaką lekkością to zostało zaprezentowane i jak subtelnie w planach klawiszowych. Zespoły tego typu często wykładają się na kompozycjach dłuższych i Glory, ale nie KAPEL MAISTER i wspaniale tutaj krążą w aranżacjach symfonicznych bliskich VIRGIN STEELE i oczywiście NIGHTWISH. Dobrze to zostało poprowadzone, plany klawiszowe i sekcji rytmicznej są bardzo dobre, podobnie jak w pirotechnicznym Thunderforce. Chwilka przerwy w balladowym, typowym dla NIGHTWISH Keeper of My Heart, aby kompletnie zdewastować w The Final Symphony neoklasycznymi natarciami gitarowymi. Jak cudowne jest Sunshine w popisach to trzeba usłyszeć. Lekkość, z jaką te motywy są odgrywane i jak nie uderza to chłodem jest imponujące, ale może to zasługa klimatu STRATOVARIUS i SONATA ARCTICA.

Na koniec kolejny kolos, 11 minut, we wstępie chłód VIRTUOICTY, potem są ornamentacje gitarowe równie ciepłe i swobodne jak w AT VANCE, z wysmakowanymi partiami symfonicznymi i kompletnie dewastującymi natarciami extreme melodic metalowymi. Cudowne kontrasty, coś z KENZINER w bardziej podniosłych partiach. Świetne zakończenie albumu.

Brzmienie stworzył tutaj Diego Martinez i w oryginalnym wydaniu słychać, że miał być kompromis pomiędzy Finnvox a Ameryką Południową, przez co perkusja jest za mocna i momentami klawisze są zbyt cofnięte.

W 2006 roku, nakładem moskiewskiej wytwórni Mystic Empire i stworzony został sound jeszcze bardziej dopracowany i idealny. Selektywny i autentyczny, gdzie bas jest ponad perkusją, a instrumenty klawiszowe zostały zdecydowanie wysunięte.

Niestety, to jedyny album tego zespołu i w roku 2008 oficjalnie został rozwiązany, a utalentowany gitarzysta Gonzalo Solgarian nigdzie więcej się nie pojawił.

Strata ogromna, bo to rewelacyjny Female Fronted Metal z wyśmienitymi motywami neoklasycznymi.

Ocena: 9.5/10