tracklista:

1.Emovere 02:09

2.Ego 05:48

3.Renacer 06:43

4.Sin perdón 05:43

5.Allá donde estés 06:01

6.Negro puñal 06:15

7.Ella 05:50

8.No hay cadenas 04:32

9.Delirio 05:25

10.Horus 05:22

11.I Drove All Night (Roy Orbison cover) 04:50

rok wydania: 2016

gatunek: melodic progressive power metal

kraj: Hiszpania

skład zespołu:

Ovidi Bea - śpiew

Rubén Albaladejo - gitara

Rafael Such - gitara

Antonio Cantos - gitara basowa

Fran Carrasco - perkusja

Héctor Sierra - instrumenty klawiszowe

ASTRAL EXPERIENCE z Walencji znany do roku 2013 jako ASTRAL wydał swój pierwszy album we wrześniu 2016 nakładem wytwórni Rock CD Records.

Istotą ich muzyki na tej płycie jest synteza melodyjnego power metalu z pełnymi żaru romantycznymi refrenami w latino stylu z przystępnymi, aczkolwiek nieraz zaskakującymi elementami progresywnymi i bardzo udany pod tym względem Ego jest swoistym credo zespołu. Jest i dumnie, i elegancko, i interesująco w dosyć oszczędnym planie symfonicznym, no refren jest znakomity. Co ważne, Ovidi Bea jest wokalistą bardzo wysokiej klasy i pewnie jednym z bardziej niedocenianych na power metalowej scenie hiszpańskiej. O jego możliwościach świadczy Ella, song semi balladowy o ogromnym ładunku latino ekspresji i melodyjnego dramatyzmu. Niekiedy dążą do prostszej przebojowości, zachowując misterne aranżacje gitarowe w Renacer i wówczas skutecznie konkurują ze ścisłą latino power progressive czołówką z Hiszpanii, przypominając chociażby DARKSUN. Także No hay cadenas to najwyższej kasy kompozycja w zasadzie melodic power w czystej postaci, poza pewną dawką nowocześnie podanych instrumentów klawiszowych.

Jest także dumnie i epicko w spokojnie poprowadzonym Sin perdón, gdzie akcentują kolejny nośny refren, a frontmana wspiera w dostojnych dramatycznych duetach Jose Vicente Broseta z OPERA MAGNA. Znakomicie i tym razem szybko grają w hipnotyzującym modern progressive Allá donde estés z ultra nośnym refrenem, a dodatkowe brutalne wokale wykonuje David Mancha Bleda z grającego deathcore SKILL TO KILL. Bujający killer! Z budowaniem niepokojącego klimatu jest tu umiarkowanie dobrze w Negro puñal, ale przecież ten poetycki refren, na zasadzie kontrapunktu jest urzekający... W Delirio poszli chyba najgłębiej w progressive w zwrotkach i bardzo dobrze, że stworzyli do tego wyrazisty, melodyjny i dramatyczny refren. Tak, te kontrapunkty to ich mocna strona. Niemniej, ostatnia z ich kompozycji, Horus, jest to po prostu tylko dobrym melodic progressive power utworem i to zwieńczenie trochę rozczarowuje.

Zgranie tej ekipy jest doskonałe, robota instrumentalistów wyborna, przy czym czasem gitarzyści nie jeden raz po prostu zdumiewają biegłością i pomysłowością w tworzeniu oryginalnych motywów i riffów. Do tego dochodzi fantastyczny mix i mastering wykonany przez Mistrzów Fernando Asensi i Enrique Mompó i po prostu słychać, że to oni to zrobili. Absolutna klarowność i elegancja produkcji.
Mimo ogromnej wartości muzycznej tego albumu zespół jakoś pozostał w cieniu krajowej czołówki, a szkoda.
 

ocena: 9/10

tracklista:

1.Eterna juventud 04:09

2.Nuevo amanecer 04:35

3.Grita 05:16

4.Inflexión 05:14

5.El viento a tu favor 01:45

6.El momento de volar 04:31

7.Hasta que vuelva a dormirse 04:20

8.Alma de hielo (Ego Pt. II) 04:57

9.Un camino más 05:37

10.Junto a mí 04:08

rok wydania: 2019

gatunek: melodic progressive power metal

kraj: Hiszpania

skład zespołu:

Ovidi Bea - śpiew

Rubén Albaladejo - gitara

Rafael Such - gitara

Antonio Cantos - gitara basowa

Fran Carrasco - perkusja

Héctor Sierra - instrumenty klawiszowe

W październiku 2019 ponownie nakładem Rock-CD Records ASTRAL EXPERIENCE przedstawił swój drugi album.

Niczego ta ekipa nie straciła ze swojej maestrii i przebojowości. Udowadniają to od razu na początku ultra hitem Eterna juventud w szybkim tempie i masywnymi lekko modern brzmiącymi gitarami i klawiszami. Ależ dewastacja w melodyjnym latino stylu! Idą  za ciosem w dynamicznym Nuevo amanecer i jest doskonale także w tych wplecionych w tle death wokali i jak to eksploduje w niesamowicie nośnym refrenie wspieranym klawiszami. Tak, w tym momencie można powiedzieć, że ogólnie ekipa się lekko przestawiła na kierunek modern, ale z taką gracją i smakiem, że wypada tylko pozazdrościć elastyczności bez utraty własnej tożsamości. Świetnie im to wychodzi także w wolniejszym i bardziej romantycznym Grita. No, po prostu przepiękne są te melodie, jakie grupa tu tak proponuje jedna za drugą. Także ta z Inflexión, gdzie są i momenty intensywnej ściany gitarowej i delikatne, naznaczone pełnym pasji śpiewem Ovidi Bea. Mimo to jest to jednak nieco mniej atrakcyjna kompozycja od ją poprzedzających, a także od bardzo pewnie zagranego z domieszką stylistyki szwedzkiej w pewnych riffach El momento de volar z uroczystym, dumnym refrenem. Wyśmienite przyspieszenia napędzane są tu co ciekawe przez klawisze, a nie gitary. Może trochę przerysowany jest patos w zwrotkach dostojnego Hasta que vuelva a dormirse, ale czy można sobie wyobrazić bardziej dopasowany do całości majestatyczny w swej melodyjności refren? Idealnie skonstruowany i zaśpiewany.

Alma de hielo, choć w podtytule ma Ego part II, jest zdecydowanym wyrażeniem posępnego oblicza progressive power z wysoką dawką nowoczesnych aranżacji gitarowych i trochę to jest w stylu włoskim, gdy gra na gitarze Simone Mularoni. Potem mamy jeszcze dynamiczny i lekko progresywnie połamany Un camino más i kiedy ta ekipa gra zdecydowanie power progresywny, to jest dobra, ale jednak ustępuje najlepszym swoim, w tym przypadku włoskim, odpowiednikom. Całość zamyka poetycki song przy pianinie Junto a mí, gdzie zaśpiewał gościnnie Juan Antonio Fabián Mora jako głos drugi. Esencja smutnego klimatu i refleksji stylu latino metal.

Kapitalna gra obu gitarzystów, Ovidi Bea śpiewa jeszcze pewniej niż na debiucie (jak w miniaturze z pianinem El viento a tu favor), a o sound można być spokojnym, bo to ponownie robota Mistrzów Enrique Mompó i Fernando Asensi w studio Fireworks. Warto jednak zauważyć, że tu bezproblemowo poradzili sobie z tym bardziej modern metalowym soundem gitar i instrumentów klawiszowych.

Album formatu światowego i szkoda, że po raz drugi jakoś niedoceniony.

ocena: 9,4/10

tracklista:

1.Marionetas de cristal 04:21

2.Reloj de arena 04:49

3.Abismo 04:38

4.Mil batallas 05:26

5.Hechizo 04:14

6.Volver a empezar 04:29

7.Despertar 04:23

8.Espiral (Ego pt.III) 07:59

rok wydania: 2023

gatunek: melodic progressive power metal

kraj: Hiszpania

skład zespołu:

Ovidi Bea - śpiew

Rubén Albaladejo - gitara

Javier Castillo - gitara basowa

Juan Lahuerta - perkusja

Héctor Sierra - instrumenty klawiszowe

W barwach nowej wytwórni, Art Gates Records z Walencji grupa ASTRAL EXPERIENCE zaprezentuje 15 grudnia 2023 swój trzeci album. Są w składzie pewne zmiany, jest nowa sekcja rytmiczna i nie ma już niestety Rafaela Such.

Niemniej, ekipa radzi sobie doskonale i kapitalnie gra sekcja rytmiczna w kolejnym ultra killerze w szybkim tempie Marionetas de cristal, skrojonym na miarę Eterna juventud z poprzedniego LP.

Och, niesamowicie ciągną to do przodu z pomocą klawiszowych ornamentacji planu pierwszego i drugiego. Tak, Héctor Sierra teraz, gdy gitarzysta jest tylko jeden, ma na pewno więcej roboty, ale i więcej do powiedzenia. Wywiązuje się z tego wybornie. I jakie wirtuozerskie solo Rubéna! Bardzo dbają nadal o atrakcyjność melodii i mają piękną i łagodną w Reloj de arena, rzecz jasna z tym pełnym żaru wykonaniem wokalnym Ovidi Bea w latino stylu. Nadal jest to wokalista czarujący i pełen zapału. I potęga w posępnym progressive stylu w Abismo. Tu szczególne brawa dla Rubéna Albaladejo za mocne partie gitary, ale refren jest przedniej marki. I zaraz potem wyborne kontrapunkty i zderzenia stylów i nastrojów w Mil batallas. Urzekający śpiew, urzekająca melodia główna, rozległy, zniewalający refren... Piękne po prostu. I fantastycznie buja delikatnie Hechizo. Co tu dużo mówić, wielki hit od pierwszej do ostatniej chwili. Zapomniałem dodać, że refren jest mistrzowski? Jest, oczywiście. Nieco słabszy jest również dosyć delikatny Volver a empezar o cechach melodic metalu klasycznego, ale zaraz potem sieją dostojnie zniszczenie w poetyckim Despertar i tu pierwsze skrzypce gra tym razem Ovidi Bea. Co za głos, jaka interpretacja! I dla ubarwienia długi pasaż klawiszowy Héctora Sierra...

Aby ciągłość historyczna została zachowana, jest tu także Ego pt.III, czyli najdłuższy finałowy Espiral. Tu się dzieje bardzo dużo i jest wszystko, co zachwycało w poprzednich kompozycjach.

Idealne, pełne treści i maestrii wykonania podsumowanie.

Jeszcze dodatkowe punkty dla Rubéna Albaladejo. Zagrał jeszcze lepiej niż na dwóch poprzednich płytach, a przecież miał arcytrudne zadanie zapełnienia luki po Rafaelu Such.

Tym razem twórcą mixu i masteringu jest inżynier dźwięku młodszego pokolenia Raúl Abellán, który zrobił oprawę dźwiękową dla dwóch ostatnich albumów DRAGONFLY i tu zastosował sound podobny do tego z "Zeitgeist" i jest ogólnie bardzo dobrze, choć przyznam, że bardziej podoba mi się sound stworzony przez panów z OPERA MAGNA z płyt poprzednich.

Wielki zespół nagrał swój najlepszy album. Po raz trzeci Moc jest z nimi.

Moc!

ocena: 9,8/10

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni Art Gates Records