KALAH to wypadkowa składów byłych muzyków heavy metalowego DEATH RIDERS z REASONS BEHIND, z debiutującym gitarzystą Mario Grassi  oraz wokalistką Claudia Gigante.

Założony w 2020 roku szybko zyskał zainteresowanie na lokalnej scenie i debiut został wydany przez nieistniejące już niemieckie Pure Steel Records 19 sierpnia 2022 roku.

Muzycznie i wykonawczo, jest to podobne do takich grup jak właśnie REASONS BEHIND, AMARANTHE, ILLUMISHADE czy METALITE, gdzie ciężkie, przesterowane gitary wygrywają przebojowe melodie, a klawiszowe tła to sample połączone z odrobiną orkiestracji, aby nadać wszystkiemu nowoczesność i muzykę futurystyczną.

Chwilami niestety zespół przesadza z pierwiastkiem modern i nie brzmi to metalowo, a bardziej ostatnio popularnym synthwave i taką przesadą są chociażby Sand, który został bardzo chaotycznie wykonany, oraz Ejecta, w której melodia jest za bardzo rozmyta i ginie wśród odgłosów syntezatora. Red niestety również wypada fatalnie i to najgorsza, najmniej metalowa kompozycja tego LP. To jest problem, ponieważ stwarza to wrażenie kompletnie zbędnego i nietrafionego jakościowo synkretyzmu, z którego podnoszą się dopiero w tylko niezłym The River.

Świetnie za to rozpoczyna się dynamicznym Mantis, skrojonym z dobrze znanych szwedzkich wzorców, z całkiem niezłymi solami gitarowymi i bogatą pracą sekcji rytmicznej. Gdzie jest więcej metalu, to brzmi to bardzo dobrze i Titans of Dune czy Six Feet Underground to hity, które szybko wpadają w ucho i pokazują plastyczność wokalistki Claudia Gigante, która śpiewa z zaangażowaniem i jej wersja melorecytacji została wykonana zawodowo (Six Feet Underground). Te utwory podnoszą poprzeczkę wysoko i do tego poziomu zbliżają się dopiero w Side Effects. Znakomity jest odhumanizowany Crows Calling at Night i Mermaids' Cry ze znakomitym refrenem.

Na koniec Aphelion, który jest poprawny w ramach METALITE, ale nie tak dewastujący jak dwie poprzedzającego go kompozycje.

O brzmienie zadbał Roberto Priori i jest on dobry, szczególnie w soczystej perkusji, tylko gitary chwilami wychodzą płasko. Na plus przestrzeń.

Interesujący debiut ze wskazaniem na utwory bardziej metalowe, ponieważ te bardziej modern i synth już niestety są nieciekawe i środkowa część tego LP to spory minus.

Ocena: 7.6/10

Debiut KALAH został przyjęty z mieszanymi uczuciami, głównie przez fragmenty odbiegające od metalu.

Z powodu zawieszenia działalności przez Pure Steel Records, zespół został bez kontraktu, ostatecznie udało się podpisać kontrakt z młodą, włoską wytwórnią Nova Era Records. Premiera zapowiedziana została na 16 lutego 2024 roku.

Po elektronicznym wstępie This World Factory Part 1 nadchodzi mieszanka elektroniki z modern metalem i wyszło bardzo dobrze. Melodia i refren odpowiednio nakreślone, świetny growl, Claudia Gigante w formie, te dialogi przypominają AMARANTHE. Runtime Error to AMARANTHE z ostatnich lat i to mimo sztampowych elementów modern wyszło dobrze. Tytułowy And Yet It Moves świetny w tęsknych refrenach, zwrotki jednak przypominają mało interesujące nagrania ADAGIO z czasów Dominate.

Najlepszą kompozycją tego LP jest energiczny i pozytywnie zakręcony Escape, w którym jest zawarte wszystko, co najlepsze z AMARANTHE i METALITE. W opcji modern metalowej dobrze wypadają również Gentle Gears oraz Wings of Shapeless Dreams. 

Helichrysum jest ciekawy w próbach łączenia metalcore, synth i modern melodic metalu, przyozdobiony bardzo dobrym solem gitarowym i przy okazji wychodzi wszechstronność Gigante, która śpiewa lepiej niż na debiucie, z większą swobodą i przekonaniem.

Najsłabszy jest Full Metal Monsters, w którym bawią się w progressive metal i refren wypada bardzo płasko i realizacja tego jest bardzo płaska na tle pozostałych utworów.

Defeated zaczyna się spokojnie i świetne są tutaj klawisze, wprowadzające melancholijny nastrój oraz refren, bardzo przestrzenny i budujący niepokojący klimat. Na koniec XLV z gościnnym występem Ivana Aadami z STRANGER VISION, który wypadł tutaj znakomicie i w tym kierunku zespół powinien podążać. Gdyby wyrzucić z tego partie synth, byłby to hicior na miarę najlepszych AMARANTHE. Adami wnosi tutaj sporo przestrzeni.

O brzmienie ponownie zadbał Roberto Priori i wszystkie instrumenty brzmią bardzo dobrze i jedynie szkoda, że chwilami ekspozycja elementów elektronicznych przysłania typowo włoski sound instrumentów.

Krok w dobrą stronę i LP ciekawszy niż debiut, ale nadal nierówny przez niepotrzebne elementy elektroniczne, które jakoś mnie tutaj nie przekonują. Szczególnie, kiedy ma się gitarzystów, którzy dobrze grają i sekcję rytmiczną, której nie trzeba niczym zastępować.

Ocena: 7.9/10