Amethyst - Wersja do druku

Na początku tego roku debiutował brytyjski zespół COLTRE i AMETHYST ma sporo z nimi wspólnego, od inspiracji DIAMOND HEAD i TANK, chociaż AMETHYST dorzuca tutaj nieco melodyki charakterystycznej dla wczesnego IRON MAIDEN (śodkowa partia Stand up and Fight) czy nawet ANGEL WITCH (Won't Do It Again). Jest i duch THIN LIZZY w Rock Knights, może i nawet Fredric G. chwilami brzmi jak Phil Lynott, ogólnie jednak śpiewa może nazbyt bezpiecznie i spokojnie. Jest i rockowo w stylu DEMON i TYGERS OF PAN TANG w Queen of a Thousand Burning Hearts. Refreny są proste, nie komplikują w żaden sposób prostego przesłania, co nie oznacza, że jest granie prostackie, bo sola gitarowe potrafią być bardzo wysokiej klasy, jak w kompletnie dewastującym Take Me Away, którego partia środkowa to absolutne mistrzostwo. Ogólnie sekcja rytmiczna gra tutaj na wysokim poziomie i to już słychać w bardzo dobrym Embers on the Loose. Kiedy potrzeba, potrafią wyzwolić z siebie prawdziwy wulkan energii, nawet jeśli nie jest to muzyka zbyt odkrywcza czy oryginalna, ale nie o oryginalność tu chodzi, a o klimat wczesnych lat 80., który jest tutaj autentyczny. Gdzie do tej pory ukrywał się Miguel Sanchez nie wiadomo, ale to dobrze, że AMETHYST zaprezentowało go światu. Świetny basista, grający z luzem, czasami potrafi zaskoczyć techniką i nie jest on zwykłym przedłużeniem sekcji, chociaż Eldo prezentuje się tutaj z bardzo dobrej strony i nie boi się użyć talerzy. Gitarzyści, jak wspomniałem, rozumieją się doskonale i od strony instrumentalnej jest to satysfakcjonujące.

Za produkcję odpowiada Eldo i jest to ciekawe, niemieckie spojrzenie na wyspiarskie granie, chociaż moim zdaniem wokale można było nagrać lepiej, a gitary ustawić inaczej. Perkusja za to miażdży, chwilami może nawet aż za bardzo, co słychać w zdominowanym przez nią Won't Do It Again. Jako sound vintage to się nawet broni, szczególnie jeśli chodzi o wysunięty bas, którego metaliczny sound jest bardzo przyjemny.