27 września 2024 roku debiutował zespół IRON ECHO, składający się z muzyków mało znanych, ale z doświadczeniem.

Sporym zaskoczeniem jest tutaj udział Lois Liotakis z nieistniejącego i nieodżałowanego greckiego ELWING i tutaj gra on równie znakomicie i z energią. Co IRON ECHO sobą prezentuje to typowy heavy/power metal niemiecki, gdzie inspiracje sięgają od ACCEPT po WALLOP, SINNER i PRIMAL FEAR. Zagrane to zostało typowo topornie i po teutońsku, nie ma tutaj oryginalnych melodii czy refrenów, jest za to sprawnie odegrany warsztat z prawdopodobnie najlepszym, życiowym występem Franza "Johnny Vox" Neumann. Jest tutaj dość manieryczny, szczególnie kiedy próbuje uderzać w bardziej agresywne partie Halforda, co słychać najbardziej w Last Man Standing i swobodniej brzmiał w rockowym SYRENCE. Słychać to w lżejszym Sinner inspirowanym wiadomo kim. A wszystko zaczyna się rozmytym Ready to Rumble, wolnym, w którym więcej jest BONFIRE czy GOTTHARD niż metalu i lepiej wypadają w Death Dealer, w którym słychać ducha PRIMAL FEAR. Pfluger/Biberci to dobrze rozumiejący się duet, który potrafi zagrać tutaj ciekawe sola, chociaż żadne nie jest tutaj wyjątkowo wyróżniające się. Dobrze grają w Death Dealer, jeszcze lepiej w Streets on Fire, w którym ostatecznie dominuje jednak Lois Liotakis. Co za znakomite partie basu!

The Awakening ciekawie wykorzystuje pomysły ACCEPT z Tornillo i szkoda, że to kolejny, manieryczny refren bez życia i pazura, gdzie można było to rozegrać bardziej pompatycznie. Ponownie, dobre sola, energiczna gra Björn-Philipp Hessemüller również zwarta i udana. Zaskakująco udany jest za to Downfall, gdzie jest typowe granie w stylu Zagłębia Ruhry, ale Johnny Vox śpiewa tutaj zaskakująco dobrze i jego opanowanie. Dobrze też sobie poradził w udanym Seven Sins, delikatnie naiwnym heavy metalu, przypominającym PRIMAL FEAR.

Brzmienie autorstwa Achim Köhler jest znakomite, szczególnie jeśli chodzi o ustawienie talerzy i basu, który często przebija się tutaj na plan pierwszy. Gitary mocne i jest w tym coś z CHINCHILLA.

Sprawny i poprawny niemiecki heavy/power, któremu zabrakło oryginalnych refrenów, przy którym najbardziej zatwardziali fani teutońskiej sceny metalowej będą się dobrze bawić.

Jest technika i warsztat, wystarczy tylko popracować nad kompozycjami, bo jak pokazuje końcówka tego LP, jest tutaj jakiś potencjał.

Ocena: 6.5/10