The Temple

[Memorius]

The Temple - Of Solitude Triumphant (2022)

tracklista:

1.Me to lichno tou astrou 03:03

2.The Foundations 10:09

3.Reborn in Virtue 07:10

4.Profound Loss 07:01

5.A White Flame for the Fear of Death 05:51

6.Premonitions of the Final Hour 07:29

7.The Lord of Light 09:21

rok wydania: 2022

gatunek: doom metal

kraj: Grecja

skład zespołu:

Father Alex - śpiew, gitara basowa

Stefanos - gitara

Felipe - gitara

Pavlos Salvaras - perkusja

W swoim czasie wyraziłem nadzieję, że jeszcze coś nagrają. I nagrali. W grudniu 2022 grupa przedstawia swój drugi album nakładem I Hate Records.

Podróż duszy od narodzin do jej uwolnienia... Taką historię opowiada THE TEMPLE.

A rozpoczyna to długie intro w manierze gregoriańskich chorałów Me to lichno tou astrou. To pełen elegancji wstęp do dziesięciominutowego The Foundations. Dziesięć minut fenomenalnego, przesyconego mistyczną atmosferą doom metalu w najlepszej tradycji SOLITUDE AETURNUS, z przepięknymi, pełnymi melodii harmoniami i tyle w tym przecudownej urody delikatnego smutku. Kapitalne, po prostu kapitalne. Jak wybornie i z jakim spokojem śpiewa Father Alex. Co za klimat! I gdy wydaje się, że lepiej już być nie może, grają Reborn in Virtue z melodią tak wyśmienitą, tak zapadającą w pamięć, że można to porównać tylko z najlepszymi kompozycjami PALLBEARER. Magia, magia po prostu... Te delikatne, eteryczne chóry na planie niemal równoległym z gitarami. Majstersztyk. A Stefanos i Felipe grają w tak natchniony sposób, z taką wiarą i do tego w tej i w innych kompozycjach zadziwiają w niespiesznych solach o ogromnym ładunku treści. Na to się tu czeka, i na te ozdobniki, motywy powracające i stanowiące sens utworów, jak w Profound Loss, gdzie ten melodyjny akcent w zwrotkach i refrenach jest niesamowicie nośny, a zarazem wysmakowany przy ciężkim brzmieniu gitar, tu nawet bardzo ciężkim. I te chóry... Tak pięknie rozpoczynają dostojny A White Flame for the Fear of Death.

I jest majestat, jest moc, jest kolejna wspaniała melodia. Jest monumentalizm, ale taki utkany z delikatności, tej w doom metalowej tradycji brytyjskiej. I nieco funeralnie w bardzo klimatycznym, z odrobiną mroku i dużą dawką rozpaczy Premonitions of the Final Hour. Wciąga w pewnym momencie, wręcz hipnotycznie... I wreszcie majestatyczny finał w potężnym, a przecież tak jednocześnie delikatnym The Lord of Light. Te melodie są tu po raz kolejny cudownej urody. Można tego wstępu, spokojnie prowadzonego przez gitary, słuchać i słuchać w nieskończoność... I te niesamowite aranżacje wokalne! Godny wspaniałego albumu finał, pełne treści zakończenie i zwieńczenie dzieła.

Znakomite brzmienie, wyważone w głośności perkusji i sile gitar, które są po raz drugi nie zanadto ciężkie, ale gdy tego sytuacja wymaga, wgniatają w ziemię jak należy. Starannie przemyślany mix, gdzie każdy ma swoje miejsce i każdego z tego miejsca doskonale słychać.

Warto było poczekać te sześć lat na nowy album tego zespołu z Thessalonik. To jest majstersztyk w ramach gatunku tradycyjny doom metal, po prostu majstersztyk, a do tego osiągnięto to prostymi środkami, w czystej formie, bez uciekania się do zapożyczeń ze stoner czy psychodelic doom lub sludge.

Jaśniejąca ciepłym blaskiem doom metalowa katedra.

Tak, majstersztyk.

ocena: 10/10

new 7.12.2022