DT
23.01.2019, 16:58:35
Flotsam And Jetsam - The End Of Chaos (2019)
![[Obrazek: R-13073957-1567465543-2255.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/6bVPzHS4smbXqX-5vS1CCythf0U=/fit-in/600x541/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-13073957-1567465543-2255.jpeg.jpg)
Tracklista:
1. Prisoner of Time 04:17
2. Control 03:45
3. Recover 04:08
4. Prepare for Chaos 03:45
5. Slowly Insane 03:53
4. Prepare for Chaos 03:45
5. Slowly Insane 03:53
6. Architects of Hate 05:04
7. Demolition Man 03:37
8. Unwelcome Surprise 05:07
8. Unwelcome Surprise 05:07
9. Snake Eye 03:54
10. Survive 04:08
11.Good or Bad 03:55
12.The End 03:47
11.Good or Bad 03:55
12.The End 03:47
Rok wydania: 2019
Gatunek: heavy/power/thrash metal
Kraj: USA
Skład zespołu:
Eric "A.K." Knutson - śpiew
Steve Conley - gitara
Michael Gilbert - gitara
Michael Spencer - gitara basowa
Ken Mary - perkusja
Nowa płyta FLOTSAM AND JETSAM ukazała się 18 stycznia 2019 nakładem AFM Records jako drugi LP w ramach kontraktu z tą wytwórnią. Wcześniej, bo jeszcze w 2017 roku odszedł perkusista Jason Bittner, który jak się okazało był bohaterem jednej płyty, a jego miejsce zajął inny bohater sam Ken Mary, znany z występów w IMPELLITTERI, FIFTH ANGEL i innych, oraz współpracy z Alice Cooperem i Davidem T. Chastainem.
Gdzie Ken Mary tam wspaniała, potężna perkusja i od razu trzeba nadmienić, że jest tak i tym razem. Cokolwiek by się nie powiedziało całościowo o tym LP, to Ken Mary jest tu postacią zdecydowanie zasługująca na brawa. Bębny i blachy są mocarne, a przy tym rewelacyjnie zrealizowane, podobnie zresztą jak bas Spencera, i gdy sekcja rytmiczna jest bardziej uwypuklona i nie skrywana pod gitarami, to jest doprawdy czego posłuchać.
Okładka z zaprezentowanym na nim potworkiem w znacznym stopniu nawiązuje do debiutu grupy, sama muzyka także, ale tylko w opcji zbudowania wszystkiego na fundamencie heavy/power/thrashowym, tym razem bez speedmanii.
FAJ proponuje 12 niezbyt długich, zwartych kompozycji z pogranicza wymienionych gatunków, przy czym refreny w znacznej mierze mają typowo heavy metalowy charakter. Można nawet powiedzieć, że część z nich nastawiona jest na chwytliwość i przebojowość, rzecz jasna w nieradiowej konwencji (Prisoner of Time, Control, Survive, The End). Wrażenie podejścia modern jest mylne. Bardziej mamy tu do czynienia z uwypuklaniem post thrashowych pomysłów grupy z dawnych lat (Control, Demolition Man, Survive). Dawka tradycyjnego błysku szaleństwa A.K. w głosie i gitarzystów w niepokojących riffach jest obecna, a jakże, w Recover, w Slowly Insane i na pewno w refrenie udanego dynamicznego thrashowego w riffach Architects of Hate. Kapitalne są agresywne partie speed/power/thrashowe w Good or Bad. Można było je jeszcze lepiej wykorzystać, tak jak idealnie dopasowane są takie partie do najszybszego The End.Kto lubi FAJ z czasów "When The Storm Comes Down" znajdzie tu znakomity Prepare for Chaos w klimatach Scars i Suffer The Masses, i ten numer naprawdę robi wrażenie. Nowy klasyk! W tej samej kategorii nieco tylko słabszy jest twardo odegrany Unwelcome Surprise. Klasykiem mógłby być także Snake Eye, bo zwrotki i główne riffy są kapitalne, ale tym razem kuleje lżejszy refren i wrażenie killera pryska.
A.K. w znakomitej formie wokalnej i tym bardziej zasługuje na pochwałę, że śpiewa nieraz rzeczy niełatwe wykonawczo, wymuszające porzucenie pewnej zimnej monotonnej konwencji, w jakiej A.K jest mistrzem, ale którą tu musiał przełamać.
Sekcja rytmiczna morduje, gitarzyści jeszcze bardziej zgrani niż w 2016. Oczekiwałem lepszych i jeszcze bardziej urozmaiconych solówek, doczekałem się kilka razy. Można było jeszcze więcej tu wyciągnąć, z drugiej strony jednak ekipa z Phoenix nigdy aż tak ogromnego nacisku na ten aspekt nie kładła.Mix i mastering wykonał słynny Jacob Hansen i choć robił to dla FLOTSAM AND JETSAM po raz pierwszy, to trudno sobie wyobrazić bardziej klasyczny sound tej grupy, kumulujący tu to, co najlepsze w specyfice brzmienia gitar, w ustawieniu wokalu, no, i ta fantastycznie zrobiona sekcja rytmiczna.
FLOTSAM AND JETSAM odrzucił eksperymenty stylistyczne i nagrał muzykę rozpoznawalną, w wypracowanym w XX wieku stylu, nieco retro, jeśli patrzeć na ostatnie prawie 10 lat zespołu. Płytę mniej pure thrashową, bardziej melodyjnie przystępną, cechująca się starannością i precyzją wykonania.
W tej konwencji to jeden z najbardziej udanych albumów grupy.
ocena: 8,2/10
new 23.01.2019
Gdzie Ken Mary tam wspaniała, potężna perkusja i od razu trzeba nadmienić, że jest tak i tym razem. Cokolwiek by się nie powiedziało całościowo o tym LP, to Ken Mary jest tu postacią zdecydowanie zasługująca na brawa. Bębny i blachy są mocarne, a przy tym rewelacyjnie zrealizowane, podobnie zresztą jak bas Spencera, i gdy sekcja rytmiczna jest bardziej uwypuklona i nie skrywana pod gitarami, to jest doprawdy czego posłuchać.
Okładka z zaprezentowanym na nim potworkiem w znacznym stopniu nawiązuje do debiutu grupy, sama muzyka także, ale tylko w opcji zbudowania wszystkiego na fundamencie heavy/power/thrashowym, tym razem bez speedmanii.
FAJ proponuje 12 niezbyt długich, zwartych kompozycji z pogranicza wymienionych gatunków, przy czym refreny w znacznej mierze mają typowo heavy metalowy charakter. Można nawet powiedzieć, że część z nich nastawiona jest na chwytliwość i przebojowość, rzecz jasna w nieradiowej konwencji (Prisoner of Time, Control, Survive, The End). Wrażenie podejścia modern jest mylne. Bardziej mamy tu do czynienia z uwypuklaniem post thrashowych pomysłów grupy z dawnych lat (Control, Demolition Man, Survive). Dawka tradycyjnego błysku szaleństwa A.K. w głosie i gitarzystów w niepokojących riffach jest obecna, a jakże, w Recover, w Slowly Insane i na pewno w refrenie udanego dynamicznego thrashowego w riffach Architects of Hate. Kapitalne są agresywne partie speed/power/thrashowe w Good or Bad. Można było je jeszcze lepiej wykorzystać, tak jak idealnie dopasowane są takie partie do najszybszego The End.Kto lubi FAJ z czasów "When The Storm Comes Down" znajdzie tu znakomity Prepare for Chaos w klimatach Scars i Suffer The Masses, i ten numer naprawdę robi wrażenie. Nowy klasyk! W tej samej kategorii nieco tylko słabszy jest twardo odegrany Unwelcome Surprise. Klasykiem mógłby być także Snake Eye, bo zwrotki i główne riffy są kapitalne, ale tym razem kuleje lżejszy refren i wrażenie killera pryska.
A.K. w znakomitej formie wokalnej i tym bardziej zasługuje na pochwałę, że śpiewa nieraz rzeczy niełatwe wykonawczo, wymuszające porzucenie pewnej zimnej monotonnej konwencji, w jakiej A.K jest mistrzem, ale którą tu musiał przełamać.
Sekcja rytmiczna morduje, gitarzyści jeszcze bardziej zgrani niż w 2016. Oczekiwałem lepszych i jeszcze bardziej urozmaiconych solówek, doczekałem się kilka razy. Można było jeszcze więcej tu wyciągnąć, z drugiej strony jednak ekipa z Phoenix nigdy aż tak ogromnego nacisku na ten aspekt nie kładła.Mix i mastering wykonał słynny Jacob Hansen i choć robił to dla FLOTSAM AND JETSAM po raz pierwszy, to trudno sobie wyobrazić bardziej klasyczny sound tej grupy, kumulujący tu to, co najlepsze w specyfice brzmienia gitar, w ustawieniu wokalu, no, i ta fantastycznie zrobiona sekcja rytmiczna.
FLOTSAM AND JETSAM odrzucił eksperymenty stylistyczne i nagrał muzykę rozpoznawalną, w wypracowanym w XX wieku stylu, nieco retro, jeśli patrzeć na ostatnie prawie 10 lat zespołu. Płytę mniej pure thrashową, bardziej melodyjnie przystępną, cechująca się starannością i precyzją wykonania.
W tej konwencji to jeden z najbardziej udanych albumów grupy.
ocena: 8,2/10
new 23.01.2019
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL
"Only The Strong Survive!"
"Only The Strong Survive!"