Impellitteri

[Memorius]

Impellitteri - The Nature of the Beast (2018)
(wersja Frontiers Records)

tracklista:

1.Hypocrisy 03:05

2.Masquerade 03:33

3.Run for Your Life 03:33

4.Phantom of the Opera (Andrew Lloyd Webber cover) 04:11

5.Gates of Hell 03:32

6.Wonder World 03:53

7.Man of War 05:05

8.Symptom of the Universe (Black Sabbath cover) 05:22

9.Do You Think I’m Mad 05:51

10.Fire It Up 03:18

11.Kill the Beast 06:05

12.Shine On 03:18

rok wydania: 2018
gatunek: Heavy/Power Metal
Kraj: USA

skład zespołu:
Rob Rock - śpiew
Chris Impellitteri - gitary, instrumenty klawiszowe
James Amelio Pulli - gitara basowa
Jon Dette - perkusja

Najnowsze dzieło Chrisa Impellitteri ukazało się w październiku 2018 najpierw w Japonii nakładem Victor (z inną niż prezentowana powyżej okładką), a kilka dni później w Europie i Ameryce. Tym razem Chris w przedpremierowych rozważaniach więcej mówił o aspektach moralnych swojej twórczości, o tekstach i przesłaniu, a mniej o samej muzyce. Nadzieje na drugi "Venom" były spore.

Niestety, po raz kolejny gitarowy geniusz Chrisa nie poszedł w parze z inwencją twórczą. Album po prostu rozczarowuje. Potężny, dewastujący heavy/power w gitarze lidera, niesamowita jak zwykle technika gry i w zasadzie nic ponadto. Chris męczy w dziesięciu własnych kompozycjach, momentami kopiujących się wzajemnie w pomysłach i rozwiązaniach aranżacyjnych, kompozycjach o słabych melodiach, nierozpoznawalnych refrenach i przeładowanych gitarowymi pomysłami lotów jak na Axemana Impellitteri przeciętnych. Chris jest głośny, Chris jest natarczywy, Chris wypełnia i przepełnia przestrzeń i tylko dzięki swojemu kunsztowi i warsztatowi wokalnemu Rob Rock pozostaje na powierzchni i nie ginie w ogólnym gitarowym huraganie Chrisa. Można nawet odnieść wrażenie, że obaj rywalizują bardziej o miejsce na szpicy niż realnie ze sobą współpracują. Chris momentami jest nieobliczalny, zbyt zmienny i sekcja rytmiczna ma spore problemy, by za nim nadążyć. W kilku kompozycjach w pewnych miejscach się to nie bardzo udało.

Są tu oddzielne pomysły znakomite, na riffy, na zalążki dobrych melodii, jak w Wonder World czy Fire It Up w okruchach i w innych miejscach, głównie neoklasyczne, ale to wszystko się jakoś rozmywa w ogólnym zgiełku, pędzie i formalnym nieuporządkowaniu. Paradoksalnie speedowy IMPELLITTERI najlepiej prezentuje się tym razem w utrzymanym w średnich tempach, klasycznym heavy metalowym i w znacznej mierze epickim Kill the Beast. Jest to numer kompletny i dopracowany w detalach, czego nie można powiedzieć o wielu innych numerach. Blade są te melodie w Hypocrisy, Shine On, Run For Yor Life czy Gates of Hell i stanowią tylko namiastkę tego stylu jaki został zaprezentowany na "Screaming Symphony" czy "Venom".

Trochę zastanawiający jest dobór coverów, samo wykonanie i interpretacja dyskusyjna...

Brakuje klimatu, duszy, czuje się jakąś mechaniczność tego wszystkiego i w sumie bardziej to wszystko męczy, niż cieszy. Przygniatające brzmienie całości potęguje to wrażenie, choć do produkcji, poza nieco kartonowymi bębnami zastrzeżeń mieć nie można. Lekki ból głowy i zamęt po tym pozostaje i po raz kolejny Chris Impellitteri pokazuje się jako genialny gitarzysta i przeciętny twórca.
Oj Chris, Chris...

Ocena: 6/10

new 17.10.2018