Artical

[Memorius]

Artical - Illusion X (2013)

tracklista:

1.Look in the Mirror 06:01

2.Chasing My Life 06:28

3.I Am So Different 05:52

4.Follow the Light 05:33

5.Wings of Time 07:21

6.Run Like the Wind 05:13

7.Illusion X 08:14

8.Mother 04:38

rok wydania: 2013

gatunek: power metal/ heavy metal/progressive

kraj: Grecja

skład zespołu:

Mike Dimareli - gitara perkusja

Chris Dimareli - instrumenty klawiszowe

oraz gościnnie:

Mark Boals - śpiew

Leonidas Petropoulos - gitara basowa

Mike Dimarelli nagrywa rzadko, ale jeśli już nagrywa, to jest to naprawdę muzyczne święto.

Album "Illusion X" nagrany został przy pomocy brata, Chrisa oraz zaproszonych gości. Marka Boalsa nikomu przedstawiać nie trzeba, natomiast Leonidas Petropoulos to basista heavy metalowego PHANTOM LORD. Tym razem LP został wydany przez Pitch Black Records z Cypru w listopadzie 2013.

Mike bardzo starannie przygotował kompozycje na ten album. Jest to zadziwiająca mieszanka stylów muzycznych i doprawdy Dimarelli obraca się w tym wszystkim z ogromną gracją i swobodą. Niesamowite jest rozpoczęcie płyty w postaci mega epickiego, opartego o "ancient" motyw główny, elegancki i dostojny prowadzony w wolnym tempie Look in the Mirror. Atmosfera tej kompozycji jest niesamowita i przypomina nagrania tego typu najznakomitszych grup amerykańskich grających progressive power i heavy metal w powiązaniu ze stylistyką Yngwie Malmsteena. Chasing My Life z kolei to dynamiczny power metal w manierze skandynawskich grup christian metalowych Rivela z oniryczną partią instrumentalną.

I Am So Different jest przecudownym songiem malowanym emocjami, głosem Boalsa i gitarą oraz pianinem. Tyle zadumy, tyle melancholii... Follow the Light jest poniekąd hybrydą szwedzkiego wyważonego power metalu spod znaku COLDSPELL i CLOUDSCAPE, a szybki i początkowo mroczny Wings of Time zasięga w obszary progressive power SYMPHONY X i REDEMPTION. Mike gra tu dwa mordercze, zapadające mocno w pamięć sola gitarowe.

Na płycie znajduje się także bardzo szybki europowerowy Run Like the Wind z rozległymi klawiszami, progresywną wstawką instrumentalną i nośnym, trochę helloweenowym refrenem.  Potoczyste, energiczne i perfekcyjnie skonstruowane! Bardzo ładnie i delikatnie prezentuje się song o matce Mother i Mike w przemyślany sposób umieszcza go na zakończenie albumu.

Z pewnością sporym brylancikiem jest długi utwór tytułowy o wyraźnych cechach amerykańskiego progressive grania, smutnawy, nieco chłodny, bardzo spokojnie poprowadzony głosem przez Boalsa, który jest niezwykle doświadczony w interpretacji takich właśnie kompozycji. Mike sporo tu dopowiada swoja gitarą w drugiej części.

Dimarelli gra wspaniałe sola, pełne przepychu i ogromnych przestrzeni, technicznie wyśrubowane i inspirowane nie tylko metalową muzyką. Bardzo dobrze poradził sobie także jako perkusista. Bardzo eleganckie i kunsztowne są również partie klawiszowe Chrisa, a gęsty bas wybornego technika Leonidasa Petropoulosa tworzy odrębny, interesujący plan.

Teraz dwa słowa o Boalsie.  Mark udziela się często i chętnie w różnych projektach i grupach, jednak tym razem poziom jego artyzmu wokalnego osiągnął wyżyny. Boals jest po prostu niesamowity tutaj i pokazał klasę światową w każdej z kompozycji, nadając im głęboki dramatyczny rys i uwypuklając klimat (I Am So Different). Jeśli czasem zdarza mu się słabsza dyspozycja głosowa, to ten występ może zaliczyć do najlepszych w dotychczasowej karierze.

Realizacja brzmienia jest perfekcyjna. "Sharp, clear, deep" w każdym najdrobniejszym aspekcie. Nie sądzę, by Mike dysponował wielkim budżetem, ale to, jak to zostało zrobione, jest po prostu fantastyczne.

Pozostaje tylko żałować, że Mike Dimarelli nagrywa tak rzadko...

ocena: 9,7/10

new 23.10.2018