Hellish War

[Memorius]

Hellish War - Wine of Gods (2019)

tracklista:

1.Wine of Gods 05:21

2.Trial by Fire 04:03
3.Falcon 06:02

4.Dawn of the Brave 05:56
5.Devin 07:47

6.House on the Hill 02:33

7.Burning Wings 05:13

8.Warbringer 04:49

9.Paradox Empire 05:52

10.The Wanderer 06:06

rok wydania: 2019

gatunek: heavy/power metal

kraj: Brazylia

skład zespołu:

Bil Martins - śpiew

Vulcano - gitara

Daniel Job - gitara

JR - gitara basowa

Daniel Person - perkusja

Sześć lat HELLISH WAR milczał, by powrócić w lipcu 2019 nowym albumem wydanym tym razem nakładem własnym.

Ten "najbardziej europejski brazylijski zespół metalowy" rzeczywiście tym razem brzmi absolutnie europejsko, i może konkretniej - niemiecko. Co ciekawe, wcale nie jak GRAVE DIGGER tylko jak SACRED STEEL w Wine of Gods i jak RUNNING WILD w topornej wersji w Trial By Fire. Niestety, to zupełnie bezprodukcyjne granie i całkowicie wtórne. Całkowicie, i do tego na zaskakująco niskim poziomie wykonania. Gitarzyści tak czarujący finezją przed laty, tu są zupełnie bezradni i toną w kwadratowości teutońskich riffów i zawstydzających jak na ich możliwości solówek gitarowych.
Przyzwoity, utrzymany w średnim tempie rycerski heavy metal w Falcon i Dawn of the Brave jest strawny przyzwoitością niemieckiej drugiej ligi i takich kompozycji jest mnóstwo, a może nawet jeszcze więcej. HELLISH WAR strojący się w piórka true metalu nie wypada zbyt przekonująco, wokal Bila Martinsa jest manieryczny, a klimat heroiczny tylko udawany.
Speedowe ataki Devin to coś ponownie z RUNNING WILD, ale może nawet bardziej z BLAZON STONE Ceda i ta wtórność jest załamująca, mimo że te riffowe zagrywki są w sumie jak należy. Po prostu dokładnie to samo już było, a quasi-cover band z Brazylii nie jest nikomu potrzebny w Europie. Fakt, taki true heavy metalowy Burning Wings jest bardzo dobry, może i prawie bardzo dobry jest także mocny Warbringer, ale tu po prostu poza niemiecką topornością jest trochę więcej melodii sensownej takiej, jaką proponuje WIZARD, czy nieco ciężej grający REBELLION. A GRAVE DIGGER? No nie. Za mało w tym germańskiej energii wykonania realnego heavy/power, chociaż oczywiście tu gościnnie zaśpiewał  Chris Boltendahl z GRAVE DIGGER. Z kolei refren z bojowego Paradox Empire to taka uboga wersja pewnych refrenów SABATON i tylko tyle można powiedzieć o tej kompozycji. Na koniec przeciętny, ospały i tylko teoretycznie heroiczny The Wanderer całkowicie rozpływający się w nudnym refrenie pozbawionym monumentalizmu. Coś z tych udających true granie numerów PRIMAL FEAR.

Doprawdy, co ten zespół robił przez sześć lat? Na plaży byli? Bo to, co nagrali, to podpatrując grupy niemieckie i po części Ceda, można było stworzyć w kilka miesięcy.
Wykonanie toporne, wokal nieciekawy samo brzmienie jakoś nazbyt surowe, zbyt ostre, zbyt przerysowane w surowiźnie i wszystko poza ustawieniem wokalisty oraz mocną soczystą perkusją powinno być dopracowane jak należy. Londyńskie PiccoliStudio zupełnie się nie popisało i jego szef Ricardo Piccoli, też nie.
Rycerski heavy/power metal inspirowany niemiecką sceną dla mało wymagających słuchaczy. Ewolucja tego zespołu poszła zdecydowanie w złą stronę.

ocena 6/10

new 20.07.2019