Silverbones

[Memorius]

Silverbones - Wild Waves (2016)

tracklista:

1.Cry of Freedom 02:00

2.Wild Waves 04:26

3.Royal Tyrants 04:46

4.Queen Anne's Revenge 06:14

5.The Undead 05:25

6.Raiders of the New World 04:10

7.Wicked Kings 05:06

8.Hellblazer 04:01

9.Black Bart 07:52

rok wydania: 2016

gatunek: heavy metal

kraj: Włochy

skład zespołu:

Marco Salvador - śpiew gitara

Ricardo Galante - gitara

Andrea Franceschi - gitara basowa

Enrico Santin - perkusja 

oraz 

Cederick "Ced" Forsberg - perkusja

Jeśli wymieniać epigonów RUNNING WILD, to z pewnością jako pierwsze przychodzą na myśl BLAZON STONE Ceda i ALESTORM Bowesa, ale taki zespół istnieje także we Włoszech. To SILVERBONES z Conegliano założony w roku 2013 przez Andrea Franceschi, noszącego przydomek "Captain". Grupa jak do tej pory nagrała jeden LP, wydany przez Stormspell Records, a ciekawostką jest fakt, że część partii perkusji nagrał tu gościnnie sam Ced z BLAZON STONE.

Muzyka, liryki i okładka wprost odnoszą się do pirackiego okresu w działalności RUNNING WILD i to zresztą grupie chodziło.

Na tym LP przedstawiła ona zestaw kompozycji zawierających liczne znane i powszechnie lubiane kasparkowe motywy, w zgrabnie zaaranżowanych kompozycjach, gdzie oczywiście nie mam mowy o oryginalności. Słuchamy włoskiego RUNNING WILD i przypominają się najlepsze lata tamtej ekipy, chociaż jest tu kilka elementów co najmniej kontrowersyjnych.

Gra gitarzystów nie budzi wątpliwości, że to dobrzy, zgrani ze sobą muzycy i to wszystko jest bardzo dopracowane we wzajemnym wspieraniu się obu gitarzystów. Jest także sporo niezłych solówek i kilka riffów w stylu Kasparka, ale jednak swoistych i wymyślonych przez SILVERBONES. Tyle że jakoś tu trochę brakuje tej pirackiej mocy i jest to wszytsko zagrane trochę za lekko i za ostrożnie. Gładkie to jest i bardzo ułożone, po prostu za bardzo.

Kolejna rzecz to wokalista. To taki nieco amatorski śpiew dobrego gitarzysty, bez wyrazu, płaski i bez pirackiego zadziora. Tu potrzebny by był ktoś z bardziej przepalonym rumem gardłem, ktoś kto na tle zwiewnych i zgrabnych gitarowych zagrywek zachęciłby słuchacza do chwycenia za kordelas i ruszenie do abordażu. Także chórki, skromne raczej, są słabe i ta załoga, co go wspiera, prezentuje się dosyć rachitycznie.

Brak również zdecydowanego killera, takiego by wiatr zadął w żagle pirackiego okrętu, bo tempa są wyrównane i chwilami odnosi się wrażenie, że grają ponownie to samo co kilka minut wcześniej. Pozostaje jakiś ulotny ślad, że grają kasparkowy piracki metal, ale co konkretnie, to nie bardzo wiadomo. W zasadzie to najbardziej zapada w pamięć umieszczony na końcu

Black Bart, głównie z powodu kilku dynamicznym riffów podpatrzonych chyba u Ceda. Niestety wokalista tu już zupełnie opadł z sił i wydaje z siebie chwilami bardzo słabe dźwięki.

Krytyka krytyką, ale w sumie jak się lubi RUNNING WILD, to nie jest to złe. Brak pazura i killerów, ale i tak jest to lepsze od tego, co sam Kasparek proponuje na kilku płytach z poprzednich lat.
Grupa  w roku 2018 została zreformowana, pojawiło się trzech nowych członków, w tym wokalista Alessandro Da Re i może za jakiś czas zabiorą nas na kolejną piracką wyprawę.


ocena: 7,3/10

new 27.05.2019