Chrome Division
#1
Chrome Division - Doomsday Rock 'N Roll (2006)

[Obrazek: R-2606024-1323984081.jpeg.jpg]

Tracklista:
1. Doomsday Overture 01:30
2. Serial Killer 03:46
3. Hate 03:50
4. Trouble With The Law 04:44
5. Chrome Division 03:50
6. Here Comes Another Me 03:04
7. 1st Regiment 05:25
8. Breath Easy 03:46
9. The Angel Falls 04:16
10. Till the break of dawn 03:30
11. We Want More 06:17
12. When The Shit Hits The Fan 02:08

Rok wydania: 2006
Gatunek: Heavy Metal/Rock 'n' Roll
Kraj: Norwegia

Skład:
Eddie Guz - śpiew
Shagrath - gitara
Ricky Black - gitara
Luna - gitara basowa
Tony White - perkusja

W lipcu 2006 roku pojawia się nakładem Nuclear Blast debiut CHROME DIVISION.
Jeśli ktoś nie lubi Motorhead, to może przerwać lekturę już w tym momencie. Mamy bowiem do czynienia ze zwykłym, obleśnym, prostackim, śmierdzącym piwskiem i motocyklowymi spalinami death rock'n'rollem w stylu Motorhead. Nie, źle mówię, nie w stylu. To jest po prostu Motorhead, tylko tym razem bez Kilmistera i jego kumpli. To niejaki Shagrath z Dimmu Borgir skrzyknął kolegów z różnych mniej mi znanych norweskich bandów i w przypływie dobrego humoru stworzył muzyczkę chwytającą za jaja i serce każdego, kto ma na półeczce starannie poukładane kilkadziesiąt płytek lub kaset Kilmistera. Za Lemmy'ego robi tu niejaki Eddie Guz Edvind, znany także jako prowadzący w TV norweską wersję programu "Randka w ciemno". Głos i sposób śpiewania ma bardzo zbliżony do pierwowzoru, co jest oczywiście wielkim plusem, bo jaka to kopia bez zdartego ochrypłego głosu Kilmistera?
Album jest bardzo dobry. To mocne stwierdzenie, zważywszy jak trudno jest nagrać bardzo dobry album w konwencji MOTORHEAD. Taka sztuka udała się chyba po raz ostatni w roku 2000, gdy Lemmy przedstawił LP 'We Are Motorhead', a niestety nie udała w 2006, gdy usłyszeliśmy 'Kiss Of Death'. W konfrontacji tej płyty z 'Doomsday Rock'n'Roll' ekipa CHROME DIVISION wygrywa.

Jedenaście numerów z tego albumu zostało zagranych przez Norwegów z bezczelną pewnością siebie, jak na wykonawców brudnego metalicznego rock'n'rolla przystało. Już na wstępie zespół daje do zrozumienia, że nic nie dodaje od siebie. 'Serial Killer' wysmażony z najprostszych i najbardziej charakterystycznych motorheadowych riffów i melodii wyznacza linię, której zespół Shagratha trzyma sie konsekwentnie do końca. Ukłon w stronę Lemmy'ego tym większy, że taki tytuł nosił też jego numer z albumu 'Hammered'. Jest to rzeczywiscie killer, ale jeszcze większym jest 'Hate', co ciekawe wyjątkowo kompozycja autorstwa drugiego gitarzysty Blacka. Genialność i prostota jak w 'Shine' z dawnych czasów - wspaniała melodia. no i super solóweczki, którymi nie tylko zresztą w tym utworze atakują i czarują obaj gitarzyści. Zamiatają numery 'Breath Easy' i oraz 'When The Shit Hits The Fan' (he,he), których luzacko zagrane motywy główne nieodparcie przywodzą na myśl najlepsze pomysły Kilmistera. Utwór 'Chrome Division' to brylant! Brylant, którego walory docenią znawcy dyskografii Motorhead. Mamy tu zebrane wszelkiego rodzaju smaczki znane fanom Lemmy'ego, a przy tym jaki kapitalny początek i rewelacyjny refren! 'We are the Chrome Division'....' We Are Motorhead'? Z pewnością tak!
Pozostałe utwory trzymają też równy, dobry i bardzo dobry poziom, choć nie mają tak morderczej siły przebicia, jak te wymienione wcześniej. Czasem słychać echa nieco innej muzyki, jakby przemyconej do tego luzackiego albumu. Najwyraźniej słychać to w przepięknym wstępie do '1st Regiment' i szkoda tylko, że główna część utworu nie jest już utrzymana w tym klimacie.

Na tym albumie wszystkie dostępne rodzaje broni z arsenału Motorhead zostały właściwie użyte. Mamy ryk motocykla w 'Trouble With The Law', porozrzucane tu i ówdzie pijackie zaśpiewy, bojowe nawoływania w chórkach, oklepane teksty o piwie motocyklach i dziewczynach autorstwa Guza. W jakich kategoriach rozpatrywać ten album? Żart? Szukanie nowej drogi muzycznej? Skok na kasę? Wcale mnie to nie obchodzi. To jest Motorhead. Najlepszy od lat i tylko to się liczy. Ognisty, precyzyjny i podnoszący ciśnienie album.

Ocena: 8,2/10

27.07.2007
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL

"Only The Strong Survive!"

Odpowiedz
#2
Chrome Division - 3rd Round Knockout (2011)

[Obrazek: R-3053813-1313525964.jpeg.jpg]

Tracklista:
1. Bulldogs Unleashed 03:49
2. 7 G-Strings 04:07
3. Join The Ride 05:06
4. Unholy Roller 03:43
5. Zombies And Monsters 03:39
6. Fight 03:38
7. The Magic Man 04:56
8. Long Distance Call Girl 04:25
9. Ghost Rider In The Sky (Johnny Cash Cover) 03:36
10. Satisfy My Soul 05:08

Rok wydania: 2011
Gatunek: Heavy Metal/Black'n'Roll
Kraj: Norwegia

Skład zespołu:
Pĺl "Shady Blue" Mathisen (aka Athera) - śpiew
Shagrath(Stian Tomt Thoresen) - gitara
Ricky Black - gitara
Björn Luna - bas
Tony White (Tony Kirkemo) - perkusja

Przedstawiciele norweskiego metalu różnych odmian z rockowym wokalistą i telewizyjnym showmanem grają kilmisterowskiego rock'n'rolla. Na luzie, wesoło z jajem i piwem. Takie były początki CHROME DIVISION, po czym na drugiej płycie grupa zagrała już bardziej "poważny" metal. Potem odszedł wokalista Eddie Guz i pojawił się w składzie znany Athera.
Nowa płyta tworzona była dosyć powoli, w końcu jednak pojawiła się w maju 2011, nakładem Nuclear Blast, ukazując kolejny rozdział w stylistyce popularnego i cieszącego się do tej pory dużym uznaniem zespołu. Czy tak będzie nadal?

Otwierający "Bulldogs Unleashed " to modny ostatnio mix black metalu i rock'n'rolla z odrobiną mroku i jeśli cały album miałby być taki, to krąg potencjalnych odbiorców bardzo by się skurczył. Dalej jednak jest rockowo brzmiący "7 G-Strings" z wpływami od groove do alternative metalu i dobrą melodią refrenu, a potem "Join The Ride", wolniejszy, hard rockowy i radiowy, bujający w prostym rytmie i z mieszaniem łagodniejszych i ostrzejszych partii. Tak to się toczy w ramach melodic metalu, wspartego nieco ostrzejszymi, lekko przesterowanymi gitarami, przy czym "Unholy Roller" szybki i przyjemnie chuligański robi wrażenie najbardziej zbliżonego do nagrań wcześniejszych. "Zombies And Monsters" to praktycznie numer power metalowy w dynamicznej, ostrej, rock'n'rollowej stylistyce, odnoszący się i do skandynawskiego melodic power i do MOTORHEAD, ale mający w sobie również coś z glamu stadionowego z USA, zwłaszcza w refrenie. Cały czas można odnieść wrażenie, że ten luz i swoboda jest na tym albumie nieco wymuszona i to nie do końca jest wszystko szczere. Taki jest "Fight", a w bluesie z harmonijką "The Magic Man" słychać to najbardziej. Odegrane i tylko, bez autentycznej bluesowej duszy i chyba dobrze, że numer potem przechodzi w bardziej rockowe rejony. Znacznie lepiej prezentuje się najszybszy "Long Distance Call Girl" i tak odegrany kilmisterowski rock'n'roll z wpływami southern metalu może się podobać. "Satisfy My Soul" to już tylko monotonne powielanie stadionowych wzorców melodic heavy amerykańskiego, a odegrany w punkowej manierze cover nie robi większego wrażenia, choć w zamyśle to miało na pewno być zabawne.

Do wykonania nie można mieć żadnych zastrzeżeń, w końcu to ekipa doświadczonych muzyków i lepiej zagrać tych prostych kompozycji raczej nie można było. Bardzo dobrze odnalazł się w tym wszystkim Athera jako Shady Blue i pod pewnymi względami to ciekawszy występ niż Guza na poprzedniej płycie. W kategoriach niezobowiązującej zabawy rock metalowej ta płyta swoje funkcje spełnia jako dzieła muzycznego, jego wartość jest jednak niewielka. Zapewne zaowocuje kilkoma średnio rozpoznawalnymi przebojami i zadowoleniem wiernych fanów, choć tym razem jednak umiarkowanym. Bujającego zmetalizowanego rokendrola na wyższym poziomie i z bardziej atrakcyjnymi melodiami trzeba poszukać gdzie indziej.


Ocena: 7/10

6.05.2011
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL

"Only The Strong Survive!"

Odpowiedz
#3
Chrome Division - Booze, Broads and Beelzebub (2008)

[Obrazek: R-1983598-1270047322.jpeg.jpg]

Tracklista:
1. The Second Coming 01:01
2. Booze, Broads and Beelzebub 04:20
3. Wine of Sin 04:08
4. Raven Black Cadillac 04:22
5. Life of a Fighter 04:38
6. The Devil Walks Proud 03:50
7. Hate This Town 03:54
8. The Boys from the East 04:47
9. Doomsday Rider 03:46
10. Let's Hear It 04:55
11.Sharp Dressed Man (ZZ Top cover) 03:08
12.Bad Broad (Good Girl Gone Bad) 04:10
13.Raise Your Flag 02:59

Rok wydania: 2008
Gatunek: Heavy Metal/Rock 'n' Roll
Kraj: Norwegia

Skład:
Eddie Guz - śpiew
Shagrath - gitara, śpiew ("Hate This Town")
Ricky Black - gitara
Björn Luna - gitara basowa
Tony White - perkusja


The Second Coming...
Druga płyta ekipy Shagratha pojawia się w lipcu 2008 roku nakłądem Nuclear Blast i CHROME DIVISION atakuje prawie od razu motorheadowym Booze, Broads and Beelzebub. Ostro, mocno, melodyjnie. Powtórka z rozrywki A.D. 2006?

No, tak nie do końca. Chociaż zachowany został rozdzierający sound gitar i wokalu oraz wyczyny sekcji rytmicznej pozostały na poprzednim poziomie, to jednak tym razem CHROME DIVISION postanawia urozmaicić swoją muzykę odchodząc po części w treści od kilmisterowskiego rokendrola, pozostając jedynie wiernymi formie. Te odejścia specjalnych emocji nie budzą. Nie jest dobry "łaciaty" stylistycznie Raven Black Cadillac, podjazdy pod melodyjny groove w kilku kawałkach także przeciętne (The Devil Walks Proud, Let's Hear It, Bad Broad (Good Girl Gone Bad).Hate This Town, gdzie zaśpiewał Shagrath budzi lekki uśmiech zażenowania w prymitywnym potraktowaniu zmetalizowanego rokendrola. Fatalny refren , fatalne przejścia, fatalne solo... Słabiutki jest southernowy The Boys from the East oraz rzucony na koniec punkowy Raise Your Flag. Taka zabawa nieco wymuszona, na siłę, jak w całkiem niezłym może Wine of Sin, ale publika nie bardzo się buja.Fakt, dwa razy niszczą i dewastują. Oczywiście w Life of a Fighter z totalnie ryczącymi gitarami i kapitalnym refrenem, zagranym z autentyczną energią i w petardzie Doomsday Rider, zagranym speedowo, bezczelnie i perfekcyjnie.Tak, czy inaczej, trochę to mało, by ruszyć harley'a z miejsca. Cover ZZ TOP owszem fajny, bo brodacze fajnie grają ogólnie, ale czy naprawdę to było tu konieczne?

Eddie Guz stara się jak może by nadać temu atmosferę zabawy, ale chwilami jakby sam się rozgląda i pyta - "dobra, o co tu chodzi?!". Być może nie uzyskał stosownych odpowiedzi, bo nagraniu tego albumu opuścił kolegów.Mięsista produkcja ze wspaniałą perkusją i potężnymi gitarami przykuwa uwagę tylko momentami, a często irytuje, bo gdy podaje się taką często miałką muzykę to super sound tylko dodatkowo obnaża jej braki. Było zrozumiałe, że CHROME DIVISION musi powrócić po komercyjnym sukcesie debiutu, ale Shagrath nie miał tu
specjalnie niczego ciekawego do powiedzenia. Ot koktajl podlanego rokendrolem brutalnego grania z różnych stylów...
Raise Your Flag?
Nie bardzo tu jest do czego.

ocena 6/10

new 6.11.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL

"Only The Strong Survive!"

Odpowiedz
#4
Chrome Division - Infernal Rock Eternal (2014)

[Obrazek: R-5300410-1567682871-2073.mpo.jpg]

Tracklista:
1. Good Morning Riot 01:28
2. Endless Nights 04:44
3. (She's) Hot Tonight 03:46
4. The Absinthe Voyage 05:05
5. Lady of Perpetual Sorrow 05:33
6. The Moonshine Years 05:59
7. No Bet for Free 04:37
8. On the Run Again 04:42
9. Mistress in Madness 05:07
10. Reaper on the Hunt 04:07
11.You're Dead Now 05:17
12.Øl 03:24

Rok wydania: 2014
Gatunek: Heavy Metal/Black'n'Roll/ Alternative Rock/ Groove
Kraj: Norwegia

Skład zespołu:
Pĺl "Shady Blue" Mathisen (aka Athera) - śpiew
Shagrath (Stian Tomt Thoresen) - gitara
Mr. Damage (Kjell Karlsen) - gitara
Ogee (Åge Michael Trøite) - gitara basowa
Tony White (Tony Kirkemo) - perkusja

W roku 2014 nowa płyta CHROME DIVISION nie była już takim sensacyjnym wydarzeniem jak debiut 2 2006 roku, zresztą i skład się zmienił na "mniej sławny". Ani Mr. Damage, ani Ogee nie są to postacie szczególnie rozpoznawalne nawet na lokalnej norweskiej scenie metalowej. Luna i Ricky Black podziękowali w roku 2012 i może wyczuli właściwy moment, by nie być zamieszanymi w "Infernal Rock Eternal".

Jest to płyta słaba pod względem kompozycji, choć starannie przygotowana jeśli chodzi o produkcję i wykonanie.
Gitary tną mocno, perkusja Tony White jak zwykle fajna a Athera czyli Shady Blue śpiewa bardzo dobrze. Jeszcze raz podkreślam jego wyczucie rocka, rocka innego niż ten z SUSPERIA.
Ładnie opakowana bombonierka nie gwarantuje jednak uczty łasucha. Te kompozycje sa po prostu albo złe, abo nijakie w swoim mieszaniu rokendrola z groove i jakimiś modern trendami, albo jest pomysł na dobre zwrotki i melodię główną jak w  The Absinthe Voyage pojawia się refreny, nad którymi należy spuścić wstydliwą zasłonę milczenia.
Lady of Perpetual Sorrow nie wyciska łez wzruszenia, bo kilka doskonałych riffów zasłania southernowe brzdąkanie i to chyba wszystko jest zrobione bardzo na poważnie.
Z kolei The Moonshine Years brzmi jak zbrutalizowania parodia SOUNDGARDEN i PURE INC. i jest to fatalne, podobnie jak wydumany w stylistyce alternative rock metal On the Run Again. O, Mistress in Madness, szybki, fantazyjny i dynamiczny jest znakomity! Tylko czy Shagrath nie nasłuchał się przypadkiem RAGE tworząc tak archetypowy dla Niemców refren? Z drugiej strony czemu nie? Pasuje. Nawet te groove zagrywki. Podoba mi się także modern groove/alternative rock You're Dead Now, ale raczej mało komu się to więcej spodoba, poza fanami takiego niezbyt popularnego grania. CHROME DIVISION nie bardzo się nadaje na propagatora takiej muzyki. Na koniec jest Øl. Tak to oczywiście styl Oi. a ja zdecydowanie podziękuję, bo mi otoczka tego nie odpada.
A cała reszta? No cóż, wypełniacze, wypełniacze niskiej muzycznej wartości pozujące na przebojowość, której tu nie ma.

Cóż niby to dalej granie dla funu lekko rozochoconej piwem publiczności skupionej wokół motocyklowej subkultury, ale jednak chyba nie do końca. W tej kategorii ta płyta swojego zadania nie spełnia. Jeśli chcieli  zrobić coś ambitniejszego to należało to zrobić może pod innym szyldem, bo ten album niekoniecznie musi być zrozumiany przez wszystkich.
Coś nie zostało do końca przemyślane i dziwi to w przypadku takich postaci jak Shagrath czy Athera.

ocena 4,5/10

new 6.11.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL

"Only The Strong Survive!"

Odpowiedz
#5
Chrome Division - One Last Ride  (2018)

[Obrazek: R-12823734-1542646418-2499.jpeg.jpg]

Tracklista:
1. Return from the Wastelands 00:40
2. So Fragile 03:40
3. Walk Away in Shame 03:49
4. Back in Town 03:55
5. You Are Dead to Me 04:36
6. The Call 04:24
7. I'm on Fire Tonight 04:00
8. Staying Until the End 03:24
9. This One Is Wild 04:18
10. One Last Ride 03:52
11.We Drink 04:15
12.Towards the Unknown 01:48
13.Esta noche va a quemar 04:00

Rok wydania: 2018
Gatunek: Heavy Metal/Black'n'Roll/Southern metal
Kraj: Norwegia

Skład zespołu:
Eddie Guz  (Edwin Pinilla Gustoff ) - śpiew
Shagrath (Stian Tomt Thoresen) - gitara, gitara basowa
Damage Karlsen (Kjell Karlsen) - gitara, gitara basowa
Tony White (Tony Kirkemo) - perkusja
 

Listopad 2018. Gdzieś na pustynnej drodze niedaleko granicy z Meksykiem, w przydrożnym barze gra CHROME DIVISION, ponownie z Eddie Guzem...
We Drink...
Muzyka dobiega z rogu sali, głośna, ale nienatarczywa. Rokendrol drogi, południowe akcenty southern, czasem duch Lemmy'ego gdzieś pomyka w tle na harley'u...
We Drink...
Grają gładko, grają pewnie,nie zmuszając do rzucania butelkami w So Fragile, w Walk Away in Shame, w Back in Town...
Zmęczone dziewczyny lekko kołyszą biodrami w rytm, poszukując okazji.
We Drink...
Kolejne piwo, kolejna tequilla... You Are Dead to Me nie podoba się - "Zagrajcie coś innego do cholery! Coś naszego!"
The Call
Nie! Tylko nie groove! We Drink! I'm on Fire Tonight. OK, Może być. Dziewczyny zaczęły ruszać się nieco szybciej, gdzie ktoś wpadł pod stół... Barman! Następna kolejka!
We Drink... Staying Until the End.... Tak, trochę naszego southern metalu. Piwo smakuje lepiej, pociemniało od papierosowego dymu, ale Eddiemu to nie przeszkadza. On i tak ma przepalony głos...
This One Is Wild Co to ma być?! "Dobra zaraz zagrają coś innego" - mówi barman i podchodzi do sceny wymieniając uwagi z Shagrathem ściszonym głosem. One Last Ride. No wreszcie! Niektórzy przypominają sobie, że pora ruszać przed siebie. Bar powoli pustoszeje a dziewczyny są zawiedzione...
We Drink... Może tylko po to jesteśmy i po to, by posłuchać We Drink? Grajcie to jeszcze raz i jeszcze raz...
Gasną powoli światła. Zamykamy. A na was czeka Wasteland. Długa daleka droga. Zamykamy.
Zespół jeszcze zostaje, gdy barman i meksykańskie sprzątaczki uprzątają znaki nocy.
To dla nich jest Esta noche va a quemar.
A potem wstaje świt.

ocena: 6,9/10

new 24.11.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL

"Only The Strong Survive!"

Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości