Devious Mine
#1
Devious Mine - Exilium (2018)

[Obrazek: R-12399159-1534495441-8883.jpeg.jpg]

tracklista:
1.Lux Primo Die 01:35
2.Queen of Superbia 04:32
3.Beyond the Darkness 04:38
4.Soldier of the Noble War 03:34
5.One Way Love 03:48
6.Struggle of Hope 04:43
7.The Last Hope 04:42
8.Shine 04:02
9.Love Keep Us Together 03:42

rok wydania: 2018
gatunek: melodic power metal
kraj: Włochy

skład zespołu:
Alberto Ambrogiani (Cash) - śpiew
Luca Biccari (Bicca) - gitara
Luca Lucertini (Led) - gitara basowa
Lorenzo Aliventiti  - perkusja
Matteo Di Palma (Il Met) - instrumenty klawiszowe


Kolejny debiut z Włoch  kategorii power metal. Tym razem jest DEVIOUS MINE  z miasta Pesaro założony w roku 2006.
Grupa przeszła przez ten czas liczne zmiany w składzie i na pierwszym LP zagrało tylko dwóch członków oryginalnego składu - Led i Cash. Album został wydany przez Underground Symphony w lipcu.

Power metal z Włoch niejedno ma imię. To, co gra ten zespół, to skrzyżowanie KALEDON z HIGHLORD i HEIMDALL. Typowe bardzo granie  w średnich tempach, z w miarę rozległymi klawiszami na planie drugim, z w miarę epickimi klimatami i tematami i minimalną dawką progresywnych patentów. Wszystko to jest zrobione według ścisłej receptury, ale składniki są zupełnie niezłe. Cash to solidny wokalista o dramatycznym głosie, który ma głos dosyć wysoki, a jednocześnie nie ucieka w wysokie bezsensowne zaśpiewy. Bardzo dobrze zaprezentował się pod tym względem w songu One Way Love. Klawisze Il Meta nie są ani zbytnio dyskotekowe, ani szczególnie tandetne, gitara zaś chodzi całkiem przyjemnie w stylu późnego (na szczęście!) HEIMDALL. Niezbyt złożone aranżacje minimalnie mrocznych numerów Queen of Superbia i Beyond the Darkness pokazują, że można w Soldier of the Noble War prostymi środkami zagrać melodic power metal we włoskiej odmianie bez "flower" i bez "happy" oraz bez rozwlekłych fragmentów instrumentalnych, zazwyczaj nic nie wnoszących poza nieudanymi korespondencyjnymi próbami konkurowania z LABYRINTH. Spora nuta bujającej włoskiej przebojowości jest  w szybkim bezpretensjonalnym Shine. Fajne solo, świetny refren, trochę cienia i nieco RHAPSODY. Najlepszy numer na płycie obok umieszczonego na końcu Love Keep Us Together, pełnego emocji i ciętych melodyjnych riffów. Trochę ten schematyzm jest tu zbyt ostrożny. Wyjście poza niego w bardzo udanej kompozycji The Last Hope wskazuje, że ten zespół ma potencjał w tworzeniu może nie porywającego, ale solidnego rycerskiego europower metalu. Nawet flowerowy początek Struggle of Hope jest mylący. Grają bardziej uroczyście, bardziej epicko, bardziej męsko.

Oczywiście grają tak, jak pozwalają im reguły konwencji i ich umiejętności, ogólne średnie lub nieujawnione. Gitarzysta niezbyt tu wiele pokazuje rzeczy naprawdę ciekawych i z instrumentalistów można na pierwszy plan wysunąć całkiem sprawnego w ramach stylistyki perkusistę Lorenzo Aliventiti.  Produkcja minimalnie poniżej oczekiwań. O ile perkusja jest doskonała w tych syczących blachach i niezbyt ciężkich bębnach to gitara i gitara basowa nie są już tak wyraziste. Co do klawiszy, wpasowanie jest idealne jak włoskie potrzeby i oczekiwania, podobnie jak ustawienie wokalisty we wszystkich planach.
Ogólnie mówiąc standardowy i sztampowy produkt dla wytwórni Underground Symphony. Lepszy od tego prezentowały zespoły wymienione jak inspiracje, z naprawdę godnym wyróżnienia frontmanem Alberto Ambrogiani, którego aż chciałoby się usłyszeć w nieco trudniejszym wykonawczo repertuarze.
Przyjazny i przyjemny melodic power metal z Włoch, o co od jakiegoś czasu coraz trudniej.


ocena 7,8/10

new 30.07.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL

"Only The Strong Survive!"

Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości