Black Corsair

[Memorius]

Black Corsair - Seven Seas (2019)

tracklista:

1.Tyrs Horn 01:13

2.Northmen's Way 05:29

3.Black Corsair 06:55

4.Flying Dutchman 05:44

5.La chianca amara 01:53

6.Mamma li turchi 04:06

7.Madrugada 01:16

8.Hispaniola 07:38

9.La douce fille 01:12

10.L'olonese 04:52

11.L'audace Marinaio 01:46

12.Partenope 03:32

13.Brothers of the Coast 04:01

14.The Mist of the Damned 01:36

15.Ghost Ship 05:56

rok wydania: 2019

gatunek: symphonic epic power metal

kraj: Włochy

skład zespołu:

Filippo Arancio (Black Corsair) - śpiew

Marika Cordobas (Estella la Hispaniola) - śpiew
Alessio Lombardi (Joao el Medio Sangre) - gitara

Davide Cristofoli (Il Marchese) - instrumenty klawiszowe, gitara basowa

Salvatore Amato (The Saver)- perkusja

Alessandro Limanov Yague (Yaghe) - flet, śpiew

BLACK CORSAIR to grupa z Turynu założona w roku 2015, która debiutuje w tym roku we wrześniu, w barwach niedużej lokalnej wytwórni Ænima Recordings. Jest to drugi obok NIB zespół, w którym śpiewa Filippo Arancio po odejściu z SOUND STORM w 2014.

Ekipa Czarnego Korsarza w konceptualnym albumie zabiera słuchacza na kolejną pełną przygód podróż żaglowcem po morzach i oceanach, oprawiając wszystko w ramy monumentalnej "cinema" symfoniki i ubarwiając fletem oraz bardzo dobrym backing wokalem żeńskim. Są tu także chwyty, które można określić jako zapożyczone chociażby od WUTHERING HEIGHT z "Salt" i to taki pokładowy morski folklor marynarski, zaznaczony jednak na tyle ostrożnie, że nie można nazwać BLACK CORSAIR włoskim ALESTORM z monumentalnymi orkiestracjami, ale można uznać za swojego rodzaju wygładzony włoski odpowiednik "Salt". Jest to na pewno metal piracki, ale fani RUNNING WILD czy BLAZON STONE nie znajdą tu tej dynamiki, której by mogli oczekiwać i jest raczej patetycznie niż dynamicznie, co podkreśla dostojny i bardzo dobry śpiew.
Gitarowe granie, to power metal raczej trywialny i mało finezyjny, trochę tu prostej łupaniny (Mamma li turchi) , ale symfonizacje są wyśmienite i gdy melodia jest do tego dostatecznie heroiczna  jak w Northmen's Way i Black Corsair.

Nie mogło zabraknąć oczywiście i po raz kolejny przedstawionej legendy o Latającym Holendrze i jest w tym pewna epickość, ale mało porywająca. Centralnym punktem albumu jest Hispaniola, po części  zbudowana o motywy muzyki iberyjskiej i po części oparta na sposobie narracji i aranżacjach w stylu hiszpańskiego NIVAIRA. Dobry refren, udana melodia w spokojnym rytmie, ale akurat to by się przydało więcej tej "cinema" symfoniki", która tak dobrze im wychodzi.

BLACK CORSAIR próbuje wydobywać epicki klimat w L'olonese i w Brothers of the Coast, ale jednak zabrakło tu pomysłu na faktycznie porywające melodie. Finał w postaci Ghost Ship, kompozycji dynamicznej i posępnej dobry, ale jednak pozostawia niedosyt. Tu trzeba było dać więcej monumentalizmu, a nie łagodzonych wokalem żeńskim partii refrenu.

Na płycie są także stanowiące interludia folkowe miniatury z wokalem żeńskim, fletem i akustyczną gitarą, które jednak wnoszą tu mało ( w tym La chianca amara, Madrugada, L'audace Marinaio). Dobrze zrobiony został z tego typu utworów Partenope z gitarą akustyczną, łagodny i balladowy.

Gra gitarzysty Alessio Lombardi jest solidna, ale tylko. Niczym się tu nie wyróżnia, ale może to także wina niespecjalnie ustawionej jego gitary, której ewidentnie brakuje mocy i soczystości. Za to na pewno za klawisze należą się brawa i to najmocniejszy punkt tej płyty. Wokalnie Filippo Arancio bardziej epicki niż w SOUND STORM, ale chyba technicznie to mały krok w tył jednak... ale ciekawiej niż w NIB. Produkcja jest nieco poniżej oczekiwań i sposobu realizacji płyt z podobną muzyką, poza wyśmienicie zrobionymi klawiszami Davide Cristofoli (ostatnio także w HIGHLORD).

Bardzo dobry, wciągający początek płyty, potem jest raz lepiej, raz gorzej. Dobra płyta, ale przeżyta morska przygoda jest średnio kolorowa i niezbyt ekscytująca.

ocena: 7,1/10

new 30.09.2019