Spośród amerykańskich zespołów grających w latach 80 tych tradycyjny christian heavy metal warto przypomnieć BLOODGOOD, który swoją nazwę wziął od nazwiska założyciela basisty Bloodgooda. Grupa prezentowana muzykę nieco opartą o wzory brytyjskiej szkoły heavy metalu tego okresu, dynamiczną i ciekawą wykonawczo, odległą od stadionowego grania zespołów amerykańskich. Spośród grup zaliczanych do kręgu christian metalu w tym czasie był to chyba zespół najlepszy skutecznie rywalizujący z BARREN CROSS i STRYPER. Zadebiutowała w roku 1986 s/t albumem wydanym przez Frontline Records.

"Bloodgood" - choć bardzo melodyjny jest trochę surowy w wykonaniu. Mamy tu bardzo wysunięty bas Bloodgooda, prowadzący linię melodyczną podobnie jak to robił Shelley w BUDGIE. Perkusja jest tu bardzo głośna i do niej należy utrzymywanie całej rytmiki. Wokalnie ten LP jest rozegrany przez Carlsona po mistrzowsku. Zmienny zróżnicowany śpiew - od niskich, twardych zaśpiewów do wysokich, bez cienia fałszu - wręcz strzelistych powiedziałbym, co przeważnie się ujawnia w refrenach. Melodie są znakomite i świeże - od tej w zwrotkach „Accept The Lamb” już poczynając. ”Stand In The Light” ma z kolei wybijający się refren, jeden z najlepszych w christian metalu - oczywiście prosty i przeznaczony do wspólnego śpiewania z publicznością na koncertach. „Anguish And Pain” zdecydowanie powermetalowy i to na najwyższym poziomie, a to jak zaśpiewane zostało "paaaain" w końcówce przed solem przyprawia o ciary. Kompozycja „Awake!” z maidenowskim riffem na początku przeradza się w utwór pełen emocji w części drugiej i stanowi ozdobę tej płyty. Podobnie wielkie emocje wywołuje wolniejszy „What's Following The Grave” wysmakowany i dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Wokalnie Carson po prostu tu niszczy i tyle.
”Killing The Beast” to małe powermetalowe arcydzieło, wykonane zadziornie i z polotem, a refren przeszedł do kanonu gatunku. Na koniec mocny akcent w postaci krótkiego „Black Snake”.
To jedyny udany utwór autorstwa samego Bloodgooda na tym LP, bo niestety „Soldier Of Peace” i „You Lose” poziomem odstają znacznie od reszty, nawet od dobrego, a niewymienionego wcześniej dynamicznego „Demon On The Run” .

Udane sola gitarowe to ozdoba płyty, gdzie gitarzysta gra z niezachwianym przekonaniem. muzyka odległa od taniej melodii i efekciarstwa w pewnym sensie zaprzeczenie stadionowego rock/metalu, jaki w tym czasie był w USA na fali wznoszącej. Album cieszył się dużym powodzeniem i wytwórnia Frontline wydala jeszcze dwie płyty tego zespołu w latach 80tych.

Drugi album tego christian metalowego bandu z Seattle wydany przez Frontline Records różni się dosyć poważnie od debiutu.

Pojawił się nowy perkusista Mark Welling lepszy technicznie od poprzednika, a bas został cofnięty i wraca do bezpośredniej współpracy z perkusistą. Jest też gęściejszy. Gitara ma bardziej surowe brzmienie, a sola są bardziej agresywne. Wokalnie nadal znakomicie i tu zmian nie ma, no może poza pewnym ograniczeniem wysokich partii.
Tak czy inaczej, jest najlepsza płyta christian metalowa w tradycyjnym heavy, jaką znam. Pełen patosu i wiary „Vagrant People” jest przykładem tego nowego podejścia do muzyki BLOODGOOD. „Self-Destruction” surowy i spięty jak klamrami doskonałymi partiami perkusji to numer nietypowy, a jednocześnie bardzo się tu wyróżniający. ”Alone In Suicide” pełen dramatyzmu ma świetną melodię, podobnie jak odmiennie zaśpiewany „Heartbeat (Of The City)”. W „Eat The Flesh” zapada w pamięć najlepsze na płycie solo. „Holy Fire” to znów powermetalowa energia w bardzo melodyjnej oprawie. Ciężki, mroczny i wręcz demoniczny „Crucify” pokazuje, że i ciemna strona nie jest zespołowi obca - tym bardziej utwór ten robi tu wrażenie. ”The Messiah” to jeden z najbardziej znanych i według mnie najlepszy z christian metalowych hymnów - kanon gatunku. STRYPER takich kompozycji jednak nie stworzył.  Potknięcie w postaci „Live Wire” na koniec nieco psuje efekt ogólny. Nie szkodzi.

Rzecz godna polecenia. Niestety ostatni taki udany album zespołu, który niebawem zaczął wchodzić w muzyczne obszary zarezerwowane dla bardziej "przebojowo" melodyjnych zespołów amerykańskich i konkurencji tej nie wytrzymał. W roku 1994 został rozwiązany, jednak w 2002 reaktywowany z inicjatywy Bloodogooda i Lesa Carlsena.