Zespół powstał w 2014 roku i założony został przez braci, Satoshi i Daichi, z początku pod nazwą Hidden Christian. Skład został uzupełniony o wokalistę i basistę i od tamtej pory zmieniło się niewiele, poza nazwą, która została zmieniona w 2017 roku na Black Sweet i udział Yuhki jako producenta.

 

Debiut to była muzyka niezbyt ambitna z kręgów melodic metal z lekkim, heavy metalowym zacięciem i tutaj jest coś podobnego, choć nie do końca.

Niby jest melodic, niby jest metal, ale jest i przesłodzony j-rock.

Zaangażowanie Yuhki słychać, bo coś z melodic metalowej wersji Galneryus jest w The Lights i nawet nie jest to przesłodzone, z całkiem niezłymi solami i wyraźnie zaznaczonym refrenem.

W otwierającym to wszystko We Go chyba tego zabrakło, bo to coś jak odciążone Anthem, przemieszane z Galneryus z dwóch epok. Nie brzmi to źle, ale strasznie schematycznie i taka jest właśnie cała płyta.

Jest tutaj kilka dobrych pomysłów, jak wyluzowane gitarowe wtrącenia w Break and Remake z pewnie zaśpiewanym refrenem, gorszą częścią jednak jest umiejscowienie w tym wszystkim wokali – filtr kompletnie niepotrzebny na początku, tym bardziej, że Masashi Washizuka nie śpiewa tak źle. Trim Away to typowa japońszczyzna i taki kawałek mógł powstać tylko tam. Refleksja i ciepło razem, bardzo ładne tło i Washizuka zabiera nas we wspaniałą podróż.

Może nie jest to szorstki, twardy i dumny heavy czy power metal, ale melodic metal zagrany z wyczuciem i klasą. Takie utwory są często bardzo przesłodzone i siłowe, jednak nie tutaj. Co nie zmienia faktu, że jest tu typowo japońskie wykonanie, co nie każdemu może odpowiadać.

Po tej kompozycji bywa już różnie.

O ile jeszcze Walk In the Rain słucha się przyjemnie, tak Leader of My Life to raczej mętny, zmetalizowany j-rock z nienajgorszym solem, z kolei Prisoner of Love niezły, ale przesłodzony i daleko mu do Seven Seas, które niestety prawdziwej szansy nigdy nie dostało. Trigger to granie poprawne, z kolei Dear My Friend… to jest właśnie stereotyp Japonii i jest to muzyka z tego kraju w najgorszym wydaniu, bo jest nie tylko typowy słodzik japoński, ale i okcydentalizacja dla tłumów młodzieży zachodniej. Jest nawet klaskanie. Po prostu brzmi to okropnie i wzbudza ogromny niesmak.

Na zakończenie melodic power bez historii We Are One, z którego niewiele się pamięta.

 

Solidna i miękka produkcja, ale kiedy trzeba selektywna, dobrze dobrana do muzyki i praca została dobrze wykonana. Gitarowo, kiedy gitarzyści mogą zaszaleć jest całkiem nieźle, ale słychać, że gatunkowe ramy bardzo ich ograniczają i muszą się hamować. Sekcja rytmiczna niezła, ale to raczej poziom poprawny bez większych fajerwerków.

Masashi Washizuka to niezły wokalista i słucha się go bardzo dobrze, chociaż nie ratuje on kompozycji słabych i tam brzmi bardzo blado.

Muzycznie nie jest to złe i wykonanie jest całkiem niezłe, ale momentami kompozycje zakrawają o kompletną kompromitację i żenadę.

To dobra płyta, ale kolejna do stosu z Japonii, po części z najgorszymi jej elementami.