RUINTHRONE istnieje od 2008 roku i w bólach zaprezentował swój debiut w 2013 roku nakładem Buil2Kill Records. Urban Ubris żadnej sensacji nie wywołało, bo był to album z poprawną muzyką, której głównym fundamentem było BLIND GUARDIAN, może nawet PERSUADER, bo jednak nie zawsze to było takie grzeczne. Przyozdobione to było włoskim wykonaniem, dopracowanym w planach klawiszowych i symfonicznych, ale zabrakło dobrych melodii.

Zespół zamilkł na długo i powraca po 10 latach milczenia drugim albumem, o którego wydanie zadbała wytwórnia Rockshots Records.

RUINTHRONE tym razem gra inaczej i po sympatycznym, choć niewiele wnoszącym wstępie Prologue atakują bardzo ostro i zdecydowanie The Dreamweaver. Coś w tym jest z PERSUADER, ale jest on wypaczony elementami z różnych gatunków i to jest mieszanka trudna, wymagająca dużo cierpliwości. Refren przeciętny, tak jak breakdowny, których w SOILWORK czy DARK TRANQUILLITY słyszało się wiele. Zmienił się Edoardo Gregni bardzo, śpiewa agresywniej i mocniej, jest dopasowany do muzyki, ale jego głos nie zawsze pasuje i momentami brzmi to bardziej, jakby chciał śpiewać w LONEWOLF albo ALESTORM. Męczy, to słychać w kompletnie niezdecydowanym I Am the Night, w którym BLIND GUARDIAN spotyka GRAVE DIGGER. Można grać mocniej, ale też potrzeba jakiejś konkretnej melodii i refrenu, a tutaj mimo pokrętności trudno doszukiwać się oryginalności czy czegoś świeżego. KALEDON w 2022 roku wypadł w takim repertuarze znacznie lepiej. To jest po prostu poprawne.

O dziwo BLIND GUARDIAN jest i Earendil w tym stylu wypada stosunkowo nieźle, bo Ed Die nie wyje i znacznie lepiej sprawdzają się w takim spokojniejszym, stonowanym repertuarze. Lepiej rozplanowane, melodia może rozkwitnąć i jest bardzo dobrze zaznaczona.

The Past Is yet to Come i In Penumbra są do siebie dość podobne i dzielą te same wady. Niepotrzebnie długie, ale tło symfoniczne jest godne uznania i nawiązują tutaj do BLIND GUARDIAN lat 90., który w ostatnich latach wydaje się być w modzie.

The Eldest to ponownie nawiązanie do BLIND GUARDIAN w wersji bardziej progressive i ostrzejszej i muszę przyznać, że jest w tym coś, co przykuwa uwagę i jak przekuwają chaos w coś, co jednak ma sens. Blessed by Loneliness to BLIND GUARDIAN ostatnich lat, ale ze znacznie bogatszymi i mocniej zaznaczonymi orkiestracjami i te zdecydowanie są na plus. Najlepszy na albumie jest jednak Blessed by Loneliness, typowo teutoński i tutaj jest jeden z niewielu momentów, gdzie Włochy są najbardziej słyszalne.

For Those Who Remain to punkt kulminacyjny, ale nie dzieje się tutaj zbyt wiele i jest to raczej typowe, niepotrzebnie rozwleczone, ale obligatoryjne zakończenie takiego albumu.

Nicolò De Maria na gitarze zagrał tu sam i słychać, że zabrakło drugiego gitarzysty i nie bez powodu w BLIND GUARDIAN jest duet. Momentami od strony gitarowej jest bardzo skromnie i stara się to nadrabiać bardzo energiczna sekcja rytmiczna i klawiszowiec, ale szkoda, że Giorgio Mannucci tak rzadko wchodzi tutaj w dialog z gitarą.

Giuseppe Orlando to profesjonalista i postawił na sound selektywny z wyeksponowaną sekcją rytmiczną i produkcja to najbardziej włoski element z całego albumu. Takiego rozplanowania nie ma nigdzie indziej.

RUINTHRONE zagrało dobry, ale raczej przewidywalny album, skierowany do konkretnego odbiorcy, czyli osób, które zawsze chciały BLIND GUARDIAN usłyszeć w agresywniejszej i bardziej progresywnej wersji.

Na pewno jest to ciekawsze od debiutu, a to już coś.

Ocena: 7/10