IDOL THRONE ze stanu Indiana założony został w 2018 roku przez dwóch gitarzystów, Jasona Schultza z ekstremalnego WRAITH oraz Martina Bowmana, który ma doświadczenie w progressive metalu.

Działalność grupy rozpoczęła się wraz z pozyskaniem wokalisty Jake Quintanilla w 2020 roku, z którym nagrali materiał promocyjny dla wytwórni i recenzentów. Materiał został dobrze przyjęty i grupie udało się podpisać kontrakt z amerykańskim Stormspell Records, które wydało debiut 12 lipca 2022 roku.

Materiał został skomponowany w lwiej części przez gitarzystów i zdecydowanie to słychać we wszystkich kompozycjach, gdzie duży nacisk położono na ozdobniki i skomplikowane, techniczne sola o różnych inspiracjach, od tradycyjnego power po thrash metal. Szczególnie w inspiracje można wpisać duet Holt/Hunolt, te sola są ostre, dialogi czyste, jednocześnie bardzo melodyjne.

Atmosfera USPM i thrash metalu końcówki lat 80. i początku 90. jest oczywista od pierwszych taktów i o ile A Tale Untold może kojarzyć się z TWISTED TOWER DIRE, tak już Unholy Warrior w swoich inspiracjach sięga do HEATHEN oraz CYCLONE TEMPLE w swojej lekkiej i dobrze nakreślonej melodii. Podobnie jest w The Labyrinth. Ciekawie prezentuje się tutaj White Wolf, w którym jest coś z TWISTED TOWER DIRE, ale i element europejski w kontrastowym, delikatnym refrenie. Coś z DIAMOND HEAD, SATAN oraz OMEN jest obecne w bardzo dobrym Power and Control.

W Sacred Fire można by się doszukiwać debiutu PARIAH, zabrakło tutaj jednak wyrazistego refrenu i to jest problem części kompozycji, w których postawiono bardziej na ozdobniki gitarowe niż refreny. Kiepsko prezentuje się przeciągający się refren Crown of Fools, w którym melodia jest równie mało interesująca. To prowadzi do Last Full Measure, utworu instrumentalnego trwającego prawie osiem minut, a z którego niestety bardzo mało wynika i to jest uwypuklenie problemu tego LP. 

Melodia jest niezapamiętywalna, sola może i dobre, ale jakoś giną w tej muzycznej poprawności. Takie kompozycje muszą mieć bardzo dobry motyw przewodni, aby utrzymać uwagę słuchacza i mógłbym tu przywoływać albumy z power metalem, ale że to power thrash, to łatwym przykładem dobrego utworu instrumentalnego są Guitarmony oraz A Fine Red Mist HEATHEN. Oba miażdżą nie tylko znakomicie wykonanymi solami gitarowymi, ale i melodiami, które szybko wpadają w ucho. Bardziej heavy metalowy, mroczny Raven's Blade w stylu FORBIDDEN lat 1988-1990 jest ciekawy, podobnie może kojarzyć się tytułowy The Sibylline Age, chociaż tutaj nie brakuje też HEATHEN i WATCHTOWER.

Brzmienie zostało wykonane w Europie, mix w Austrii przez Lukasa Rotha, a mastering w Niemczech przez uznanego Victora Bullok. Mastering nie budzi zastrzeżeń, miał to być sound vintage inspirowany power thrashem schyłku lat 80. i taki też jest, jednak na minus jest mix, ponieważ bas jest tutaj niemal niesłyszalny, a szkoda, bo zagrał utalentowany Alex Barrios, a na albumach z tego okresu bas był często doskonały.

Dobrze to zostało zaśpiewane, znakomicie zagrane i poza gitarzystami bohaterem jest tutaj Aaron Grove, który gra z mocą bomby atomowej i nie boi się użyć talerzy.

Przyzwoity debiut w gatunku obecnie niemal zdominowanym przez neothrash bez historii, któremu zabrakło niewiele do uznania za bardzo dobry.

Po dobrze przyjętym debiucie i wzbogaceniu składu o basistę Trevora Kuta, Stormspell Records wyznacza premierę drugiego albumu na 31 maja 2024 roku.

Poprzednio w IDOL THRONE brakowało momentami melodii, dlatego prawdopodobnie tym razem jest więcej inspiracji Europą, podobnie jak to robi JUDICATOR, chociaż nie brakuje też tutaj bardziej heroicznego heavy metalu, jak w King Among Jackals, gdzie ma okazję zaprezentować się Jake Quintanilla z bardziej pozytywnej strony, do tego więcej jest tutaj melodii. Poza HEATHEN, są tutaj też inspiracje ANGELUS APATRIDA w rozpoczynającym album Ecliptykon, który prezentuje się bardzo dobrze. Więcej jest na tym LP zwolnień, melodie zostały znacznie lepiej wyeksponowane, a sola gitarowe są nawet lepsze niż na debiucie. Ecliptykon postawił na EXODUSową formę i ozdobniki gitarowe są rozłożone na całą kompozycję.

Covenant of the Immortal przypomina bardziej grupy europower metalowe, w którym jest coś ze SNAKEYES. Petrified przypomina nagrania brytyjskiego SHRAPNEL, ostatnie nagrania FLOTSAM & JETSOME i HEATHEN, dużo w tym mocy i pewności siebie. Na tym LP wyczuwa się pewną niepewność co gatunku i King Among Jackals to nie jedyna odstająca od całości kompozycja. A Clarion Call, w którym krzyżuje się BLIND GUARDIAN z JUDICATOR z IRON MAIDEN to połączenie bardzo dziwne prezentuje się bardzo przeciętnie i utwory w tym klimacie lepiej wyszły na debiucie BY FIRE & SWORD. Falconer's Cry jako instrumentalna kompozycja to zdecydowana poprawa względem albumu poprzedniego, instrumenty klawiszowe są bardziej wyeksponowane, solą są cieplejsze i mają w sobie większy ładunek emocji, coś z DARK EMPIRE i jest to zakończenie udane, chociaż mogło być lepiej, ponieważ chwilami to jest progressive thrash nieco bez treści.

Znakomity jest za to System Simulacrum w neothrashowym sosie ostatniego HEATHEN z inspiracjami EXODUS oraz SUICIDAL ANGELS z ciekawymi ornamentacjami gitarowymi.

Brzmienie tym razem zostało wykonane w USA w całości przez Pete'a Grossmanna i postawił on na obecnie modny sharp and clear inspirowany Andy Sneapem. Pasuje do całości, jednocześnie jednak brakuje tutaj własnej tożsamości i brzmi to jak wiele innych płyt.

To zgrany zespół, sekcja rytmiczna tak jak poprzednio mocna i szybka z lepiej słyszalnym, choć nie tak interesującym basem i Kuta odszedł w tym roku z zespołu. Schultz i Bowman niszczą w duetach i co do tego zaskoczenia nie ma żadnych wątpliwości, a Quintanilla prezentuje się lepiej niż na debiucie i ma większe pole do popisu.