Leonel Silva to wszechstronny wokalista, który eksperymentów się nie boi i w 2020 roku dołączył do grupy MEMENTO, w której skład wchodzą muzycy z dorobkiem i doświadczeniem.

To projekt studyjny, który nie miał wielkiego wsparcia marketingowego i 20 marca 2023 roku debiut został wydany przez portugalską wytwórnię Independent Records.

Doom metal jest tutaj w formie podobnej do tej, co w SOLITUDE AETURNUS oraz MEMENTO MORI, gdzie on był podstawą, ale grupa nie bała się przyspieszeń. Tutaj dochodzą jeszcze delikatne ciągoty progressive metalowe w sposobie prowadzenia kompozycji, bez przesadnych smętów i kombinacji. Tutaj melodie są ważne i są należycie wyeksponowane w każdej kompozycji, ale gwiazdą jest tutaj bez wątpienia Leonel Silva, który jak zwykle jest w znakomitej dyspozycji wokalnej, znakomicie odnajduje się w doom metalowej, tradycyjnej stylistyca, jak we wstępie Dried Body • Anima Corpus Aridum, gdzie dawkuje melancholię i którego klimat mroku jest odpowiednio dawkowany. Do tego ładne zakończenie w stylu SATURNUS.

Od strony kompozycyjnej to jest wyrównany LP, twardo trzymający się obranego kierunku w bardzo dobrym, rozpędzonym Home of the Lost Souls • Domum Deperditarum Animarum z zagrywkami z TIMESCALE po kończący główną zawartość Opaque Skies • Opacum Caelum, gdzie unosi się klimat MEMENTO MORI. Ten element progressive jest wprowadzany oszczędnie, aby nie zniszczyć doom metalowej otoczki i jest to dobrze wyważone w Dark Side of My Heart • Tenebrosum Cordis. Najwięcej progressive metalu jest w A Storm in My Mind • Tempestas in Animo. Moim zdaniem sprawdzają się najlepiej, kiedy podpatrują SOLITUDE AETURNUS jak w Forgotten Spirit • Oblitus Spiritus, otwieraczu oraz Opaque Skies • Opacum Caelum.

Po Outro jest bonus Sanctuary • Sanctuarium (Sanctuary's tribute), który jest coverem "Sanctuary" z debiutu i tutaj jeden raz Leonel Silva śpiewa bardzo manierycznie i sztucznie, samo wykonanie też nie robi wrażenia.

Co do wykonania całości, to wszyscy zagrali bardzo dobrze, Paulo Pereira to biegły gitarzysta i jego sola potrafią być interesujące, tak jak masywne i kruszące riffy, bas w jego wykonaniu jest niezły, ale słychać, że większą uwagę poświęcono gitarze. Znakomicie gra Augusto Peixoto i to jest gra pełna pewności siebie i energii. Nuno Filipe jest niezły, ale jego tła są bardzo subtelne, gra może nawet za bardzo wycofana i chciałoby się chwilami, aby refreny były bardziej bogate.

Ciekawy debiut z Portugalii w gatunku, w którym dzieje się coraz mniej.