Asterise

[SteelHammer]

Asterise - Two Worlds (2022)



Tracklista:
1. Intro 02:07     
2. High Above the Horizon 04:13     
3. Eternal Flame 07:52     
4. Frozen Lake 05:29     
5. Promised Land 08:16     
6. Falling Stars 07:49     
7. Masked Parade 07:49     
8. Top of the World 05:44     
9. Funeral of Souls 02:47

Rok wydania: 2022

Gatunek: Power Metal
Kraj: Polska/Grecja

Skład:
Bartłomiej Mężyński - gitara, bas
Sławomir Siwak - perkusja
Dionysis Maniatakos - instrumenty klawiszowe

Gościnnie:
Tristan Harders - śpiew
Arnaud Ménard - śpiew
Katharina Stahl - śpiew

Pomysł na ASTERISE pojawił się w 2018 roku i grupa została stworzona przez Bartłomieja Mężyńskiego, który jest głównym kompozytorem, i klawiszowca Dionysisa Maniatakosa.

Materiał powstawał długo, ale w końcu ukazał się w grudniu 2022 roku nakładem wytwórni Inverse Records.

Granie power metalu w Polsce to idea szczytna i godna pochwały, bo mało jest zespołów w tym gatunku wartościowych, ale na tym raczej pochwały się niestety kończą. Może na uznanie zasługuje warstwa liryczna i sama idea, ale muzyka to nie książka, a idea nie nadrobi melodii.

Nie można tutaj mówić o przeroście formy nad treścią, bo niestety muzyka, jak wiele projektów internetowych i międzynarodowych, formy nie ma żadnej i trudno tutaj mówić o tożsamości. Zaskakuje obecność od lat nieudzielającego się Arnauda Ménarda z ALKEMYST i śpiewa tutaj dobrze, ale wątpliwości mam co do Tristana Hardersa. Na pewno zaśpiewał najlepiej, jak mógł, ale to nie jest ten Harders z ostatniego TERRA ATLANTICA i nie czuć tu takiego zaangażowania.

Momentami jest to muzyka progresywna z odcieniami ALKEMYST, które są przykryte prostotą AVANTASIA jak Promised Land, ale zabrakło tutaj warsztatu i francuskiego wyrafinowania, złożoności i aranżacji dalszych planów. Jest prosty power metal STRATOVARIUS Falling Stars, ale brzmi to jakoś anemicznie i nie tak żywiołowo, zachowawczo i bardziej to przypomina czasy nieudanych i mało atrakcyjnych dwóch części Elements. Tylko High Above prezentuje poziom przyzwoity, bo jest zagrany bardziej energicznie i w stylu dostosowanym do TERRA ATLANTICA i tutaj greckie, niemal stoickie aranżacje Dionysisa Maniatakosa pasują, tworząc przyjemny, chłodny i tęskny klimat. W pozostałych kompozycjach ten spokój planu klawiszowego wsysa całą energię niczym czarna dziura i nawet, kiedy chcą zagrać coś cieplej i romantyczniej, to wychodzi Masked Parade, które jest za delikatne jak na potężną moc z Grecji albo Cypru w stylu WINTER'S VERGE, ale za ostre dla fanów Unia SONATA ARCTICA.

Przykładem braku zgrania jest kończący album Top of the World, gdzie gitara gra swoje w stylu STRATOVARIUS, sekcja swoje, a plan klawiszowy próbuje imitować SONATA ARCTICA, przy niepotrzebnie agresywnym śpiewie wokalisty. Solo klawiszowe w tych aranżacjach budzi skrajne uczucie. Jest dobre, ale nie do tego typu muzyki.

Autorem brzmienia jest Tristan Harders i postawił na brzmienie bardzo suche, eksponujące mocną perkusję i chłód planu klawiszowego, które przytłumiają gitarę i jest to sound niestety męczący, który nie podkreśla tutaj niczego.

Zagrane to wszystko zostało dobrze, ale do takiej muzyki gitara jest zbyt mało skandynawska w popisach i trudno mówić  tutaj o wyczynach wartych odnotowania, tak jak o grze Sławomira Siwaka. Nie wątpię w jego umiejętności, skoro obraca się w ekstremalnych kręgach, ale zagrane to wszystko zostało bardzo zachowawczo. I to samo można powiedzieć o gościach i Hedlund po zakończeniu FALCONER jakoś w ogóle w świecie metalu nie potrafi się odnaleźć. Chyba zabrakło u muzyków zrozumienia i porozumienia, jak to przy takich projektach już bywa, dlatego to wszystko takie niespójne nawet w obrębie samych kompozycji.

I taki też jest ten album, zachowawczy jak muzyka PATHFINDER i bez zęba jak ostatnie płyty AVANTASIA. Są fani takiej muzyki i dla takich można to polecić.

Ja nie jestem i niestety ASTERISE dołącza do szeregu polskich power metalowych zespołów. Może następnym razem wyjdzie coś ciekawszego. Potrzeba więcej życia, energii, mniej Elements, Unia i AVANTASIA, a więcej Visions i Destiny.

Może w innym składzie. Pozostaje życzyć powodzenia.

Ocena: 5.3/10

SteelHammer

Podziękowania dla wytwórni Inverse Records za udostępnienie materiału.

[SteelHammer]

Asterise - Tale of a Wandering Soul (2024)



Tracklista:
1. Intro 01:09       
2. Twisted Ferryman 05:25     
3. Into Fantasy 05:32
4. Raven 06:26       
5. Wicked Dream 06:16     
6. Drifting into Darkness 07:04       
7. Tale of a Wandering Soul 04:05      
8. Golden Land 03:55      
9. Call of Whispers 01:25      
10. Awaken 07:22      
11. Farewell 05:23

Rok wydania: 2024
Gatunek: Power Metal
Kraj: Polska/Grecja

Skład:
Bartłomiej Mężyński - gitara, bas
Sławomir Siwak - perkusja
Dionysis Maniatakos - instrumenty klawiszowe

Gościnnie:
Sozos Michael - śpiew
Tristan Harders - śpiew
Arnaud Ménard - śpiew
Noah Simmons - śpiew
Garrett Campbell - śpiew
Katharina Stahl - śpiew

Szóstego grudnia 2024 roku, fińska wytwórnia Inverse Records przedstawi drugi album polsko-greckiego projektu ASTERISE.

Pewne lekcje i słuszne wnioski zostały wyciągnięte z debiutu i to słychać już w Twisted Ferryman, opartym na fundamencie STRATOVARIUS. Dynamiczna, energiczna gra sekcji rytmicznej i tym razem należą się pochwały dla Sławomira Siwaka i Bartłomieja Mężyńskiego, którzy dobrze się tutaj dogadują, a bas nie jest zachowawczym przedłużeniem gitary. Co do gitary, to również jest lepiej, ozdobniki neoklasyczne mają tutaj więcej sensu i zagrane są z większym polotem i gracją. Z kolei Dionysis Maniatakos gra w prawdziwie fińskim stylu i mało jest tym razem chłodnej, greckiej ascezy, jest znacznie lepsze wyczucie konwencji, a plany są bogatsze. Trend dobrego fińskiego grania kontynuują w Into Fantasy, tym razem sięgając po inspiracje do SONATA ARCTICA, gdzie Dionysis Maniatakos pokazuje się z jak najbardziej pozytywnej strony. Dobrze grają w szwedzkim Wicked Dream i szkoda jedynie, że niepotrzebnie w drugiej połowie próbują to urozmaicać progressive metalowymi pasażami.

Te ciągoty do progressive metalu i muzyki bardziej nostalgicznej wychodzą im tutaj kiepsko i bez pomysłu, zagrany wolniej Raven jest nudny ze swoją kiepsko wyeksponowaną, przeciętną melodią, tak jak fatalnie wypada ballada Tale of a Wandering Soul. Awaken przypomina Unia i AVANTASIA w najgorszej, rockowej formie, podobnie jak infantylny Golden Land z przesadnie egzaltowanymi zaśpiewami. Ogólnie goście zaśpiewali dobrze i współpraca muzyków jest lepsza niż na debiucie, ale są momenty, kiedy prezentują formę przeciętną, z przerysowanymi, zbyt dramatycznymi wokalami. Drifting into Darkness, który gdyby był poważniej zaśpiewany, byłby całkiem niezłym neoklasycznym killerem, Sozos Michael i Tristan Harders za to raczej nie budzą zastrzeżeń.

Na koniec zaskakują pozytywnie bardzo dobrą balladą Farewell z pięknym śpiewem Katharina Stahl i wysmakowanym solem gitarowym, pełnym uczucia i treści. Jedyny minus to jej zakończenie, które zamiast wykorzystać duet i stworzyć coś bardziej pompatycznego, przechodzi do niepotrzebnej narracji.

W kwestii brzmienia nie ma nic do zarzucenia, bo brzmi to bardzo dobrze i selektywnie z delikatną, wyrazistą gitarą i dobrze ustawioną perkusją oraz metalicznym basem.

Gdyby było mniej AVANTASIA, a więcej takiego grania jak w Twisted Ferryman czy Into Fantasy, to można by było uznać ten LP za dobry, jednak niektóre pomysły są zwyczajnie kiepskie i niepotrzebne.

Poprawę względem debiutu słychać od razu i zespół tutaj stał się bardziej perspektywiczny niż można było sądzić w 2022 roku, co należy docenić. Od dna się odbili, ale jeszcze czeka ich trochę pracy, aby nagrać dobry album. Potencjał jednak bez wątpienia jest.

Ocena: 6.9/10

SteelHammer

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni Inverse Records.