Black Knight

[Memorius]

Black Knight - The Beast Inside (2007)

tracklista:

1.Intro 02:21

2.Like to Ride 06:33

3.Creatures 04:25

4.Dreamer 09:01

5.Screaming 05:17

6.Prisoner 06:41

7.Metal Sonny 05:21

8.Who I Am 08:18

rok wydania: 2007

gatunek: heavy metal

kraj: Holandia

skład zespołu:

Marcel van der Haven - śpiew

Bernie Flapper - gitara

Melvyn Christiaan - gitara

Hans Heider - gitara basowa

Rudolf Plooy - perkusja

Plooy i Heider po odejściu pozostałej części zespołu zebrali nowy skład i grupa działała nadal przygotowując materiał na nowy album, który tym razem został wyprodukowany i wydany przez zespół jako self release w roku 2007.

W stylu zespołu zaszły dosyć spore zmiany i tym razem przedstawił on heavy metal znacznie bliższy stylistyce amerykańskiej z seriami wysokich zaśpiewów Marcela van der Havena, byłego wokalisty heavy metalowej grupy BEHIND BARS, wiekowej, ale praktycznie zupełnie bez sukcesów. Tej Ameryki i nawet USPM jest bardzo dużo w masywnych i ponurych epicko kompozycjach Like to Ride, Prisoner i Creatures, gdzie nawet można wychwycić elementy thrashowe i zapożyczone z death/thrashu. Ogólnie jednak to bardzo powszednio brzmiące utwory. Gitarzyści, którzy zastąpili Tsenga i Visa grają nieźle, ale zdecydowanie nie jest to ten sam poziom. Jest tu także bardzo długi Dreamer, nawiązujący do podobnie rozbudowanych kompozycji z debiutu, ale toporne heavy/thrashowe fundamenty czynią z niej numer tuzinkowy i wtórny. Screamer ma kapitalny główny motyw przewodni, co z tego jednak, skoro poza tym wyziera z tego teutoński prymitywizm. Tu także słychać, jaka różnica klas dzieli ten duet gitarzystów od poprzedniego w partii solowej. Trochę łamańców gitarowych, trochę heroizmu, trochę chaosu w mało wyrazistym Metal Sonny, bardzo, bardzo amerykańskim w formie, no i na koniec kolejny rozbudowany Who I Am. Dobra rytmika w umiarkowanym tempie, jednak zupełnie nieudane wokale w refrenach. Na coś się tu czeka poza nawiązaniami do riffowania a la METALLICA, ale poza przeciętnymi solami nic tu nie ma do samego końca. Potem cisza i ukryte outro, które wraz z intro stanowi najbardziej oryginalną, symfoniczo-teatralną część tej płyty.

Jak na album wydany nakładem własnym, sound i produkcja jest dobra, choć bez błysku. Surowe gitary, głośna sekcja rytmiczna, wszystko jak należy, ale uwagi nie przykuwa konkretnie nic.
Bardzo przeciętna płyta przeszła bez echa i w roku 2008 zespół został rozwiązany.


ocena: 6,2/10

new 13.06.2020