Epica

[SteelHammer]

Epica - The Divine Conspiracy (2007)



Tracklista:
1. Indigo (Prologue) 02:05       
2. The Obsessive Devotion 07:13     
3. Menace of Vanity 04:13       
4. Chasing the Dragon 07:40     
5. Never Enough 04:47     
6. La'petach Chatat Rovetz (The Last Embrace) 01:46     
7. Death of a Dream (The Embrace That Smothers - Part VII) 06:03     
8. Living a Lie (The Embrace That Smothers - Part VIII) 04:56     
9. Fools of Damnation (The Embrace That Smothers - Part IX) 08:42     
10. Beyond Belief 05:25     
11. Safeguard to Paradise 03:46     
12. Sancta Terra 04:57       
13. The Divine Conspiracy 13:56

Rok wydania: 2007

Gatunek: Symphonic Power Metal

Kraj: Holandia

Skład:

Simone Simons - śpiew
Mark Jansen - gitara, śpiew
Ad Sluijter - gitara
Yves Huts - bas
Coen Janssen - instrumenty klawiszowe

Gościnnie:
Ariën van Weesenbeek - perkusja

Mogłoby się wydawać, że utrata kontraktu z wytwórnią to zły znak. Transmission Records ogłosiło bankructwo. EPICA miała szczęście i została wybrana przez niemieckiego tytana Nuclear Blast. Podobnie jak AFTER FOREVER.

Z zespołu odszedł Jeroen Simons, ale na jego miejsce udało się znaleźć zastępstwo, perkusistę GOD DETHRONED, Ariën van Weesenbeek, który zagrał tutaj jako muzyk sesyjny.

Zaczyna się wybornym The Obsessive Devotion. Wyśmienite orkiestracje, świetna praca perkusji i współpraca z gitarami. Może Jansen nadal nie jest czołowym gardłem, ale jest lepiej niż było na albumach poprzednich. Świetna melodia i wariacja na temat ancient, bardzo dobra forma wokalna Simons, ciągle coś się dzieje i nie ma bezsensownej, pustej przestrzeni. Może poza zupełnie niepotrzebną narracją.

Menace of Vanity to kolejna bardzo dobra, dynamiczna kompozycja, treściwa i bez zbędnych przerywników. Chasing The Dragon to już jest przerost formy nad treścią, balladowy początek jest bezbarwny i nudny, są tutaj typowe zapychacze wczesnego EPICA i dopiero od 5 minuty zaczyna robić się interesująco. Never Enough to tylko niezła wolniejsza kompozycja w stylu WITHIN TEMPTATION, którą ratuje zasięg głosu Simons. Co za zmiana względem płyt poprzednich!

Death of a Dream to niestety niepotrzebna brutalizacja i rejony, które zarezerwowane są dla KALMAH czy CHILDREN OF BODOM i te brutalniejsze partie raczej kładą niż pomagają. Bardzo dobre chóry, ale to kontrast, który nie do końca działa. To samo można powiedzieć o Living a Lie, który KALMAH orze bezlitośnie w tych mocniejszych partiach i wychodzi znacznie bardziej refleksyjnie. Po tej nijakości jest mocny Fools of Damnation z bardzo dobrym śpiewem wokalisty, świetnymi zmianami tempa i bardzo melodyjnym refrenem.

Beyond Belief to znów poprawny power metal, Safeguard to Paradise to kolejne pokłosie ballad NIGHTWISH, dobrze zapowiadający się Sancta Terra to znów niewyróżniający się symphonic metal i szkoda, że tak mało tutaj przyspieszeń.

14 minut The Divine Conspiracy to co najwyżej niezłe podsumowanie albumu i zapowiedź tego, co przyniesie przyszłość. Świetne orkiestracje i chóry i szkoda, że musi mieć zbędne wyciszenie, które trwa o wiele za długo, a zakończenie niestety nie jest wielkim wydarzeniem i zamiast z hukiem, skończyli niewypałem. Można było skrócić to połowę i by było solidnie, a tak to wyszedł przerost formy nad treścią, gdzie treści zabrakło.

Bardzo dobre brzmienie i tym razem Sascha Paeth stanął stanął na wysokości zadania. Mocna perkusja, niezbyt ostre gitary, potężne chóry i orkiestracje, a pomiędzy tym wszystkim bardzo dobra Simone Simons, która odnajduje się bez problemu. Szkoda, że album tak nierówny i dobre pomysły spotykają się z tymi gorszymi albo jest zderzenie z bezradnością kompozycyjną i brakiem pomysłu na wypełnienie pustki. Pomysłu innego niż nudny lektor czy radio.

Album okazał się sukcesem, nie tylko komercyjnym i zespół zdobył rzeszę fanów. Jensen postanowił nie spoczywać na laurach i po trasie koncertowej zaczęły się przygotowania do kolejnego albumu.

Ocena: 7.7/10

SteelHammer