Labyrinth

[Memorius]

Labyrinth - Labyrinth (2003)

tracklista:

1.The Prophet 04:46

2.Livin' in a Maze 04:38
3.This World 04:55

4.Just Soldier (Stay Down) 05:27

5.Neverending Rest 04:54

6.Terzinato 05:50

7.Slave to the Night 06:06
8.Synthetic Paradise 05:48

9.Hand in Hand 04:27

10.When I Will Fly Far 05:17

rok wydania: 2003

gatunek: progressive melodic power metal

Kraj: Włochy

skład zespołu:

Roberto Tiranti - śpiew

Andrea Cantarelli - gitara

Cristiano Bertocchi - gitara basowa

Mattia Stancioiu - perkusja

Andrea De Paoli - instrumenty klawiszowe

W roku Odchodzi Olaf Thörsen (Carlo Andrea Magnani) i rozpoczyna erę VISION DIVINE.

Pozostała piątka dalej trzyma LABYRINTH mocno w garści i tytuł kolejnej płyty może świadczyć o tym, że grupa jeszcze bardziej chce zaznaczyć, że żyje i ma się dobrze. Album ukazuje się nakładem miedzy innymi Century Media Records w lipcu 2003, ale premiera ma miejsce w Japonii miesiąc wcześniej (Nexus).

N atym Lp grupa odżegnuje się od sentymentalnego power flower głównego nurtu włoskiego, słusznie uznając, że heroizm RHAPSODY jest nie do przeskoczenia. Prezentuje tym razem zdecydowanie bardziej dynamiczny power metal o dużym ładunku dramatyzmu, ale bez smoków i rycerze w tle i jeśli szukać heroizmu to jest on wyznaczony w sztandarowym, znakomitym openerze The Prophet. Bez wątpienia to jeden z najlepszych power metalowych utwór LABYRINH  w całej jego historii. To credo muzyczne zostaje rozwinięte dalej w Just Soldier (Stay Down) o riffowo bardziej mrocznym charakterze oraz przyjmuje dojrzałą formę w pełnym pędu i epickiej ekspresji Terzinato. Kontynuują to w rytmicznym i z chwytliwym, ale nie radiowym refrenie Slave to the Night. Pokazują tu także, jak bogato można można zaaranżować część instrumentalną w zdawałoby się typowym power metalowym utworze. Staranność i elegancja wykonania nawet w utworach o nieco mniej nośnych melodiach, jak  Synthetic Paradise (styl refrenu zdecydowanie przeniesiony płyty poprzedniej) zachwyca i z pewnością obok VISION DIVISION to grupa pod tym względem przodująca nie tylko we Włoszech.

Jest jednak tu sporo muzyki z kręgu łagodnie podanego progressive metalu w klimatycznych i bardzo melodyjnych Livin' in a Maze (gdzie znalazło się jednak także miejsce na pełną wirtuozerskiej pasji partię instrumentalną w szybkim tempie), czy w dostojnym i swobodnie rozegranym This World. Do tej grupy należy taki semi ballada z pianiem, ale nie tylko, Neverending Rest i przepięknie tu śpiewa Tiranti z rockowym feelingiem, ostatecznie chyba jednak czegoś do poziomu killera wyciskającego łzy brakuje. za to romantyzm w dosyć szybkim Hand in Hand został oddany perfekcyjnie i w sposób lekko progresywny - fenomenalna partia klawiszowa, najlepsza na płycie i finezyjne solo Cantarelli. Także podobne wrażenie ażurowego progressive melodii pozostawiają po sobie w ostatnim When I Will Fly Far.  Piękne wrażenie...

Ekipa doskonale poradziła sobie bez Magnani, sam Cantarelli gra świetnie i kreatywnie, a ponadto znalazło się więcej miejsca dla klawiszy Andrea De Paoli wyraźnie się na tej płycie rozwinął i ośmielił. Wyborne partie solowe i dopełniające solowe popisy gitarzysty. Tiranti świetny, można jednak zauważyć,że parę razy w wysokich partiach minimalnie poniżej oczekiwań. na pewno jednak w śpiewie łagodnym i niższym heroicznym jest tu niezrównany.

Mastering robił Mistrz Jürgen Lusky. To słychać i ta płyta nie brzmi jak poprzedni włoski flower power. Gitara ma krystaliczne, mocne  brzmienie, selektywność całości wyborna, a ustawienie perkusji i głosu Roberto godne złotego medalu! Byłby to z pewnością album wybitny, ale zabrakło choć dwóch zapierających dech akcentów, jakichś monumentów nieśmiertelnych, o które zespół się tu parokrotnie ociera, ale nie wykorzystuje stworzonej przez siebie szansy.


ocena: 8,8/10

new 15.08.2020