Labyrinth

[Memorius]

Labyrinth - Freeman (2005)

tracklista:

1.L.Y.A.F.H. 04:26

2.Deserter 05:03

3.Dive in Open Waters 03:10

4.Freeman 04:16

5.M3 04:10

6.Face and Pay 05:27

7.Malcolm Grey 06:02

8.Nothing New 05:03

9.Infidels 05:55

10.Meanings 03:56

rok wydania: 2005
gatunek: progressive melodic power metal
Kraj: Włochy

skład zespołu:
Roberto Tiranti - śpiew
Andrea Cantarelli - gitara
Pier Gonella - gitara
Cristiano Bertocchi - gitara basowa
Mattia Stancioiu - perkusja
Andrea De Paoli - instrumenty klawiszowe

W roku 2003 dołączył do składu Pier Gonella z ATHLANTIS i pewnie LAVYRINTH uznał, że dwie gitary tu jednak bardziej pasują, a na pewno są niezbędne na koncertach. Ponadto chyba uznał, że pora nagrać coś nieco innego i w marcu 2005 Arise Records przedstawia LP "Freeman".

Coś nowego to w przypadku tej płyty koncept futurystyczno - filozoficzny w opcji treści fabularnej nieco mętny, a w opcji muzycznej ciężkostrawny, a miejscami po prostu niestrawny. Tym razem dwie gitary mają ultra nowoczesny sound, rozmyty jak w nu metalu czy bardziej postępowych pod tym względem grupach modern melodic.  Proste, a czasem po prostu prymitywne układy gitarowe są inspirowane modern metalem z niskiej półki, do tego znikają gdzieś interesujące sola i jeśli są, to raczej zupełnie pozbawione inspiracji i pomysłu. Są za to ultra nowoczesne rozwiązania klawiszowe, mnóstwo marnego programowania i sampli, często nachalnie wysuwanych do przodu. Ta muzyka nie ma żadnego konkretnego klimatu, bo gdyby była duszny albo tajemniczy i mroczny, to jeszcze by się dało to jakoś wytrzymać. Ale nie, melodie są marną przeważnie kopią pomysłów z poprzednich płyt LABYRINTH i ogólnie melodyjnego melodic power włoskiego. W tym wszystkim fason i jaki taki ład próbuje zachować Tiranti i śpiewa świetnie w swoim najlepszym, eleganckim stylu, ale to nic nie pomaga, i raczej potęguje ogólne wrażenie fiaska muzycznego eksperymentu. Momentami, chwilami słuchalne to wszystko,  ale chyba tylko refren z Dive in Open Waters przedstawia tu jakąś wartość. Sekcja rytmiczna nadmiernie dynamiczna, pędzi gdzieś do przodu, jakby przymuszając gitary do jakiegoś bardziej power metalowego stylu. Ogólny bałagan i nuda do samego końca.

Jürgen Lusky dołożył ręki do paskudnego brzmienia gitar i instrumentów klawiszowych i suchej perkusji, i to było na tyle w kwestii soundu.
Zupełnie nieudana płyta, która mocno nadszarpnęła zaufanie do tego jakże szanowanego i wpływowego zespołu.


ocena: 4/10

new 16.08.2020