Pagan's Mind

[SteelHammer]

Pagan's Mind - Enigmatic: Calling (2005)



Tracklista:
1. The Celestine Prophecy 07:37       
2. Enigmatic Mission 05:17       
3. Supremacy, Our Kind 06:01       
4. Entrance to Infinity 07:49       
5. Coming Home 02:36     
6. Celestial Calling 07:00       
7. Taken 07:35       
8. Resurrection (Back in Time) 06:37       
9. Appearance 01:52     
10. Search for Life 05:01       
11. New World Order 08:13

Rok wydania: 2005
Gatunek: Progressive Power Metal
Kraj: Norwegia

Skład:
Nils K. Rue - śpiew
Jørn Viggo Lofstad - gitara
Steinar Krokmo - bas
Stian Kristoffersen - perkusja
Ronny Tegner - instrumenty klawiszowe

Z przyczyn zdrowotnych, w 2003 roku z zespołu odszedł Thorstein Aaby, aby skoncentrować się na swoim zdrowiu, niestety mimo udanej operacji, zmarł w 2007 roku. Zespół jednak musiał jakoś funkcjonować, szczególnie w momencie, kiedy nadal mieli uwagę Fredrika Nordströma i zyskiwali na popularności. 18 kwietnie 2005 roku pojawił się kolejny album, nakładem Limb Music.

Nie był szukany dodatkowy gitarzysta i wszystkie partie zagrał Lofstad. Ogólnie daje sobie radę, co słychać w otwierającym, rozbudowanym The Celestine Prophecy, mocno inspirowanym SYMPHONY X i REDEMPTION. Niestety dość przeciętny jest oparty o rockowy fundament Enigmatic Mission i to typowy, nudny progressive, ograny wielokrotnie przez całą armię naśladowców DREAM THEATRE czy SYMPHONY X, a i ARTENSION grało takie rzeczy ciekawiej. Do tego dochodzi fatalna, irytująca modulacja głosu Rue... To samo też jest w Supremacy, Our Kind i te momenty są najgorsze i bardzo ciężkostrawne, na plus solo, chociaż ogółem BEYOND TWILIGHT wypada lepiej, nie mówiąc już o amerykańskiej scenie heavy power z tamtego czasu, na którego pomysłach ta kompozycja jest oparta. Entrance to Infinity to przyjazne, przebojowe granie AOR, ale Worldchanger to nie jest. Po słabym instrumentalnym Coming Home wkracza tytułowy Celestial Calling i tu jest coś z dramaturgii BIOMECHANICAL w znacznie bardziej przystępnej formie. Zaskakująco dobry jest heavy/powerowy Taken, świetnie poprowadzony, z bardzo dobrym solem i szkoda, że trochę pomysłu na zakończenie tego w wielkim stylu zabrakło.

Bardzo zapatrzony w USA jest ten album, sporo tutaj REDEMPTION, SYMPHONY X, od strony technicznej zagrane bez zarzutu i większość sol Lofstada jest bardzo dobrych, prawdziwą gwiazdą jest jednak perkusista Kristoffersen, który nawet najnudniejsze partie potrafi ożywić ciekawymi partiami tego instrumentu i daleko mu do zwykłego rzemieślnika. Więcej można było oczekiwać od Tegnera, który klawiszowo czasami poratuje ciekawym solem, w większości jednak eksperymentuje aż za bardzo i jego próby bycia drugim Finnem Zierlerem spełzają na niczym. Dobrym tego przykładem jest New World Order, ze świetną pracą sekcji rytmicznej, niezłymi solami gitarowymi i inspiracjami nie tylko SYMPHONY X. Najgorsze jednak są te zabawy z syntezatorami i modulatorami, to rujnuje ogólnie dobry obraz kompozycji.

Na całą płytę pomysłów nie starczyło, to słychać, czy to przez próby przymusowego udziwnienia, czy przewidywalną i do bólu ograną akustyczną balladą Search for Life. Ile razy się słyszało motyw z drugiej połowy w takiej aranżacji w zespołach progresywnych z USA i nie tylko? O wiele za dużo.

Bardzo dobre brzmienie, nad którym czuwał Nordström, szczególnie perkusja. Brzmi ona fenomenalnie, potężnie i mocno, a blachy pięknie syczą! Niczego innego od niego i jego współpracowników nie wolno było oczekiwać.

Same kompozycje są dobre, wykonane bardzo solidnie, jednak niepotrzebne udziwnienia ciągną ten album w dół i czasami trudno powiedzieć, w jakiej dokładnie formie jest Rue przez te eksperymenty. Zakładam, że dobrej.

Album, który próbował zaprezentować coś znajomego, a jednocześnie innego, a wyszło dość nierówno i eklektycznie.

Gorzej niż poprzednio, jednak to nadal dobra płyta i wstydu zespołowi nie przynosi.

Ocena: 7.6/10

SteelHammer