Overkill

[SteelHammer]

Overkill - Ironbound (2010)



Tracklista:
1. The Green and Black 08:11       
2. Ironbound 06:33       
3. Bring Me the Night 04:15     
4. The Goal Is Your Soul 06:40     
5. Give a Little 04:41       
6. Endless War 05:40       
7. The Head and Heart 05:10       
8. In Vain 05:12       
9. Killing for a Living 06:14       
10. The SRC 05:07

Rok: 2010
Gatunek: Thrash/Heavy/Power Metal
Kraj: USA

Skład:
Bobby "Blitz" Ellsworth - śpiew
Dave Linsk - gitara
Derek Tailer - gitara
D.D. Verni - bas
Ron Lipnicki - perkusja

Immortalis było może i dobrym krokiem, ale zbyt nieśmiałym i zespół jeszcze kurczowo trzymał się tego, co grał kiedyś. Przyszli do zespołu wielcy z Nuclear Blast z wielkopłytowym kontraktem i 29 stycznia 2010 roku pojawił się kolejny album, Ironbound.

The Green and the Black to nieszczególny początek. Czy można czymś zaskoczyć na płycie numer 15?

Druga połowa, nadchodzą partie solowe i... Prawdziwa, zaskakująca chłosta, energia rodem z pierwszych płyt OVERKILL. Szybkie, długie, czytelne, finezja, basowa szarża Verni, ale to dopiero skromny początek i impreza zaczyna się w tytułowym Ironbound. Co za MOC! Co za Blitz!

Wcześniej Ellsworth nie miał problemów z formą, jednak w ciągu ostatnich 15 lat to najlepiej zaśpiewana przez niego płyta bez wątpienia. Od EXODUS co prawda pożyczają na tym albumie dużo, to słychać nawet tutaj, słychać w In Vain, ale skoro wszyscy brali od OVERKILL na przełomie lat 80-tych i 90-tych, to dlaczego oni nie mogą od innych? Klasyczny, klasyczny OVERKILL, z klimatycznymi zwolnieniami, rozkrzyczanymi solami. Jest powrót do czasów Feel the Fire w Bring Me The Night.

OVERKILL z czasów The Years of Decay jest słyszalny w The Goal is Your Soul, ale poza klasyczną końcówką nic tutaj nie ma, a Give a Little to nawiązanie do tych słabszych lat OVERKILL, ale sytuację ratują sola, których w poprzednim utworze zabrakło. Z podobnym problemem zmaga się też przeciętny The Head and Heart, w którym poskąpili sól gitarowych i bez dialogów, z nawiązaniami do słabych płyt drugiej połowy lat 90-tych wypadają marnie. Przyspieszają w klasycznie amerykańskim Endless War z wybornymi partiami perkusji i pojedynkiem gitarowym. Te gitarowe dialogi to, poza oczywiście Blitzem, sól tego albumu i często wygrywają tutaj prawdziwe cuda. Aż trudno uwierzyć, że to ci sami gitarzyści, który grali tutaj od prawie 10 lat.

Killing for a Living zaczyna się nieciekawie, na szczęście po przydługim wstępie dobrze to się zaczyna rozwijać dobrze, ale ta kompozycja blednie przy genialnym, energicznym, totalnie w stylu EXODUS i z pożyczonym riffem, którego nawet nie wstydziło się użyć MARSHAL LAW, The SRC. Prawdziwy killer w klasycznym, thrashowym stylu i mimo zapożyczeń nadal słychać, że to OVERKILL. Sola oczywiście bardzo udane.

Brzmienie jest wyborne i to zasługa Petera Tägtgrena i Jonasa Kjellgrena. Selektywne, ze świetnie wyeksponowanym basem na równi z gitarami, którym nie brakuje pazura, i perfekcyjnie umiejscowiona, klasyczna perkusja z prawdziwymi blachami. Bez oszustów i sterylizacji albumu poprzedniego.

Czy muzycy obudzili się z długiego snu, czy to zasługa wytwórni trudno powiedzieć, ale to pierwsza płyta OVERKILL od lat, którą warto się zainteresować i która wskrzesiła starą miłość do zespołu, która przepadła przez te wszystkie lata.

Może i jest to album bardzo nierówny, z niepotrzebnymi zapychaczami i przydługimi wstępami, ale kiedy zaczynają już grać dobrze, to jest to poziom, za jakim w OVERKILL patrzyło się z nostalgią i tęsknotą.

Godny powrót Mistrzów.

Ocena: 7.9/10

SteelHammer