Thorium

[Memorius]

Thorium - Empires in the Sun (2021)

tracklista:

1.Dreams of Empire (A Pastorale) 00:53

2.Exquisite 03:52

3.Powder and Arms II 03:08

4.Where Do We Go 04:34

5.More than Meets the Eye 04:42

6.Empires in the Sun 05:12

7.The Old Generation 04:44

8.Winterfall 05:15

9.Itching and Aching (Dead-Eyed Society) 03:18

10.1302 - The Minstrel [Part I] 03:09

11.1302 - The Golden Shadow 13:02

12.1302 - The Minstrel [Part II] 02:15

rok wydania: 2021

gatunek: power metal/ heavy metal

kraj: Belgia

skład zespołu:

David Marcelis - śpiew

Tom Tas - gitara

Dario Frodo - gitara

Stripe - gitara basowa

Louis Van der Linden - perkusja

W niezmienionym składzie THORIUM nakładem holenderskiej wytwórni Freya Recods przedstawił swój drugi album w marcu bieżącego roku.

Tym razem grupa zaprezentowała się w stylistyce power metal, ściślej europower metal, a gdyby drążyć jeszcze głębiej, to power metal taki, jaki grany jest w Niemczech. Grany jednak nie przez GAMMMA RAY czy IRON SAVIOR, ale raczej zespoły CUSTARD, TORIAN czy HUMAN FORTRESS w obecnej dyspozycji. Zmieniło się niemal wszystko, w tym styl gry gitarzystów, nie generujących już tak mocnych classic i heavy/power metalowych riffów, no i David Marcelis znacznie tu złagodniał i wszedł w wyższe rejestry, co mu wychodzi raz lepiej a raz nieco gorzej.

Efektem są dobre, ale zupełnie nieoryginalne, szybkie kompozycje, takie jak Exquisite, The Old Generation pełne galopad, rozpędzonej perkusji i pojedynków na solówki gitarowe i z pewną dawką jasno podanej łagodnej epickości (Powder and Arms II i bardzo szybki, w zasadzie speed metalowy Itching and Aching (Dead-Eyed Society).

No tak do końca powiedzieć, że hansenowskiego metalu GAMMA RAY tu nie ma nie można, bo jednak dosyć przyjemny w rockowych barwach Where Do We Go  do tej kategorii się zalicza, jeśli patrzeć na GAMMA RAY bardzo wczesny i bardzo późny. Mroczniej, ostrzej i ciężej jest w zagranym w tempie wolniejszym More than Meets the Eye i ten utwór ma cechy heavy/power, jednak raczej topornego, jak muzyka z Zagłębia Ruhry i taka odmiana tu raczej obniża wartość całości, niż ją podnosi. Do bardziej tradycyjnego heavy metalu, może nawet w tradycji lat 80tych, należy udany utwór tytułowy Empires in the Sun z fantasy narracją na wstępie i podniosłymi tonami w części dalszej, w tym łagodną poetycką partią z gitarami akustycznymi i nastrojowym solem. W Winterfall odnoszą się w takim bardzo tradycyjnym graniu do USPM, ale ta kompozycja udana nie jest, a barbarzyńskie zaśpiewy Davida Marcelisa po prostu miejscami drażniące. Nie odmówili słuchaczom także i tym razem kolosa 1302 o cechach epickich, z częścią pierwszą, będącą pieśnią minstrela (bardzo ładne gitary akustyczne) i z zamknięciem o podobnym charakterze, a pozostały czas pomiędzy jego występami, to w podobnym wydaniu można usłyszeć na płytach TORIAN, choć tu może ten heroiczny power metal bez głębszej muzycznej historii jest bardziej masywny.

Bardzo dobrze grają na tym LP gitarzyści, natomiast w opcji produkcji zrobiono bardzo dużo, by to zabrzmiało, jak należy. Klarowność instrumentów jest wyborna, a uwagę przykuwa pięknie masterowany metaliczny bas. Trzeba przyznać, że Simone Mularoni to zna się na swojej robocie jak mało kto. Tak, Arcymistrz Soundu.

Poza tym - po prostu dobra płyta, nieco lepsza niż debiut, ale tylko dobra, bez błysku kompozycyjnego i bez ani jednego killera, którego chciałoby się natychmiast posłuchać ponownie.

ocena: 7/10

29.08.2021