Redemption

[SteelHammer]

Redemption - Long Night's Journey (2018)



Tracklista:
1. Eyes You Dare Not Meet in Dreams 05:23       
2. Someone Else's Problem 07:02     
3. The Echo Chamber 08:15       
4. Impermanent 05:11     
5. Indulge in Color 07:52     
6. Little Men 06:33       
7. And Yet... 03:47       
8. The Last of Me 05:06     
9. New Year's Day (U2 cover) 05:57     
10. Long Night's Journey into Day 10:30

Rok: 2018
Gatunek: Progressive Metal
Kraj: USA

Skład:
Tom S. Englund - śpiew
Nick Van Dyk - gitara, instrumenty klawiszowe
Sean Andrews - bas
Chris Quirarte - perkusja

Gościnnie:
Simone Mularoni - gitara
Chris Poland - gitara

Ray Alder po 12 latach z REDEMPTION postanowił odejść z zespołu i skupić się w pełni na FATES WARNING. Dla wielu wydawało się, że to koniec zespołu, szczególnie dla tych, którzy Aldera z tą grupą utożsamiali, ale szybko na jego miejsce znalazł się nowy wokalista, bardzo znany i zyskujący z wiekiem Tom S. Englund z EVERGREY.

Wybór ciekawy, wywołujący konsternację, ale skoro REDEMPTION jest oparte na DNA SYMPHONY X, to Englund wydaje się być idealnym kandydatem, bo ma doświadczenie w takiej muzyce.

Na album nie trzeba było czekać długo i Metal Blade wydało płytę 27 lipca 2018 roku.

Van Dyk nie mógł zagrać sam i zaproszonych zostało tutaj dwóch znamienitych gości, Simone Mularoni i Chrisa Polanda, których można już było usłyszeć w REDEMPTION w 2016 roku.

Tym razem REDEMPTION zagrało coś innego. Nadal progressive metal z kręgu DREAM THEATER i SYMPHONY X, ale i znacznie większym naciskiem na stronę instrumentalną i od strony gitarowej jest to muzyka bardzo bogata i na bardzo wysokim poziomie. Mularoni i Poland to bardzo utalentowani gitarzyści i na tym albumie tylko to potwierdzają. Od strony technicznej The Echo Chamber jest wyborny, nie mówiąc już o bardzo energicznie zagranym, pełnym agresywnych sol gitarowych Eyes You Dare Not Meet in Dreams.

Oczywiście tak uznani goście mają swoje plusy, bo mogą oczarować talentem i tak też jest tutaj, ale jest i ciemniejsza strona, bo przez tak silne osobowości zatraca się tożsamość REDEMPTION, a dominuje DGM, które mocno słychać w The Echo Chamber, ale i przez cały album. Podobnie Poland, który ma doświadczenie w progressive metalu, wyniesione z DAMN THE MACHINE i tego echa słychać w Someone's Else Problem, ale tutaj próbuje się to maskować klasycznymi dla REDEMPTION klawiszami.

SYMPHONY X góruje w Impermanent, ale niestety niewiele z tego wynika poza poprawnym i wyliczonym graniem, podobnie bez historii jest Little Men. Bardzo typowy w stylu DREAM THEATER The Last of Me jest dobry, ale daleko temu do kanonu hitów REDEMPTION.

Mało o wokaliście, więc w końcu trzeba coś o nim napisać i nie robić dłużej z tego tajemnicy. Oczywiście Englund to wyborny wokalista, który od lat pokazuje swoją klasę w EVERGREY i z każdym kolejnym albumem przekracza swoje granice, tymczasem tutaj można odnieść wrażenie, że całe serce pozostawia dla EVERGREY. Jego występy gościnne czy projekty poza EVERGREY wokalnie nie powalają i w większości tak jest tutaj. Tutaj brzmi bardzo niepewnie, to nie jest TEN, który wyciska łzy swoich chłodnym, nostalgicznym i ochrypłym głosem i przypomina się sytuacja innych zespołów, gdzie był wymieniany wokalista. Nowy próbuje brzmieć jak jego poprzednik i Englund zamiast być sobą próbuje być Alderem. Może i wychodzi mu to dobrze w pierwszych trzech kompozycjach, ale brzmi to kompletnie nienaturalnie. Prawdziwy Englund pojawia się w Indulge in Color, po części w And Yet i rozbudowanym Long Night's Journey into Day, w którym śpiewa bardzo swobodnie i bez ograniczeń. Brzmi to bardzo dobrze, szczególnie kiedy są natarczywe klawisze EVERGREY i próba stworzenia przestrzeni.

Englund jednak najbardziej sobą jest w New Year's Day, coverze U2. Dziwne, bo akurat ten utwór tego nie wymagał, a zaśpiewał to chyba najlepiej.

No cóż, tutaj przez większość czasu się powstrzymywał, a wszystkie karty odsłonił w EVERGREY rok później.

Mix i mastering to Jacob Hansen. Selektywnie, nie za ciężko, z metalicznym basem. Standard i nie ma do czego się przyczepić.

Kompozycyjnie jest nierówno, technicznie jest poziom bardzo wysoki, najdziwniej wypadł tutaj Englund, bo REDEMPTION równie dobrze mogło zagrać materiał w wersji EVERGREY 2.0, a mam wrażenie, jakby to było bez przekonania, a wokalista był przecież idealnym kandydatem do muzyki rozbudowanej i refleksyjnej.

Wyszedł misz-masz DGM, SYMPHONY X, DREAM THEATER i FATES WARNING z pierwiastkiem EVERGREY.

Lekkostrawne i momentami interesujące, niezbyt odkrywcze, ale mam nadzieję, że pójdzie to bardziej w stronę EVERGREY i TRAGODIA, bo takiej muzyki brakuje, a na tym albumie nie został wykorzystany pełny potencjał.

Co czas przyniesie, zobaczymy, na razie rządzi EVERGREY.

Ocena: 7.4/10

SteelHammer