Chronomancy

[Memorius]

Chronomancy - Shadows In Atlantis  (2022)

tracklista:

1.Rebirth 05:17

2.Dance of the Vampires 04:50

3.Pilgrims in a Foreign Land 04:30

4.The Voyager 04:38

5.Seven Deadly Kins 04:34

6.The Hunting Song 05:35

7.Magnum Opus 04:32

8.Thunderchild 05:18

9.Legions of Mist 05:29

10.Shadows in Atlantis 05:11

11.Up with the Phoenix 05:01

rok wydania: 2022

gatunek: epic power metal

kraj: Grecja

skład zespołu:

Chris Paschalidis - śpiew

Yiangos Sourbis - gitara

Vasilis "Tyrtaeus" Kamarinos - gitara

Thanos "Somber" Dogranlis - gitara basowa

Kyriakos Tsakalidis - perkusja

Mary Sypoula - instrumenty klawiszowe

Można śmiało powiedzieć, że jest to powrót po latach, bo od debiutu CHRONOMANCY minęło prawie osiem lat. Teraz 8 marca zespół przypomina o sobie drugim albumem "Shadows in Atlantis", którego wydawcą jest hiszpańska wytwórnia Fighter Records. Minęły lata, skład zespołu jest już także inny. Wokalista Yiannis Kobatsiaris odszedł w roku 2018, jego miejsce zajął

Chris Paschalidis z epic heavy/doom metalowego WISHDOOM, który od roku 2011 aktywności nagraniowej nie przejawia. Od 2017 jest także nowy perkusista Kyriakos Tsakalidis i ponadto grupa wzbogaciła się o grającą na instrumentach klawiszowych Mary Sypoyula.

Może przez te wykorzystywane tutaj od czasu do czasu instrumenty z arsenału folkowego (chyba raczej emulowane cyfrowo) jest pewne wrażenie obcowania z muzyką AIRGED L'AMH z pierwszego okresu, w nieco łagodniejszej, wygładzonej formie i na pewno to wrażenie dominuje w Rebirth. Od Chrisa Paschalidisa nie można oczekiwać więcej niż w WISHDOOM, więc niewiele. Jako wokalista heavy/doom oferował śpiew płaski i dosyć bezbarwny, a może nawet manierycznie męczący, jako wokalista w obszarach power metalu nie przekonuje tym bardziej. W procesie mixu wysunięty został dosyć wyraźnie do przodu i to jest jednak błąd, bo eksponowanie go nie prowadzi do niczego poza zniecierpliwieniem, gdy się go tak bez przerwy słucha. 

Tak, coś z AIRGED L'AMH w pracy gitar w granych w umiarkowanych tempach z lekkim drapieżnym akcentem i kilkoma gramami mroku w Pilgrims in a Foreign Land, który jest lepiej podany w wolnym, epickim niemal w manierze doom/heavy The Voyager, ale nie przekonuje w Seven Deadly Kins, Shadows in Atlantis, czy też romantycznym i poetyckim The Hunting Song. Nie chwyta, nie ma klimatu mimo wykorzystania para symfonicznego, gitary akustycznej i miejscami dark wokali. Dosyć standardowy melodyjny, heroiczny power metal z fanfarowymi klawiszami proponują w Dance of the Vampires, w Magnum Opus wprost nawiązują w umiarkowanie interesujący sposób do symfonicznego power metalu w odmianie włoskiej, ale ten podgatunek to nie jest jednak domena metalu greckiego. Po części także do tej kategorii odnosi się i Thunderchild, choć może jest bliższy temu co grał w dawnych latach KALEDON czy THY MAJESTIE, niż RHAPSODY. Bez ducha power metalowego i bez heavy/epic mocy rozwija się Legions of Mist i solidnie zrobiony jest tu tylko plan klawiszowo - symfoniczny, zaś sama melodia ginie w meandrach kilku skomplikowanych aranżacji. Z elementami rycerskiego folka zrobiony został Up with the Phoenix i tak mocno średnio się to sprawdza w połączeniu z black metalową perkusją, łagodnym refrenem i rozległymi klawiszami w fazie finałowej. Ta kompozycja podkreśla jeszcze jeden kontrowersyjny aspekt tego albumu - przesycenie kompozycji zbyt różnorodnymi, wziętymi z różnych gatunków metalu ornamentacjami i inkrustacjami aranżacyjnymi.

Wokalnie nie jest dobrze, gitarowo jakoś ten potencjał obu biegłych instrumentalistów wydaje się niewykorzystany do końca. Gdzie te solówki, te duety są niedokręcone do końca, oczekuje się czegoś więcej... Mówi się często o dumnej helleńskiej surowości soundu power i heavy metalowego. Tutaj to jest zrobione właśnie w taki sposób, ale gitary są zbyt suche, blachy jakoś nie dociągają do łechcącego miło ucho syczenia, dalsze plany mało wyraziste i klawisze zazwyczaj dobiegają jakoś mniej więcej z tego samego poziomu co gitary.

Sporo dobrych pomysłów muzycznych na epicki power metal, jednakże ogólnie tylko prawie dobrze zaprezentowanych. Na potężnej greckiej scenie heavy i power ten album jest wydarzeniem średniego tylko kalibru.

ocena: 6,9/10

new 7.03.2022

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni Fighter Records.