Overkill

[SteelHammer]

Overkill - The Grinding Wheel (2017)



Tracklista:
1. Mean, Green, Killing Machine 07:29     
2. Goddamn Trouble 06:21       
3. Our Finest Hour 05:49     
4. Shine On 06:03       
5. The Long Road 06:45       
6. Let's All Go to Hades 04:55     
7. Come Heavy 04:59     
8. Red, White and Blue 05:05     
9. The Wheel 04:51       
10. The Grinding Wheel 07:55

Rok: 2017
Gatunek: Thrash/Groove/Heavy Metal
Kraj: USA

Skład:
Bobby "Blitz" Ellsworth - śpiew
Dave Linsk - gitara
D.D. Verni - bas
Ron Lipnicki - perkusja

Trzy lata mijają na koncertowaniu i wiekowy OVERKILL powraca z 18 już albumem, który wydaje Nuclear Blast 10 lutego 2017 roku.

Z tego składu raczej na pewno nic nowego nie będzie i tego przykładem jest już Mean, Green, Killing Machine, gdzie jest muzyka, do jakiej przyzwyczaili w ciągu ostatnich lat. To taki heavy metal, z którym przez kilka płyt romansowali z I Hear Black i z takich kompozycji jak do tej pory byłaby najlepsza, gdyby nie trwała prawie 8 minut. Są tutaj niepotrzebne zapychacze, ciągoty pod nuOVERKILL... Lipnicki w partii środkowej za to jakiś bardziej żywy i mniej mechaniczny niż zwykle, podobnie Linsk daje zaskakująco dobry popis.

Lipnicki na pewno gra inaczej i słychać, że ma dużo frajdy. Nawet niezły killer im się trafił z czasów klasycznego OVERKILL i Goddamn Trouble w tym stylu jest udany i uwypukla wszystkie braki przydługiego Mean, Green, Killing Machine. Verni też jakiś bardziej ożywiony niż na ostatnim albumie, a Blitz... Na White Devil Armory można było mieć wątpliwości co do jego formy, ale jest lepiej. Killerem numer dwa jest Our Finest Hour, utrzymany w tradycyjnych tempach klasycznego OVERKILL z najlepszych czasów i może do złotych lat brakuje sporo, ale lepsze to standardowa thrash metalowa nijakość Shine On czy oparte na EXODUS The Long Road. Dziwne, że to tak nijako wyszło, bo w ostatnich latach utwory w tym stylu były najlepsze. Let's Go To Hades to tylko gatunkowa poprawność i wiele młodych grup drugiej fali thrash metalu gra takie rzeczy lepiej, a Come Heavy to blady heavy metal, jaki próbują grać często i zawsze wychodzi bezbarwnie. Red, White and Blue to znów coś z EXODUS i wypada to całkiem nieźle, tak jak The Wheel, w którym OVERKILL spotyka METALLICA. Ciekawy, choć średnio udany, jest tytułowy The Grinding Wheel, bo to próba powrotu do pancernego miażdżenia Skullkrusher. Może najbardziej udana ze wszystkich, chociaż nie jest to tak przygniatające. Za to zakończenie należy przyznać, że jest genialne i to ciekawy eksperyment zespołu i inny kierunek i wielka szkoda, że cała kompozycja nie poszła właśnie w tę stronę. Wieloplanowe, autentycznie smutne i z przekonaniem. Tego OVERKILL brakowało, ale niestety nie wygląda, jakby mieli do tego pomysłu wracać.

Podziękowano Gregowi Reely'owi i brzmienie jest autorstwa Andy Sneapa. Genialne, selektywne i jak to zwykle u niego, każdy instrument jest dopieszczony do granic możliwości. Nowocześnie i z szacunkiem dla starych albumów.

Szkoda, że ta płyta jest tak nierówna i nie tak genialna, jak to, co stworzył tutaj Sneap. Wielka szkoda, bo mogło być coś więcej.

Ocena: 7/10

SteelHammer