Striker

[Memorius]

Striker - Ultrapower (2024)

tracklista:

1.Circle of Evil 03:44

2.Best of the Best of the Best 03:20

3.Give It All 04:14

4.Blood Magic 04:35

5.Sucks to Suck 03:15

6.Ready for Anything 03:56

7.City Calling 03:45

8.Turn the Lights Out 02:49

9.Thunderdome 04:01

10.Live to Fight Another Day 04:00

11.Brawl at the Pub 03:47

rok wydania: 2024

gatunek: melodic heavy metal

kraj: Kanada

skład zespołu:

Dan Cleary - śpiew

Timothy Brown - gitara

John Simon Fallon - gitara

Pete Klassen - gitara basowa

Jonathan Webster - perkusja

Po sporej, sześcioletniej przerwie powraca z nowym albumem STRIKER. Płyta została zrealizowana z pomocą Kickstarter i zostanie wydana nakładem własnym (jak poprzednio pod szyldem Record Breaking Records) 2 lutego 2024.

Image się nie zmienił, to i muzyka się nie zmieniła. Naprawdę znakomicie śpiewa Daniel Cleary, to z pewnością wokalista na swój sposób charyzmatyczny, a na pewno bezproblemowo górujący nad mocną gitarową ścianą, zawsze na planie pierwszym. Timothy Brown, tak, on tworzy tę masywność, zabudowuje przestrzeń, formuje ją. No, ale ile jest STRIKER w STRIKER bez Chrisa Seggera, który odszedł w roku 2022? Nowa sekcja rytmiczna, tak dają radę zagrać to, co tu się gra bez żadnych problemów. Przemeblowany skład, tak nadal sprawna muzyczna maszyna... Jak zwykle, lub prawie jak zwykle sound wyborny i niczym nie ustępuje temu z "Play to Win", a może nawet w opcji pewnych niuansów planów dalszych i pogłębienia gitar jest to jeszcze lepiej zrobione.

Tak, to wszystko jest, tylko dobrej muzyki nie ma. Image się nie zmienił, więc i ten inspirowany latami 80tymi melodic heavy metal na sterydach pozostał, przy czym pomysły na dobre melodie, takie jak niektóre z roku 2018 po prostu uleciały i pozostał tylko spandex i lustrzane okulary. Grupa serwuje zestaw miałkich utworów rock metalowych, o ile Gunsów można w ogóle zaliczyć do metalowego świata. Tu by się wiele wybaczyło, gdy usłyszeć można było jakieś inspirowane latami 80tymi hity, z nośnymi refrenami i zadziornymi zwrotkami. Nie ma niestety ani jednego, są natomiast momenty doprawdy żenujące jak City Calling z fragmentami, gdzie na myśl przychodzi pokaz młodzieżowej mody alternatywnej. Jakieś zupełnie do przyjęcia ugładzone pomysły rodem z hardcore w Sucks to Suck i aż dziwne, że najkrótszy Turn the Lights Out się na tym LP prezentuje najlepiej, choć jest bardzo przeciętny. Kreowane na hity Best of the Best of the Best, Circle of Evil czy Blood Magic, poza chęciami grania mocno i zdecydowanie, niczego sobą specjalnie nie prezentują, reszta nawet jeszcze słabsza. Ileż to już identycznych kawałków glam /hair metalowych takich jak Ready for Anything się słyszało? Mnóstwo albo i więcej.

Jeśli "Play to Win" się jakoś bronił, to "Ultrapower" już się nie broni niczym. Miałka muzyka glamowa z turbodoładowaniem. Fakt, może i dzieciaki poskaczą pod sceną w takt rytmów ich rodziców i dziadków, ale ten zespół nagrał, gdy tych dzieciaków nie było jeszcze może na świecie, "Eyes in the Night", a gdy poszli do szkoły - "City Of Gold". Z takiej muzyki nie zostało nic i jej fani zostają tu definitywnie odprawieni z kwitkiem.

I żeby to było jasne. Można zupełnie zmienić styl i grać hair metal, arena rock, glam itd. Nic w tym złego i grzmieć o zdradzie ideałów true metalu nie ma powodu.Trzeba jednak mieć na to pomysł i stworzyć atrakcyjny repertuar na miarę mistrzów, na których się wzoruje. Tu się to nie udało. Nie tym razem.

 

ocena: 5,1/10

new 2.01.2024

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości STRIKER