The Grandmaster

[Memorius]

The Grandmaster - Black Sun (2024)

Tracklista:

1. Black Sun 04:57     

2. Watching the End 04:59     

3. While the Sun Goes Down 05:22     

4. Learn to Forgive 04:29    

5. Heaven’s Calling 04:11    

6. Something More 04:23  

7. Fly, Icarus Fly 03:36 

8. I’m Alive 03:59    

9. What We Can Bear 04:46     

10. Soul Sacrifice 03:28  

11. Into the Dark 05:18   

Rok wydania: 2024

Gatunek: Melodic Heavy Metal

Kraj: Międzynarodowy (Dania/Włochy/Niemcy)

Skład:

Per Johansson - śpiew

Jens Ludwig - gitara

Alessandro Del Vecchio - bas, instrumenty klawiszowe

Mirkko DeMaio - perkusja

W nieco zmienionym składzie powraca THE GRANDMASTER na swoim drugim albumie, wydanym przez Frontiers Records w styczniu 2024 roku. Miejsce znakomitego Nando Fernandesa z Brazylii zajął Per Johansson z Danii.

Wydawać by się mogło, że jakże elastycznego w konwencji melodic heavy metal Fernandesa trudno będzie zastąpić, nie tracąc pewnego własnego stylu wyrazu, ale Per Johansson spisał się tu rewelacyjnie. Nie jest on może szczególnie znany, występował i nagrywał z ekipami krajowymi, takimi jak FATE czy UREAS, ale to jest potęga melodyjnego śpiewu z obszarów classic heavy. Nieco ujmuje ciepłego kolorytu Brazylii, ale dodaje moc niemieckiego przekazu na miarę Herbie Langhansa i to słychać w jednym z mega killerów tej płyty While the Sun Goes Down, zresztą najdłuższej, by się tu można dłużej delektować tak piękną melodią, jak i wyśmienitym wykonaniem przez cały zespół.

Bardzo dużo doskonałego melodyjnego heavy metalu jest na tym albumie. Echa i ROBLEDO, i THE FERRYMEN, i JORN, i wszystkiego co ma najlepszego do zaoferowania świat w tych muzycznych obszarach. Przy tym żadnego typowego hard rocka, żadnego mdłego melodic rocka radiowego. Po prostu melodic heavy metal z mocną, ale gustownie ustawioną gitarą Ludwiga. A ponadto jak w tym uczestniczy Alessandro Del Vecchio, to już wiadomo, że na brak przebojowych hitów narzekać nie ma możliwości. Trzeba też zwrócić uwagę, że ta druga płyta jest jednak w wymowie muzycznej bardziej niemiecka niż pierwsza, to słychać w Black Sun, ocierającym się o melodic heavy/power, a może nawet słuchając refrenu o styl AXEL RUDI PELL.

Jasne, że grupa tu nie eksperymentuje z jakimiś skomplikowanymi zmianami tempa, złożonymi aranżacjami (może poza Something More) i szukaniem oryginalności melodii na siłę. To jest czytelne, to jest chwytliwe poprzez wykorzystanie mocnych zadziornych refrenów, bardzo niemieckich, ale tych z najwyższej półki i pod tym względem ta ekipa przypomina SONIC HEAVEN inny zespół związany z wytwórnią Frontiers Records. Takie granie mamy w potoczystych Into the Dark i Heaven’s Calling, czy też w I’m Alive z masywnymi akcentami gitarowymi, prowadzącymi główną melodię, zresztą w klimacie nostalgiczną. A ten nostalgiczny klimat przepięknie po raz drugi zbudowali w What We Can Bear i tu dużo, dużo z THE FERRYMEN, choć sound relatywnie jest lżejszy. A potem spokojny, rozważny hit Soul Sacrifice. Trzyma i nie puszcza, a tu tylko nieco ponad trzy minuty. Czasem nieco mniej ciekawy jest sam refren, jak w Something More czy Watching the End, ale tu z kolei jakie świetne podjazdy pod Jorna Lande w zwrotkach! Jest romantyzm i poetyka w dosyć udanym semi balladowym songu Learn to Forgive, który gdzieś tam się utrzyma na metalowych radiowych listach przebojów przez pewien czas oraz w Fly, Icarus Fly z tłem para symfonicznym, pianinem i podniosłym śpiewem frontmana wspartym wielogłosowymi harmoniami wokalnymi. Bardzo to eleganckie i poruszające, zwłaszcza w refrenie.

Jak wspomniałem, wykonanie jest znakomite, no może tylko nieco za bardzo nowoczesne są te partie elektroniczne Alessandro Del Vecchio dla przyjętej tu tradycyjnej konwencji melodic heavy metalu. Produkcja i brzmienie dzięki staranności i doświadczeniu Alessandro Del Vecchio wyborne i z należytą ekspozycją Pera Johanssona, który tym albumem toruje sobie drogę do publiczności znacznie szerzej niż tylko duńska czy skandynawska.

THE GRANDMASTER na właściwej, melodyjnej drodze.

ocena: 8,4/10

new 13.01.2024