Deep Purple

[Memorius]

Deep Purple - Who Do We Think We Are (1973)



Tracklista:
1. Woman From Tokyo 05:50
2. Mary Long 04:25
3. Super Trooper 02:56
4. Smooth Dancer 04:10
5. Rat Bat Blue 05:23
6. Place in Line 06:31
7. Our Lady 05:12

Rok wydania: 1973
Gatunek: Heavy Metal/Hard Rock
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
Ian Gillan - śpiew
Ritchie Blackmore - gitara
Roger Glover - bas
Ian Paice - perkusja
Jon Lord - instrumenty klawiszowe, organy

W roku 1972 DEEP PURPLE stał u szczytu swej potęgi i sławy i tylko LED ZEPPELIN cieszył się porównywalną popularnością.Ta popularność wykraczała daleko poza grono słuchaczy heavy rocka i ten fenomen można porównać tylko do zjawiska METALLICA z dekady następnej.

Album "Machine Head" i pomnikowy koncertowy "Made In Japan" narobiły apetytów na nowe, ekscytujące nagrania i DEEP PURPLE niejako siłą rozpędu i z marszu rozpoczął prace nad nową płytą, która dla wytwórni EMI miała być kolejną żyłą złota.
"Who Do We Think We Are" jest jednak albumem nieco dziwnym. Choć wszystkie kompozycje są podpisane przez wszystkich członków zespołu jako DEEP PURPLE, jest to album kompromisów pomiędzy rockiem a szeroko rozumianym metalem. Jest to też płyta wyjątkowo krótka, z której niemal w ostatniej chwili zniknął udany przecież "Painted Horse".
DEEP PURPLE otworzył się szerzej na rockową i nie tylko publiczność, układny, nawiązujący do japońskich sukcesów zespołu "Woman From Tokyo", otwierający ten LP, jest tego dobitnym przykładem. Rock środka, radiowy, komercyjny, nastawiony na najszerszą widownię, a przy tym wcale nie aż taki atrakcyjny. Tego lekko mdłego grania z obrzeży rocka i hard rocka jest tu więcej i zakończenie albumu w postaci niemrawego, choć starannie wykonanego "Our Lady" potwierdza, że grupa częściowo nie tyle złagodniała, ile stępił się pazur w podawaniu tych melodii.
Z utworów lżejszych najlepiej prezentuje się "Mary Long", gdzie zdołali stworzyć pewną specyficzną atmosferę, malowaną pastelowymi barwami.
Gdyby jednak tylko takie kompozycje znalazły się na tej płycie, to można by mówić o ugładzonej i nudnawym, rockowym albumie dla słuchaczy muzyki środka i przejść nad tym LP do porządku dziennego jako końcu epoki wielkiego DP Mark I.
Ten LP to jednak także DEEP PURPLE energii, szybkości i pomysłów na ostry hard rock, ba, nawet wyrażający ideę power metalowego grania następnego dziesięciolecia i kolejnych.
Krótkie i niezwykle dynamiczne "Super Trouper" i "Smooth Dancer" najbardziej można podciągnąć pod taką stylistykę, a ten drugi utwór, nie wiedzieć czemu, pozostaje przez te wszystkie lata jakoś niedoceniony. Obie te kompozycje wyrażają to, co najlepsze w szybkim i i melodyjnym graniu DEEP PURPLE z płyt 1970-1972 i odnoszą się bezpośrednio i do "Highway Star" i do "Speed King".
Szczególne miejsce zajmują na tym albumie "Rat Bat Blue" oraz "Place In The Line" o bluesowym odcieniu. Poza tym, że to kompozycje o bardzo atrakcyjnych melodiach są one po prostu przesycone pomysłami. Pomysłami najróżniejszymi i zaczerpniętymi z różnych gatunków muzycznych. To utwory niezwykle bogate w treść i takich połączeń rytmów, wykorzystania instrumentów klawiszowych, organów i specyficznych solówek gitarowych nie było na "Machine Head". Jeśli umownie określić te utwory jako progresywne, to tu gdzieś się ten progresywny DEEP PURPLE zaczyna i zaraz kończy.

Po raz kolejny wykonany na doskonałym poziomie album nie przyniósł jednak "metalowych hitów", które unieśmiertelniłyby ten LP. Popularny "Woman From Tokyo" to tylko łabędzi śpiew, jeśli przyrównać go do "Smoke On The Water" czy "Child In Time".
Zresztą ta płyta nie jest w żadnym momencie monumentalna i to pierwszy krążek DEEP PURPLE, który cech monumentalizmu jest zupełnie pozbawiony.
Jeżeli w trakcie nagrywania płyty dochodziło do tarć i spięć, to na płycie, w muzyce, tego nie słychać.
To nadal zwarta, doskonale naoliwiona maszyna.
Na wiele lat jednak ta akurat maszyna została wyłączona.
Mocno wstrząsnęła muzycznym światkiem wieść o odejściu Gillana i Glovera i w rok później DEEP PURPLE pojawił się dwukrotnie już w nowym składzie i z nieco inną muzyczną koncepcją.

Ocena: 7.8/10