Kelly Simonz's Blind Faith

[Memorius]

Kelly Simonz's Blind Faith - Silent Scream (1999)



Tracklista:
1. Silent Scream 05:24
2. Time 05:14
3. One And Only Love 01:58
4. Girl...I Give My Life For You 04:47
5. Angel Eyes 05:45
6. Fly Away 04:39
7. Paradise Lost 09:01
8. Forever 04:37
9. Lies (instrumental) 01:36
10. Tears in Your Eyes 05:50
11. Aftermath 05:24
12. Blue Monday (instrumental) 06:07
13. Without You 04:44

Rok wydania: 1999
Gatunek: Melodic Power Metal/Neoclassical/Shred
Kraj: Japonia

Skład zespołu:
Kelly Simonz - śpiew, wszystkie instrumenty

Jest to drugi album Kelly Simonza, japońskiego multiinstrumentalisty i wirtuoza gitary. Ponownie sam nagrał wszystkie instrumenty i jedynie w kilku kompozycjach można usłyszeć zaproszonego na prawach muzyka sesyjnego basistę. Album został wydany w USAprzez Roadrunner Records  w grudniu, ale także w Europie w 2002 przez Lion Music.

Kelly kontynuuje swój styl łączenia neoklasyki i power metalu i album otwiera "Silent Scream", świetny przykład właśnie takiego mariażu czystej neoklasyki i nowocześnie podanego melodic power, przy czym ta kompozycja przypomina w pewnych rozwiązaniach nagrania Malmsteena w rodzaju "Bedroom Eyes". Perkusja w kolejnym "Time" brzmi nieco sztucznie, ale reszta to już nowocześnie podany mix power, funky, soulu, power pop, rapu i starego hard rocka z bluesowym odcieniem. Simonz miesza, czaruje gitarą i nietypowymi dla metalu rytmami oraz drugim planem. Buja i zdumiewa, jak wiele można połączyć w tak atrakcyjną całość. A capella zaśpiewany jest króciutki, delikatny song "One And Only Love" i sam też naśladuje on tu głosem bas. Pewne rzeczy zrobił, jak się okazuje, znacznie wcześniej niż VAN CANTO. Kontynuacją jest zaśpiewana przy pianinie "Girl I Give My Life For You", miłosna ballada, przepiękna, prosta i szczera, z delikatnym, symfonicznym rozwinięciem o cechach pop music. Ślicznie to jest zrobione i tyle w tym gracji, ciepła i autentyzmu. W "Angel Eyes" wraca do metalu w heavy powerowym stylu gitary, ale nadal słychać tu inspiracje innymi muzycznymi gatunkami oraz zdecydowanie Ameryką. Centralnym punktem albumu jest najdłuższy "Paradise Lost", rozbudowany w oparciu o riff, przypominający ten z "Kashmir" LED ZEPPELIN, choć utwór ma zupełnie inny charakter i zaskakuje spajaniem neoklasyki w stylu Kuprija z pewną formą muzycznego kameralnego teatru. Urzekający utwór, przebogaty i do głębi poruszający.
Oczekujących na neoklasykę satysfakcjonuje w pełni zwiewnym, ale ostro zagranym melodic power metalowym "Fly Away", przypominającym utwory Mamsteena z okresu z Vescera, gra solo powalające jak na wirtuoza przystało i przechodzi do "Forever", spokojnej kompozycji w stylu AOR z ładną melodią, potem małe akustyczne interludium "Lies" i tu po raz kolejny pokazuje gitarowy kunszt, tym razem bez prądu. Wspaniale tu gra, miksując dwie gitary. "Lies" jest równocześnie wstępem do "Tears In Your Eyes", kolejnej zadumanej ballady z symfonicznym tłem i pianinem, równie pięknej jak poprzednia. Wysmakowany neoclassical metal Simonz prezentuje w "Aftermath" i tu mu bliżej do amerykańskich grup w rodzaju RING OF FIRE czy ARTENSION, przy czym jest tu słyszalna ta japońska lekkość i niewymuszony styl grania.

Poza perkusją, która jest raczej po prostu odegrana, wszystkie pozostałe instrumenty to pokaz umiejętności Simonza, co jest uwypuklone bardzo dobrą produkcją, subtelną i podkreślającą szczegóły.
Ten album jest na wpół zadumany i czasem smutny. Smutny jest instrumentalny "Blue Monday", który można w tej bluesowej otoczce uznać za kompozycję inspirowaną utworami Gary'ego Moore'a. Smutny i refleksyjny jest też kończący ten album balladowy "Without You", zaaranżowany bardzo oszczędnie. Jest to płyta z ujmującą, muzyką stworzoną przez utalentowanego człowieka o wielkiej muzycznej wrażliwości i bardzo szerokich horyzontach. Jego twórczość jest bardzo słabo znana, a szkoda, bo to jedna z najciekawszych postaci japońskiej sceny metalowej.
Album zdecydowanie godny polecenia i zacna kontynuacja debiutu.

Ocena: 9.4/10

2.03.2011