Penance

[Memorius]

Penance - Parallel Corners (1994)



Tracklista:
1. Words Not Deeds 05:11
2. Born To Suffer 08:05
3. Words To Live By 05:17
4. Destroyed By One 07:49
5. Crosses 04:03
6. Visions 07:54
7. Reflections 08:37
8. Monster I've Become 06:19

Rok wydania: 1994
Gatunek: doom/stoner metal
Kraj: USA

Skład:
Lee Smith - śpiew
Terry Weston - gitara
Frank Miller - bas
Mike Smail - perkusja

Drugi album PENANCE, wydany przez Century Media Records we wrześniu 1994 roku, poprzedziły poważne zmiany w składzie. Nowym wokalistą został Lee Smith, krzykacz o brudnym mocnym głosie ulicznego sprzedawcy.

Zespół muzycznie uznał, że droga poprzednia prowadzi w ślepy zaułek i nawrócił się na słuszną postsabbathową autostradę, wypełnioną riffami a la Iommi i klimatem 1970 roku. Było to dobre posunięcie. Album kopie tyłki aż miło.
Jest ciężko, drapieżnie przez wokal i interesująco dzięki dobrej metodzie odtworzeniowej riffów BLACK SSABBATH. Ciśnienie podnosi już na początku szybki "Words Not Deeds" i stanowi z kolejnym "Born To Suffer" udany kontrast. Tu mamy typowy wolny doom i długie wybrzmiewania dla podkreślenia klimatu. Z lekkiego odrętwienia wyrywa "Words To Live By", mało melodyjny, dosyć brutalny i nonszalancki i z nietypową jak na ten LP częścią instrumentalną. "Destroyed By One" to eteryczny minimalizm i tu Smith się za bardzo nie sprawdza. Za to "Crosses" bezwzględnie łamie kości i kruszy czaszki. Ma w sobie ładunek energii, o jakiej wiele zespołów okołosabbathowych zapominało. Czołówka albumu. Rozchwiana represyjność to "Visions" . Kroczący riff główny to klasyka gatunku. Mam jednak zastrzeżenia do tej przegadanej części środkowej. Coś tu jest z debiutu i to niedobrze. Jednak motyw główny to bezlitosny walec i jeden z najciekawszych momentów na tej płycie. "Reflections" to jakby taka ekskursja w lata 1972-1974 BLACK SABBATH, ale z weselszą melodią. Brutalny "Monster I've Become" jakby stworzony dla Smitha kończy ten LP.

Udany, bez dwóch zdań. Nic nie wytycza, niczego nie kreuje. Potężny doom stoner, bezkompromisowy jak głos Smitha. Warto podkreślić znakomitą wręcz grę Smaila, jednego z najbardziej cenionych przeze mnie perkusistów doom metalu oraz wyborne sola gitarowe. Do tego dochodzi znakomite brzmienie, ostre i głębokie przy zachowaniu max ciężaru i mamy album należący do klasyki gatunku.

Ocena: 8.5/10

3.03.2010