Iron Maiden

[Memorius]

Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)



tracklista:
1.Moonchild 05:42
2.Infinite Dreams 06:09
3.Can I Play with Madness 03:31
4.The Evil That Men Do 04:35
5.Seventh Son of a Seventh Son 09:54
6.The Prophecy 05:06
7.The Clairvoyant 04:27
8.Only the Good Die Young 04:42

rok wydania: 1988
gatunek: heavy metal
kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:
Bruce Dickinson - śpiew
Dave Murray - gitara
Adrian Smith - gitara
Steve Harris - gitara basowa
Nicko McBrain - perkusja

11 kwietnia 1988 EMI przedstawiło kolejny album IRON MAIDEN  "Seventh Son of a Seventh Son".
Grono speców powzdychało, posapało i orzekło, że IRON MAIDEN gra teraz heavy metal o charakterze progresywnym.
Gdzie ta progresywność, ja się pytam? Bo Smith i Harris użyli jakichś tam syntezatorów? Czy może dlatego, że w Seventh Son of a Seventh Son grupa wykorzystała więcej niż trzy riffy przewodnie, co w porównaniu z płytą poprzednią faktycznie było progresem?


Akurat ten kolos jest taki sobie, po raz kolejny wskazując, że pewne rzeczy lepiej przekazać w czasie pięciu, a nie dziesięciu minut. Zresztą ta cała melodia stanowiąca kanwę do snucia epickiej opowieści nie jest nawet epicka.
Numer na singiel został wybrany fatalnie i gorzej niż kolejny piosenkowy Can I Play with Madness być nie mogło.
Na szczęście podobnego typu numery na albumie są  lepsze, a nawet znakomite (Only the Good Die Young i The Evil That Men Do), przede wszystkim dlatego, że oprócz chwytliwych melodii zagranych w szybkich tempach zawierają także dawkę lekko mrocznego klimatu. Samo otwarcie w postaci Moonchild bardzo dobre i poniekąd jasno wskazuje, w co aktualnie grupa celuje. The Prophecy i The Clairvoyant, mimo starannego rozplanowania zmierzą w sumie donikąd i tylko wspaniałe wykonanie ratuje je od większej krytyki. Jeśli miał być klimat, to go tam tak naprawdę nie ma. Tak naprawdę, to jest on tylko w kapitalnym Infinite Dreams i to jest właśnie najwartościowsza kompozycja na całej płycie.
Dickinson tu chwilami nie brzmi jak Dickinson, usiłując się wpasować w sterylny zmiękczony sound całości, uzyskany w procesie produkcji tego albumu, nagranego tym razem w Monachium, w Niemczech. Czasem właśnie to brzmienie, odarte z metalowego brudku stawia się za przykład "przejścia na pozycje progresywne".
Gratulacje za taki sposób myślenia.

Album ten podzielił fanów na trzy grupy. Na tych, którzy mówili, że gorzej już być nie może, na tych, którzy ze względu na nazwę zespołu udawali, że nic się nie stało, oraz na tych, którzy z triumfem obwieścili nadejście "nowego, lepszego IRON MAIDEN". Ci ostatni niebawem przebrali się w sweterki i zaczęli roztkliwiać się nad DREAM THEATER lub zaczęli dowodzić wyższość basisty Mike LePonda nad basistą Steve Harrisem.
Sam IRON MAIDEN poszedł natomiast własną drogą donikąd na płycie "No Prayer for the Dying", wydanej dwa lata później.
Tym razem Eddy ma się bardzo dobrze, zażywając kąpieli w arktycznych wodach, oczywiście o silnym zasoleniu progresywnym.


Ocena: 8,1/10

new 18.08.2018